Юры Станкевіч - П'яўка

Зусім нядаўна, пры маім непасрэдным удзеле, у

Сеціва быў скінуты сюжэт свежага вампірызму ў адной з мясцовых вёсак, тайна зняты на плёнку. Вось ён:

(Голас за кадрам: на календары па Юльянскім стылі дзве тысячы трыццаць трэці год. Сёння 20 сакавіка. Куды ідуць гэтыя людзі, якіх вы бачыце на экране? А справа ў тым, што яны ідуць заліваць бетонам дзве магілы, з якіх суткі раней яны выцягнулі дзве труны, ускрылі іх і знайшлі там жывых, з чырвонымі тварамі, нават тлустых і ўкормленых упыроў, якія былі пахаваныя ча-тыры і тры месяцы назад.

Голас селяніна: Я узяў вілы і вось так, з размаху, працяў яго пад сэрца. Ён ускрыкнуў і зароў, але хутка суціх. У трупе было поўна крыві. Мы адсеклі яму галаву і зноў кінулі назад, у магілу, пасля чаго закапалі. Некаторыя гаварылі, што трэба намазацца той крывёй ці зямлёй з магілы, і тады “п’яўкі” не зачэпіць іх. Яны так і казалі: “п’яўкі”.)

Сумная панарама вясковага наваколля. Дарога, якая вядзе да мясцовых могілак, патанае ў брудных адыходах і смецці. Па дарозе паныла рухаюцца некалькі постацей сялян з рыдлёўкамі ў ру-ках. Тарахціць матор невялічкага трактара, у прычэпе якога мяшкі з цэментам.

Могілкі. Сяляне ўручную замешваюць раствор і цягнуць на магілу, агароджаную апалубкай з дошак. Апалубка даволі высокая — каля метра. Менавіта такой таўшчыні будзе слой бетону над адной і другой магіламі.

Яны працуюць, але нібы з аглядкай, часта спыняюцца і размаўляюць. Бачна, што гэтае месца выклікае ў іх сапраўдны жах.

Мужчына сталага веку, але яшчэ цягавіты і не знясілены працай, расказвае, як ён забіваў упыра, якога перадусім выцягнулі з труны.

Слой бетону расце. Людзі працуюць. З трактарнага прычэпа на плячах прыносяць новыя мяшкі з цэментам і жвірам, засыпаюць у бляшаныя ночвы і заліваюць вадой. Селянін бярэ ў рукі вілы і зноў паказвае, як ён забіваў нябожчыка. Людзі паглядваюць на неба, бо сонца хіліцца да захаду, а ім трэба скончыць сваю працу да наступлення цемры. Яны ўсё яшчэ пад уладай страху, які дзейнічае на іх неверагодна мацней, але тлумачэння яму яны не могуць даць, дый яго пакуль што і няма”.

“Дык вы сцвярджаеце, што мы ноччу бачылі з’яўленне ўпыра і занатавалі гэта камерай?” — спытаў Андруш.

“Так. Мы бачылі “п’яўку”.

“Але ж фізічна мы назіралі хіба што нейкі агеньчык у форме шара. Я палкай нават працяў яго наскрозь”.

“Магчыма, гэта і было нешта накшталт Матрыцы. Мы заспелі “п’яўку” да яго, так бы мовіць, матэрыялізацыі”.

“Вы хочаце сказаць, што ўпырноччунейкімчынам тэлепартаваўся да сваякоў, каб там матэрыялізавацца, і што менавіта гэта цяпер выклікае ў бараку палтэргейст?” — спытаў мяне Васка Петкавіч.

“Вы ўжо і самі ўсё сказалі, — падсумаваў я. — Ды палтэргейстам, пэўна, не абмяжуецца. У доме ўжо двое дзяцей раптоўна сканалі.

Вы ж толькі што бачылі фрагмент стужкі, якая была заснятая каля пятнаццаці год таму. Вампірызм не памірае”.

Мы выйшлі на вуліцу і скіравалі ў бок дома, дзе жыла Адмета

Слімак. Не хачу сказаць, што я гарэў нецярпеннем, але па тварах маіх спадарожнікаў бачыў, як ім самім карціць высветліць усё і зведаць доўгачаканае тлумачэнне. Толькі вось апошняга ім ніхто, і я ў тым ліку, не мог даць, бо сцяна паміж ведамі і няведаннем можа стаяць неабмежвана доўга, нават заўсёды, думаў я. Мяне ж больш за ўсё цікавіла зараз тое, як хутчэй сабраць неабходны матэрыял, згрупаваць яго ў выглядзе доказу і прадаць, калі ўдасца, у Сеціва, а потым, як я і марыў, набыць дакументы і з’ехааць адсюль назаўсёды разам з Мойрай. І хутчэй.

Па дарозе мы больш маўчалі. Дождж, які прайшоў ноччу, крыху асвяжыў паветра, але не настолькі, што ім можна было лёгка дыхаць. Абапал вуліцы звыкла грувасцілася смецце і стаялі ў лужах памыі, ад якіх пад сонцам падымалася смярдзючая пара, а з вокнаў баракаў выглядвалі незадаволеныя, пахмурныя твары ўсіх колераў скуры.

Яны суправаджалі нас нахабнымі заўвагамі па-свойму, а за спінамі, я быў упэўнены, рабілі пагрозлівыя жэсты. Я падумаў пра рэвальвер.

“Вы ноччу забілі чалавека”, — звяртючыся да мяне, сказаў напаўголаса Васка Петкавіч, быццам адгадаўшы мае думкі.

“Гэта была самаабарона”.

“Даю вам веры. Андруш мне ўсё расказаў. Але хачу вас папярэдзіць, што дэфарманты маглі запомніць ваш знешні выгляд, а яны выключна жорсткія і помслівыя. Іх тут усе баяцца”.

“Так, я ўсё ўлічу”.

“І памятайце пра штучнікаў і службы бяспекі”.

“Няўжо быў час, калі штучнікаў увогуле не было?” — спытаў, ні да кога не звяртючыся, Андруш і сплюнуў сабе пад ногі.