Юры Станкевіч - П'яўка

Я зрабіў сабе сняданак з таго, што знайшоў у пакоі, і працягваў думаць пра тое, што я раблю тут, у Новым Эдэме, правільна я дзейнічаю ці не? Урэшце, з майго, хоць і невялікага, ваеннага вопыту я разумеў: калі чалавек недастаткова жорсткі — ён проста не выжывае. Так — забіваць заўсёды не прыносіць задавальнення, мне, у прыватнасці, бо я не належаў да тых трох працэнтаў людзей, якія адчуваюць ад гэтага пэўную асалоду, але іншым разам такое неабходна. І потым я даўно прыйшоў да высновы, што калі лёсам каму і выпадае шчасце, то для такіх, як я, яго просто няма. Дык, ці ёсць сэнс спяшацца? Не да той жа прывіднай бессмяротнасці, пра якую балбочуць штодня шматлікія дзяржаўныя клапы? І веру ў якую штодня ўкараняюць праз СМІ ў нашыя мазгі нейралінгвісты? Раптам шчанё ў мяне пад нагамі завурчэла і падало голас. На парозе з’явілася знаёмая постаць Мойры. Шчанё падкацілася ёй пад ногі і зноў завурчэла. “Берташ! Ты не адзін?” Я ўсміхнуўся і сказаў: “Бачыш, Мойра, я набыў табе падарунак”.

Яна відавочна абрадавалася і ўзяла шчанё на рукі.

“Не жартуеш, Берташ? Дзе ты яго прыдбаў?”

Я крыху сумеўся з адказам.

“Яно само прыйшло. Не ведаю — адкуль”.

“А што, калі ў яго блохі? Трэба яго памыць”.

“Вось і зрабі гэта сама, Мойра. Я ноччу назбіраў многа вады”.

Мойра апусціла шчанё на падлогу.

“Як яго зваць?” — спытала яна.

“Яе. Бачыш — гэта сучка. А імя прыдумаеш. Табе вырашаць”.

Мойра пацікавілася, як і наколькі ўдала працягваюцца мае пошукі, і што я бачыў у бараку, дзе жыве Адмета Слімак са сваякамі.

“Пакуль што нічога. Але я зараз туды іду”, — адказаў я.

Якраз у гэтую хвіліну мой надалоннік засігналіў. Шчанё незадаволена адскочыла ўбок. Я ўбачыў на дысплеі Васка

Петкавіча, які сказаў, што калі я яшчэ не ў дарозе, то ён зойдзе да мяне разам з Андрушам.

Мойра пайшла. Ужо ў дзвярах яна папярэдзіла мяне, што заў-

тра вымушана быць на працы, дзе пакуль што яе падмяняла сяброўка, дык ежу я буду гатаваць сам, а браць прадукты ў лядоўні, якую я знайду ў яе пакоі. А сёння яна пакідае мне тое-

сёе, і яна кіўнула на клунак. Мне было ніякавата ўвесь час браць у яе ежу, але пакуль што я не ведаў спосабу, як у бліжэйшы момант зарабіць на гэта грошы. Але ж, меркаваў я, часам даводзілася бываць у значна горшым становішчы, і цяпер таксама здолею знайсці выйсце.

Першае, чым пацікавіліся мае мясцовыя сябры, калі праз некалькі хвілін ужо былі ў мяне, — гэта, ці атрымалася запісаць учарашняе здарэнне на могілках.

Я паказаў ім запіс. Андруш быў у захапленні, але я чакаў, што скажа Васка Петкавіч.

“Кожны чалавек мае арганізаваную хвалевую функцыю, а хваля чалавека вельмі на яго падобная — па форме такая ж, — задумліва сказаў ён. — Аднойчы, — адзначыў далей Петкавіч, — мы фатаграфавалі на Ваганькаўскіх могілках у Чайнаросі і атрымалі наступнае: на пупавіне, на вышыні прыкладна каля трох метраў, вісела неадарваная матрыца ў выглядзе чалавека, які вылучаў святло. Гэта была настолькі жудасная з’ява, што мы спужаліся і прыпынілі работы. Пупавіна ідзе з-пад зямлі, свеціцца, і над ёй боўтаецца над магілай нешта ў выглядзе чалавека”.

“Чаму ж тады над кожным месцам пахавання, над кожнай магілай няма такой хвалі, а назіраецца яна толькі ў выключных выпадках?” — быццам аспрэчваў я яго.

Васка Петкавіч падумаў і паціснуў плячыма.

“Мне не хапае ведаў, — сумленна прызнаўся ён, — бо я ўвесь час апускаю нейкае важнае звяно, без якога губляецца лагічная сувязь. А што скажаце вы?”

Я адказаў яму, што яго напамін пра Матрыцу — гэта ўжо крок да ісціны, але справа тут глыбей, і ці не супраць яны перад тым, як ісці ў дом Адметы Слімак, прагледзець невялічкі фрагмент з бацькавых распрацовак, які я ім зараз і прадэманструю. Пасля чаго я падключыў свой камп’ютар і ўставіў у сістэмны блок флэшку.

З р а с п р а ц о в а к Н і ка с а Я н о в і ч а .

“У канцы мінулага і пачатку гэтага стагоддзя,

калі масава распаўсюдзіліся пошасць і сатанізм,

стала запатрабаваная і тэма вампірызму. Але навуковага даследавання гэтай з’явы не вялося,

а ў наш час яна ўвогуле была забаронена. Вера ў вампіраў тлумачылася прымхамі невукаў, якія эксгуміравалі трупы. Справа была ў тым, што сама з’ява вампірызму — адзін з найбольш яскра-

вых доказаў таго, што мы жывём у Сімуляцыі, а не з’яўляемся базавай цывілізацыяй, што адразу ўзненавідзелі прыўладныя структуры грамадства,

а менавіта “людзі-цені”.