Юры Станкевіч - П'яўка

“Я не стрымала свайго слова, Берташ, — сказала яна праз некалькі хвілін і, гледзячы ў столь, скрушна пахістала галавой. — Пэўна, у мяне сапраўды да цябе сантымент. Я не ў захапленні ад сябе за гэта”.

Я адказаў ёй, што яна дарэмна камплексуе, бо, што датычыцца мяне, дык я ўвогуле закахаўся ў яе з першага погляду.

“Я не забылася пра Платона, і наўрад ці забудуся. Тое, што я кладуся с табой у ложак — неістотна. Я і сама не ведаю, навошта гэта раблю, пэўна, чалавек — не такая ўжо і дасканаласць, хутчэй — наадварот. Я — ва ўсялякім разе”.

Я прамаўчаў на гэта. Дый што я мог адказаць?

“І потым, Юліус Гармата, — не супакойвалася яна. — Ён жа мой сябра. А я прывезла цябе з го-рада і пасяліла ў сваім жытле. Што я яму цяпер скажу? Няхай гэта псіхалагічная, але здрада”.

“Яму не да цябе, Мойра, — крывадушна запэўніў я яе, — бо ён заняты справай усяго свайго жыцця”.

empty 6.

Праз паўгадзіны Мойра пайшла. На кароткі час я заснуў.

Андруш зайшоў да мяне, як і абяцаў.

Сутонела. Дарога да могілак вяла праз дробныя сялянскія палеткі, на іх там-сям яшчэ завіхаліся згорбленыя постаці старых, якія, убачыўшы нас, на хвіліну распрамляліся і праводзілі незнаёмцаў няўцямнымі, абыякавымі позіркамі. Часам хтонебудзь з іх, які аказваўся зблізу, вітаўся з намі і, пачуўшы адказ, рахмана задаваў адно і тое ж пытанне: ці не ведаем мы, калі пойдзе дождж?

Следам цягнуліся кааператыўныя надзелы, створаныя па прынцыпе старажытных камуна-бальшавіцкіх калгасаў, пра што мне паспеў ўжо расказаць Васка Петкавіч. На іх у гэты час было пуста, толькі цямнелі спарахнелыя каркасы былых трактароў і камбайнаў, з якіх больш дробныя дэталі даўно разабралі і здалі ў металалом. З раніцы, як я раней даведаўся, сюды пасылалі людзей з баракаў, якія ўручную апрацоўвалі мізэрныя пасевы.

Раптам я пачуў далёкія крыкі кавак і варон, што, нягледзячы на цемнату, ніяк не маглі супакоіцца, а паветра адчувальна напоўнілася смуродам.

“Звалка”, — патлумачыў мне Андруш.

Але ён мог бы і не тлумачыць. Як былы смяцяр, я адразу ацэньваў такія правалы ў экалагічным балансе, якія ў апошнія гады сталі катастрафічнымі. Звалкі садзейнічалі таму, што на іх расплоджваліся грызуны і насякомыя, якія стваралі небяспеку эпідэмій, але галоўная бяда была ў тым, што пры гарэнні смецця ў паветра выдзялялася шмат дыяксінаў, што імкліва скарачала колькасць здаровых людзей.

“Вядома, на ёй скідваюць адыходы не зусім з вашага паселішча?” — пацікавіўся я, бо ведаў з мінулай сваёй чыноўнічай дзейнасці сапраўдную падкладку існавання такіх месц.

“У асноўным, тут смецце з Мегаполіса, — згадзіўся Андруш і нават абурана сплюнуў, — яны прывозяць сюды ўсялякі хлам і харчовыя адыходы з наступленнем ночы, бо афіцыйна такое быццам забаронена, але на гэта даўно ніхто не звяртае ўвагі: будаўнічы хлам, часам гнілое мяса і рыбу, такія ж агуркі, капусту, памідоры, бывае, што нават сапсаваныя бананы і бульбу з багатых кварталаў.” “Пэўна ж, тут селяцца не толькі птушкі, пацукі і бадзячыя сабакі?” — спытаў я.

“Тут жывуць людзі, хутчэй — былыя, — паправіўся са зласлівай іроніяй Андруш. — Урэшце, самі пабачыце”.

Сапраўды, на звалцы там-сям гарэлі невялічкія вогнішчы, ля якіх варушыліся чалавечыя постаці. Зноў я ўбачыў, што іншыя з іх перасоўваліся на карачках. Дзіўнае відовішча неўзабаве чакала нас наперадзе. У наступаючай цемры з воклічамі мітусіліся ўзброеныя самаробнымі марлевымі сачкамі і дыёдавымі ліхатарыкамі людзі. Раз-пораз яны махалі сваімі прыладамі ў паветры, а потым нешта выцягвалі з сачкоў і засоўвалі ў торбачкі за поясам.

“Гэта паляўнічыя за жамярой, — патлумачыў на маё пытанне Андруш. — Тут, на звалцы, рас-плоджваецца яе вялікае мноства: жукі, конікі, усялякія саранчовыя, тлустыя мухі, мятлікі. Усё гэта ляціць на святло, ловіцца, а потым ідзе ў ежу”.

“Ядуць яшчэ што-небудзь?” — удакладніў я. Андруш вытрымаў паўзу.

“Так. Пацукоў, бадзячых сабак і катоў, чарвякоў, лічынак: усё што ўтрымлівае бялок. Урэшце, для многіх прыхадняў гэта іх старадаўняя і ўзаконеная ежа”.

Задушлівае паветра раптам данесла да нас гук працуючага матора, а потым удалечыні мы пабачылі абрысы вялікага фургона-самазвала, які заднім ходам заязджаў на звалку з дарогі.

Да гэтага фургона з усіх бакоў з крыкамі беглі гурты падлеткаў. Чуўся жаночы віск.

Андруш відочна ўстрывожыўся. “У вас ёсць зброя?” — спытаў ён.

“Так. Я захапіў з сабой рэвальвер”. “Абмінем гэта месца. І хутчэй”.