Юры Станкевіч - П'яўка

“Твой абед”, — сказала яна.

“Няўпэўнены, што я зарабіў. Сёння ты дарэмна частуеш мяне, Мойра. Урэшце, я ўжо дагэтуль крыху паеў і хачу, каб ты склала мне кампанію. Дарэчы, я купіў мінеральнай вады і віна. І я выцягнуў бутэльку і разліў віно ў пластыкавыя шклянкі”.

“Што ж, — нечакана згадзілася яна і развязала клуначак, адкуль выцягнула ежу. — Можна, і так”.

“Ведаю, — сказаў я, — што ўсякая ежа дастаецца ў наш час даволі складана. Але я адпрацую як мае быць, не сумнявайся”.

“Ты ўпэўнены? Хоць ежа тут ні пры чым”. “Я іду па следзе”.

“Што ты выявіў у тым бараку?” “Рана гаварыць. Час пакажа”.

Акно было адчынена, і мухі раз-пораз апантана мітусіліся і заляталі ў пакойчык, пэўна, адчуўшы пах ежы. Ненавіджу іх гудзенне. Хвалямі набягала гарачае, задушлівае паветра, а віно дадало гарачыні яшчэ больш.

“Паслухай, Берташ, — пасля паўзы спытала Мойра, — навошта ты хадзіў у будучы храм?” “Абажаю храмы. Там заўсёды прахалода”.

“Праз суткі-другія цябе выявяць тут як незнаёмцу-нелегала, і ты павінен будзеш далажыць цэн-зару, хто ты такі і за што цябе выселілі”.

“Намажу грым і сыду пад “негатыва”. На іх амаль не звяртаюць увагі”.

“На рабоце ў мяне пыталіся, з кім гэта я прыехала з горада.

Пакуль адна, другая сяброўкі, але сам ведаеш...” “І што ты адказала?” — спытаў я з цікавасцю.

“Вымушана была сказаць”.

“Менавіта, што?” “Што ты — мой жаніх”.

“Ты не зманіла, Мойра, — са шчырай надзеяй сказаў я. — Так яно і ёсць. Мы возьмем шлюб і будзем жыць каля якога-небудзь возера ці ракі. Калі я быў зусім малы, яшчэ да Непажаданых

Падзей, бацькі аднойчы звазілі мяне далёка да адной ракі. Не да такой, вядома, стокавай канавы, якая цячэ ў вас у Эдэме, а да сапраўднай чыстай рэчкі. Туды пускалі за грошы. Яна ўтваралася з некалькіх крыніц і была малая, неглыбокая, але, клянуся табе, я бачыў у ёй рыбіну”.

“Так-так, І да таго часу мы станем бессмяротнымі, бо наша навука — лепшая ў свеце. Ха-ха-ха. У нас будуць пластыкавыя тулавы, стальныя ногі і самыя чыстыя мазгі з былым фокусам свядомасці “Я”. Ха-ха”.

“Ты ведаеш, Мойра, — вырвалася ў мяне, — я б аддаў усю іх грэбаную бессмяротнасць за тое, каб проста нейкі час пажыць з табой ля лесу, ці ля той жа ракі, займацца чым-небудзь, што мяне цікавіць, а потым састарыцца і памерці”.

Мойра змянілася ў твары.

“Замаўчы. Усё гэта пустое, і твае надзеі — таксама. Усё навокал — пустата. Хіба твае доказы не сцвярджаюць гэта?”

“Мы заробім грошы, купім неабходныя дакументы і з’едзем адсюль. Што тут такога, чаго нельга выканаць?” “Не вырашай за мяне, Берташ”.

“Я прыехаў сюды толькі, каб быць побач з табой, Мойра. Я мала часу ведаю цябе, але я не ад-ступлюся”.

“Як ты напамінаеш свайго бацьку. Гэта твая катэгарычнасць...

Калісьці многія ў нашай лабараторыі былі таемна закаханыя ў яго.

Нягледзячы на ўзрост. А былы ён і цяперашні ты нават знешне падобныя. Мне вельмі смешна, калі я пабачыла цябе ў горадзе, загрыміраванага пад “каляровага”, ха-ха-ха”.

“Мастак, пра якога ты казала... Ён у цябе закаханы?”

“Я павінна падтрымліваць яго веру ў сябе і тое, што ён задумаў.

Ён хоча распісаць храм па-новаму. Адлюстраваць на сценах адказ на тры асноўныя пытанні, якія калісьці ставіў, як ён кажа, перад сабой вялікі старажытны мастак Поль Гаген, але, быццам, так і не здолеў адказаць”.

“І што гэта за пытанні?” “Хто мы, адкуль мы і куды мы ідзём”.

“Грандыёзна, — сказаў я. — Але ж... але ж гэта будзе не што іншае, як адказам на доказы. Мы з ім ідзём, такім чынам, адным шляхам”.

Ежа даўно знікла. Мойра сабрала са стала дзве разавыя пластыкавыя талеркі, але не выкінула ў сметніцу. Бутэлька з віном апусцела напалову, і ў яе калі-нікалі імкнуліся прасачыцца праз рыльца мухі. Я закаркаваў яе, бо Мойра адмовілася дапіць са мной рэшткі. Віно было даволі нізкай якасці, я раней піў і лепшых гатункаў, так што я яе разумеў.

Яна быццам зусім сабралася пайсці, але я затрымаў яе за руку, а потым абняў. Нашыя напаўаголеныя целы змежаваліся. Ад гэтага раптоўнага сутыкнення я імгненна адчуў моцнае жаданне блізкасці і скінуў з яе плеч шлейкі яе паркалёвай сукенкі, якая адразу апынулася на падлозе. Станіка на ёй не было, што я заўважыў і раней. Я дакрануўся да яе невялікіх, вострых грудзей і моўчкі пачаў іх лашчыць. Ад гэтага Мойра заплюшчыла вочы, дыханне яе пачасцілася, яна абхапіла мяне за шыю, і я аднёс яе на канапу.

Я не ведаў, колькі прайшло часу. Целы нашыя былі мокрыя ад поту. Мойра ціха стагнала, пакуль, урэшце, мы адначасова не дасягнулі задавальнення.