Юры Станкевіч - П'яўка

З кішэні кашулі я выцягнуў ліхтарык і асцярожна рушыў у напрамку да шырокай вуліцы, пасы-панай жвірам. Неўзабаве жвір захрусцеў у мяне пад нагамі, і я пайшоў далей, вырашыўшы вяр-нуцца назад хвілін праз пятнаццаць. Нейкі час я так крочыў, прыслухоўваючыся да гукаў ночы.

Ззаду над маёй галавой павольна прамільгнула нешта неакрэсленае. Я спыніўся і збянтэжана зірнуў угару. Першая імклівая думка, якая з’явілася ў мяне, калі я пабачыў гэта нешта, была на-ступная: хтосьці запусціў бясшумны асвятляльны снарад ці ракету, і яна імчыць зараз якраз нада мной. “Ракета” была памерам са сноп, нават нагадвала яго формай, ярка-агнявая, ляцела плаўна, хоць і даволі хутка. Але ўжо ў чарговую секунду я зразумеў, што тое, што пралятала нада мной у небе, не з’яўлялася ні ракетай, ні снарадам, ні якім яшчэ метэазондам. “Цмок” — раптам прыгадалася мне вызначальнае слова, якое, як я ведаў, шырока ўжывалі ў гэтых месцах старажытныя людзі, бо за агнявым снапом цягнулася, звіваючыся, таўстая, нібы прасмаленая чорная вяроўка даўжынёй у некалькі метраў.

Я знерухомеў. Камера мая была яшчэ запакавана ў сумцы.

Раптоўны, невытлумачальны жах апанаваў мяне, але хутка адступіў: “цмок”, не звяртаючы на мяне аніякай увагі, павольна праляцеў над маёй галавой далей. Я назіраў за ім — ён усё яшчэ быў добра бачны. Удалечыні ён змяніў напрамак руху — ухіліўся ўбок і далёка наперадзе абрынуўся долу, ярка ўспыхнуўшы і абсыпаўшыся вакол сябе іскрамі.

Я павярнуў назад. Цемра шчыльным вэлюмам па-ранейшаму ахінала мяне з усіх бакоў. Джып мой, абрысы якога ўзніклі ля флігеля, быў, пэўна, моцна нагрэты за дзень і яшчэ цёплы на вобмацак. Я праверыў блакіроўку дзвярэй і, урэшце, зноў апынуўся ў сваім часовым прытулку.

Нейкі час я раздумваў пра Мойру, пра невядомага мне мастака, які, па яе словах, быў яе сябрам, і пра тое, што варта б схадзіць у ангар, які ён распісваў. Для каго і дзеля чаго, дарэчы, ён будзе прадвызначаны — той храм?

Затым я лёг і зноў адразу моцна заснуў.

4.

З раніцы Мойра зайшла да мяне ў пакойчык, і я абудзіўся, бо сплю вельмі чуйна і маю даволі лабільную нервовую сістэму, што, вядома, зусім не сведчыць пра бездакорна здаровы стан майго арганізма.

Я падхапіўся з канапы. Ужо даўно развіднела. Здалёк раз-пораз чуўся зазыўны крык муэдзіна.

“Ал-ла-ху Эк-бар, ал-ла-а!”

Мойра паставіла на стол талерку з ежай, але прысесці разам са мной адмовілася. Я таропка спаласнуў твар з бачка каля ўваходу, вады там амаль не заставалася, і сеў у крэсла. Жанчына апусцілася на канапу. Было ўжо даволі душна. Мне захацелася абняць яе, але я стрымаўся і, як аказалася, меў рацыю “Паслухай, Берташ, — спытала яна. — Ты ўчора нікуды не выходзіў?” “Не,” — сказаў я.

“Я хачу цябе папярэдзіць, каб ты быў асцярожны. Ты — белы і цябе тут ніхто не ведае, а зна-чыць, ты — удвая чужынец”.

“Я наняўся на адпаведную працу, а не сядзець у гэтым флігельку і аб’ядаць жанчыну, — аспрэчыў я з набітым ротам. — Дарэчы, вельмі смачна”.

Жанчыны, як я даўно заўважыў, заўсёды растаюць, калі хваліш прыгатаваную імі ежу. Але Мойра не звярнула на мой камплімент аніякай увагі.

“Па-другое, — працягвала яна з рашучасцю, — ты не павінен прыдаваць значэння таму эпізоду паміж намі — там, у тваёй мансардзе ў Мегаполісе. Пэўна, я была ў шокавым стане. Я

разбяруся з гэтым, а пакуль што свае сексуальныя праблемы вырашай сам”.

“А па-трэцяе?” — спытаў я.

“Не крыўдуй”.

Я падзякаваў за ежу і сказаў ёй, што не намераны губляць час дарэмна, і што павінен неадкладна заняцца тым, дзеля чаго мяне сюды запрасілі.

“Згода. Зараз за табой зойдуць”.

Мойра пайшла да дзвярэй. Адкрытая парклёвая сукенка не хавала яе шырокіх, загарэлых плеч з ружовымі плямамі месцамі аблупіўшайся скуры і стройныя ногі. Я ўспомніў тое, што адбылося паміж намі суткі назад: наўрад ці мне сустракалася калі-небудзь такая жанчына, — падумаў я, — нават мая былая каханка Эрыка з яе неардынарнай прыгажосцю тут пасавала. Чорт бы ўзяў таго мастака разам з ягоным храмам. Сябра ён гэтай жанчыне, ці нехта большы? А нябожчык Платон?

Але мае думкі ў гэтым рызыкоўым напрамку былі неўзабаве спынены. У дзверы пагрукалі, і на парозе з’явіўся Васка Петкавіч. Ён быў не адзін. З-за яго спіны высоўвалася хударлявая юнацкая постаць. Я запрасіў абодвух зайсці. Юнаку на выгляд можна было даць гадоў дваццаць–дваццаць два. Урэшце, потым я даведаўся, што не памыліўся. Белы. Высокі, каля ста васьмідзесяці пяці па метрычнай сістэме, падстрыжаны пад машынку, з прыкметамі ранняга аб-лысення, што яго зусім не псавала. Звалі яго Андруш, а прозвішча — Бейнарт.