Юры Станкевіч - П'яўка

Яшчэ ніжэй я заўважыў свежаналепленую ўлётку, якую, пэўна, не паспелі адскрэбці, а сляды ранейшых саскрэбаў кідаліся ў вочы, і пачаў чытаць: “ВАЙНА ВЕЧНАЯ — І МАРАЛЬНАЯ”.

“Калі агульным і натуральным законам Айкумены з’яўляецца тое,штожывоем ожа існаваць толькі паядаючы ці знішчаючы такое ж жывое, а стопрацэнтнасць фактараў сведчаць менавіта пра гэта , то гісторыя ёсць не што іншае, як ланцуг актаў генацыду. Народы і этнасы таксама падуладныя такому выніку. Сама ідэя чалавека гуманнага і яго кароткае жыццё — нішто.

Ма-ральнасць, э каноміка, прагрэс,грамадскія інстытуты — пераўтвараюцца ў нішто. Калі эгацэн-трызм — норма, то, значыць, сам гэты працэс і ёсць аснова ўсіх асноў. Значыць, мараль не пат-рэбна, а чалавек — подлы?

Навошта тады свеціць сонца?

Мінулае, безумоўна, мутабельнае і, як і будучыня,

з’яўляецца вынікам нашага выбару. Мы кажам пра веліч, а за гэтым з даўніх часоў хаваюцца гвалт,

забойствы, дэпартацыі, здзекі і аганьбаванне дзяцей істарых,адразанне канечнасцей,

насоў, вуснаў і геніталій, канібалізм, урэшце,

легітымізацыя гомасе ксуальнай цывілізацыі,

пераўтварэнне яе ў цывілізацыю гермафрадытаў і трыумф “падлюдзей”, якія абвясцілі неабходнасць кантролю над элітамі.

Ізгоі перамаглі назаўсёды?

Абвясціўшы блізкую квазібессмяротнасць і маніпулюючы гэтым, улады могуць “распускаць народ і нават набіраць сабе новы, калі ранейшы ім не падыходзіць”. Ці здолеем мы знішчыць хлусню і паставіць улады на месца? Няма нічога недасягнальнага. Бо “калі народ ведае навошта яму жыць, то вытрымае амаль любое “як”.”

Я з цікавасцю дачытаў да канца. Мяне здзівіла тое, што аўтары тэксту налепкі карыстаюцца менавіта старажытным спосабам перадачы інфармацыі, а не запускаюць яе адразу ў Сеціва, але, падумаўшы, я згадзіўся з тым, што якраз такі спосаб магчыма больш пераканаўчы і эфектыўны. Значыць, зрабіў я высновы, прачытаўшы ліст — у паселішчы існуе кола людзей, якія здольныя рэальна ацэньваць цяперашнюю сітуацыю, прадбачыць будучыню і нават арганізоўваць супраціў. Настрой мой крыху ўзняўся.

Сонца ўжо схілілася да аблесенага, зацягнутага смогам далягляду, але спёка не адыходзіла. Я збочыў з плошчы на адну з кароткіх мясцовых вуліц і пайшоў уздоўж яе, трымаючыся ў ценю. Вокны баракаў былі расчыненыя і ў іх раз-пораз узнікалі чыесьці галовы, чуліся вісклівыя галасы жанчын. Шмат дзяцей корпалася тут жа, у пяску, бо ходнікаў у паселішчы не існавала. Музыка самых розных накірункаў, выключаючы, вядома, класічны, даносілася з вокнаў і расчыненых дзвярэй. Гэта была разнастайная папса, рэп, усё са зместам сексуальнага характару, альбо блатная спяванка з мноствам вульгарызмаў.

Аб’яднаў яе барабанны рытм на нізкіх частотах. “Людзі-цені” заўсёды так падбадзёрвалі сябе гэтым музычным наркотыкам, падумаў я, рухаючыся далей.

Каля цаглянай, з закратаванымі адтулінамі вокнаў крамкі, я ўбачыў чаргу. Жанчыны і ў асноўным дзеці з пластыкавымі ёмістасцямі ў руках чакалі, як я зразумеў, вады. Пакуль жа яе, пэўна, не прывезлі. Крыху далей, з доўгага блочнага барака даносіўся аднастайны шум машын, станкоў і механізмаў, працавалі паветразаборнікі, напампоўваючы ўнутр барака пыльны, гарачы смог, які з цяжкасцю можна было назваць свежым паветрам, і ўвесь час чуўся грукат і ляскат па метале. Тут, бадай, знаходзіўся нейкі прамысловы цэх, вырашыў я. Нягледзячы на спёку, праца ў ім не спынялася, як я пазней даведаўся, і ноччу.

Энергіяй такі прамысловы цэх, сельскагаспадарчыя фермы, а таксама заводы і навуковыя цэнтры Мегаполіса, забяспечвала атамная электрастанцыя, пабудаваная яшчэ на пачатку стагоддзя. Тэрмін даўнасці яе даўно скончыўся, але, па запэўніваннях улад, яна магла працаваць яшчэ два-тры дзесяткі год.

Пасля другой тэхналагічнай катастрофы і Непажаданых Падзей, па заканчэнні якіх быў паўсюдна аб’яўлены курс на бессмяротнасць, усе буйнейшыя праекты мінулага былі згорнутыя. Вялыя касмічныя даследаванні ўсё часцей упіраліся ў пустэчу, за якой хавалася нешта новае і пагрозлівае, распрацоўкі якога пасля кароткага перыяду дастаткова сенсацыйных знаходак і выкрыццяў былі спачатку засакрэчаны, а потым і ўвогуле забаронены. Менавіта тады быў канчаткова адкінуты, пэўна,

так ніколі і не здзейснены, старажытны заклік “жыць не па хлусні”. Я скіраваў на ўскрай і быццам хутка выйшаў да самага краю паселішча, але высветлілася, што памыляўся. Некалькі напаўзасохлых дрэваў адзінока высіліся ўдалечыні. Травы пад нагамі не было, не чуў я ніводнай птушкі ці голасу якой-небудзь жывёлы. Толькі далей, як раней патлум-чыла мне яшчэ на дарозе Мойра, існавалі на месцы былых балотаў, дзе ў глыбіні захавалася вільготнасць, некалькі дзесяткаў гектараў змешанага лесу. Там, казала яна, жывуць яшчэ птушкі, але зусім іншыя ад тых, што гнездаваліся ў гэтых месцах яшчэ паўстагоддзя назад: каўкі, гракі, шпакі, буслы, ластаўкі, якія перакачавалі на сотні кіламетраў у бок Поўначы. Замест іх тут з’явіліся вароны і шматлікія грызуны, што кормяцца на звалках адыходамі. Часам на ўцалелыя іх экзэмпляры палююць здзічэлыя сабакі.