Юры Станкевіч - П'яўка

“Што ж, — сказаў я, — калі гэта так, то можна адпраўляцца туды неадкладна, нават зараз, бо такія з’явы звычайна абмежаваныя ў часе”.

“Ці сцёрлі былыя работадаўцы код у вашым службовым пасведчанні? Я ведаю, што гэта часта забываюць зрабіць адразу, і ім тады можна нейкі час карыстацца”, — падумаўшы, пацікавіўся Васка Петкавіч.

Я стрымана адказаў яму, што ў сувязі з тым, што праца мая аніякім чынам не была звязана з сакрэтнасцю, то да мяне не ўжывалі такіх мер і праз першы аддзел я не праходзіў.

“Тады вам лепей аб’явіцца тут заўтра і пад прыкрыццём вашай мінулай службовай пасады абысці баракі ў тым квартале. Тым больш, што паселішча літаральна ачолена звалкамі, і смецце, як вы, магчыма, назіралі, транспартуюць сюды не толькі з горада, а і выкідваецца самімі жыхарамі самым гнюсным чынам проста за парканы, і сітуацыя амаль што безнадзейная”.

Я згадзіўся з ім, і ён пайшоў.

empty* * *empty

Недахоп вады, а ўсе вадаёмы навокал паселішча (як мне гаварыла Мойра) раптоўна ператварыліся ў балота ці павысыхалі каля пяці гадоў таму, толькі пагаршаў спёку. Дажджы паўсюдна сталі рэдкай з’явай і іх, пэўна, з нецярплівасцю чакалі ў кожным тутэйшым бараку, дзе ўжо былі, як я прыкмеціў, падрыхтаваны ўсялякія ёмістасці і прыстасаваныя латкі.

Я нейкі час затрымаўся, каб убачыць Мойру, але яе нідзе паблізу не было, і я вырашыў больш уважліва агледзець месца, дзе мне давядзецца правесці некалькі дзён, а, можа, і больш.

Паселішча, а ўсе яны былі амаль аднолькавыя па архітэктуры і планіроўцы, займала адносна невялікую плошчу з кампактна размешчанымі на ёй неахайнымі будынкамі. Вакол цэнтральнай плошчы месціліся, як я здагадаўся і прачытаў на шыльдах, муніцыпалітэт, сілавыя структуры, гандаль, упраўленне жыллёвай гаспадаркі і іншыя.

Хоць быў яшчэ працяг рабочага дня, пабудовы выглядалі бязлюднымі: туды за некалькі хвілін майго назірання ніхто не заходзіў і не выходзіў, хоць побач было прыпаркавана каля дзесятка машын. Затое на лаўках, што акружалі плошчу, і пад высахлымі клёнамі завіхаліся напаўголыя істоты ўсіх колераў скуры і ў асноўным маладога ўзросту. Некаторыя з іх таньчылі пад рытмічную барабанную музыку, іншыя абдымаліся і цалаваліся, сярод іх, як я адзначыў, было шмат гомасексуальных парачак.

Большасць з іх, на маё меркаванне, мелі яўныя прыкметы выраджэння: пакатыя плечы, сутулыя спіны, невялікія галовы з вузкімі мангалоіднымі вачыма-шчылінамі і скошанымі назад падбародкамі. У некаторых чарапы былі па сучаснай модзе, якая ўжо даволі распаўсюдзілася ў Мегаполісе, штучна мадыфікаванымі: дэфармаванымі ў выглядзе гарбуза ці яйка. Мяне адразу пачалі хапаць за вопратку малалетнія жаўтаскурыя падшыванцы, патрабуючы грошай. Некалькі зладзеяватых постацей тунькаліся па баках, трымаючыся ля сцен, некаторыя з іх увішна поўзалі на карачках, што я неаднаразова заўважаў і раней, нават у Мегаполісе. Інвалюцыя, пэўна, прыступіла да сваёй справы і тут: адразу і без прамаруджвання.

Перад двухпавярховым баракам муніцыпалітэта высілася вялізная, зацвілая і брудная ад старасці, бетонная стэла ў выглядзе разгорнутага сцяга. Над ёй павышчарбленымі металічнымі літарамі кідаўся ў вочы надпіс: “КАНДЫДАТЫ Ў БЕССМЯРОТНАСЦЬ”

Ніжэй месціліся нішы, у якіх за празрыстым пластыкам віселі партрэты змрочнага і знясіленага выгляду людзей, што, пэўна, добра зарэкамендавалі сябе на тутэйшай працоўнай ніве. Паведам-лялася пра іх прафесійныя заслугі: выдатныя тэхнік, зборшчык караняплодаў, аператарка даення кароў, брыгадзір, даглядчык жывёлы і іншыя. Асобна і падрабязна тлумачылася, што, як толькі будзе ажыццёўлены перанос фокуса “Я” свядомасці на камп’ютарны носьбіт, а гэта павінна адбыцца з дня на дзень, то першымі кандыдатамі на нескладаную працэдуру будуць вышэйназваныя асобы, і што ўлады танна абяссмерцяць сваіх лепшых працаўнікоў у першую чаргу. Пакуль жа ўсе яны бясплатна забяспечваюцца пітной вадой.

Як я ведаў, пошукі бессмяротнасці вяліся па некалькіх напрамках: актыўнага даўгалецця па ме-тадзе Нудлера, па праекце скрыніравання (сотні тысяч хімічных злучэнняў), прыроднага даўгалецця, нанатэхналогій з заменай няспраўных ДНК, стволавых клетак і іншых. Але, на мой погляд, старэнне — гэта праграма. Як і ва ўсякай праграме, у ёй іншы раз адбываюцца збоі, як у адзін, так і ў другі бок. Адзін з доказаў гэтага — рэдкая хвароба прагерыя, калі дзіцё за кароткі час становіцца спарахнелым старым. Тым не менш, у сродках масавай інфармацыі мусіраваўся выключна перанос свядомасці на камп’ютар, што, на мой погляд, было спробай звычайнай за-мены паняццяў у межах адной і той жа лжывай метафізічнай мутацыі.