Юры Станкевіч - П'яўка

Перадусім Мойра прынесла мне тое-сёе з ежы, але садзіцца са мной за стол не стала, патлумачыўшы, што мусіць мець неадкладныя справы ў сувязі са смерцю Платона.

Васка Петкавіч, павагаўшыся, заняў адзінае крэсла, і пасля таго, як нейкі час углядаўся ў мой твар, сказаў наступнае: “Калі сцісла, то тут у нас ёсць магчымасць задакументаваць, зняць на камеру і растлумачыць з’яву, што, на мой погляд, будзе адным з доказаў, а іх цяпер ледзь не істэрычна забараняюць улады. На жаль, нам не хапае неабходных ведаў, якія, як я разумею, назапасіў калісьці ваш бацька, і якія, мяркую, ён пакінуў вам”.

“Што за веды вы маеце на ўвазе?” — спытаў я.

”Збой. Я маю на ўвазе адзін з рэцыдываў з’яўлення прывіду, які можа пацвердзіць вядомы і так ненавісны ўладам аргумент аб

Сімуляцыі. Гэты рэцыдыў, мяркую, толькі што пачаўся ў паселішчы.

Вы тут новы чалавек і здолееце з нашай дапамогай адсачыць яго, пакуль мясцовыя службы нічога яшчэ не ведаюць. Мы ж даўно пад каўпаком.”

Я быў здзіўлены, бо чакаў шмат чаго, толькі не гэтага.

Вядома, бацька назапасіў вялікую коль-касць матэрыялаў па анамальшчыне, я калісьці з цікавасцю азнаёміўся з імі, але лічыў, што такія з’явы ў наш час хутчэй за ўсё малаверагодныя, бо асноўная эпідэмія іх пракацілася па гэтых месцах у шаснаццатым — васемнаццатым стагоддзях, ну, мажліва, да дваццатага.

“У вас аб’явіўся прывід?” — паставіў я пытанне рубам.

”Мы не ведаем дакладна — што гэта такое. Можа, прывід, можа, проста якая погань. Тут, мяр-кую, выпадае не толькі падкласці аглушальную свінню ўладам, запусціўшы ў Сеціва супердоказ, а і зарабіць неблагія грошы”.

“А вы, адкінуўшы ўбок улады, упэўнены, што жыццё ў Сімуляцыі, пра якую сведчаць доказы, горшае, чым у рэальнасці? — раптам спытаў я. — А калі наадварот? І што тады ўсе нашыя высілкі?” ”Жыццё па хлусні нельга назваць жыццём”.

“А як жа свабода выбару? Яна залежыць ад нас, хіба не так? Мы самі выбралі хлусню, як спосаб жыцця”.

Васка Петкавіч падумаў і праз паўзу сказаў, што, магчыма, і так, але справа цяпер менавіта ў тым, ці здольныя мы, як хутка і ў якой ступені аказаць супраціў, і растлумачыць сэнс з’явы, а гэта значыць адказаць і на выклік, зроблены нашаму інтэлекту чарговым збоем у Праграме. Я падумаў і згадзіўся з ім, нават цалкам адзначыўшы, што, безумоўна, не трэба паддавацца спакусе ўганяць свет у старую сетку паняццяў на чале з тупіковай ідэяй бессмяротнасці, тым больш, калі гэтыя паняцці не здольныя расшыфраваць яе пабудову, а прыняць той самы выклік, пра які ён нагадаў.

”Я чуў ад Мойры, — сказаў Васка Петкавіч, — што вы, магчыма, валодаеце часткай тых тайных ведаў, якія цікавілі вашага бацьку.

Калі гэта так, то вы нам вельмі дапаможаце. І пачынаць трэба неадкладна”.

“А што думаеце пра ўсё гэта вы?” — спытаў я.

“Я мяркую, што рэчы ўяўляюць сабой тое, чым яны з’яўляюцца ў залежнасці ад метадаў, якія ўжываюцца для назірання за імі. Гэта вынікае з квантавай механікі. Яна ідзе і далей: рэльнасць — гэта не болей, як водсвет нашай свядомасці і можа пераўтвараццца ў водсвет свядомасці ў працэсе ўзаемадзеяння”.

“Вы хочаце сказаць, што свядомасць утварае рэальнасць?” “Бадай, так яно і ёсць”.

Тут ён спыніў нашу абстрагаваную размову і перайшоў да справы. Ужо некалькі дзён, а даклад-ней, начэй, але не кожную, над паселішчам бачылі паветраны шар, які марудна ляцеў, распыр-скваючы бачныя здалёк іскры і раптоўна знікаў. Па-другое, у наваколлі распаўсюджваюцца чуткі пра тое, што з наступленнем цемры тут назіралі памерлых, якія паводзілі сябе як жывыя і неадэкватна. Гэтыя здані быццам нападаюць на людзей.

“Засняць такую з’яву на камеру ці нават з надалонніка будзе складана. Увогуле можна нават і не пабачыцца з тымі, пакуль што міфічнымі, прывідамі. Тым больш, што ўсё гэта, як вы заўважылі, хіба што водсвет свядомасці”, — з непрыхаваным пачуццём расчаравання адзначыў я.

“Не спяшайцеся з высновамі. Гэта не ўсё”. “Ёсць яшчэ нешта?” “У дваццаць першым бараку быццам бачылі д’ябла. Там сама сабой варушыцца вопратка па-мерлых, лётае ў паветры, падаюць са столі камяні, яшчэ шмат чаго, пра што не хочуць гава-рыць...”

Як я ведаў, усе анамальныя з’явы такога кшталту, а ў Мегаполісе яны адбываліся пастаянна — штодня то ў адным квартале, то ў іншым, — адразу, а даносы паступалі неадкладна, блакіраваліся службамі бяспекі, бо непрыхавана пацвярджалі нязручны ўладам аргумент сімуляцыі. Пра іх ніколі не абвяшчалася ў сродках масавай інфармацыі, і нават у Сеціве такія матэрыялы і відэазапісы адразу выклікалі атакі спецыяльна абучаных і тэхнічна аснашчаных хакераў. Людзі, якія спрычыняліся да такіх анамальных з’яў, неадкладна ізаляваліся, і калі не падпадалі пад штучна справакаваную амнезію, то немінуча скіроўваліся ў псіхіятрычныя лякарні, дзе з іх свядомасці выкрэслівалі адпаведую памяць пра падзеі, якія з імі адбываліся, ці з дапамогай медыцынскіх псіхатропных сродкаў ці звычайным гіпнозам. Многія з іх проста знікалі назаўсёды.