Юры Станкевіч - П'яўка

Я прайшоў яшчэ з паўкіламетра, але аднапавярховыя, плоскія будынкі не канчаліся, стракатыя і шумныя купкі няйнакш адурманеных лекавымі прэпаратамі падлеткаў зрэдку сустракаліся на маім шляху, калі-нікалі хто-небудзь з іх небяспечна звяртаў на мяне ўвагу, і я павярнуў назад. Рэвальвера са мной не было.

Сонца раптам нырнула за цёмную рысу далягляду, і мне, як заўсёды пасля яго захаду, стала тужліва і непамысна. Я думаў пра тое, што маё жыццё, пэўна, згубіла мэту і не мае, асабліва ця-пер, аніякага сэнсу. Вось і зараз, калі побач з’явілася жанчына, з якой я не супраць быць разам, я не ўпэўнены, што гэта ўвогуле магчыма, і што эпізод у маёй кватэры ўчарашняй ноччу не быў выпадковасцю. Некалькі хвілін я змагаўся з жаданнем звязацца з Мойрай праз надалоннік і, урэшце, перамог. Я даўно зразумеў, што ніколі не варта каму-небудзь навязвацца — эфект будзе адваротны.

На нейкі час я заблукаў на цёмных вуліцах, усе яны былі падобныя адна на адну і мелі назвы яшчэ з мінулага стагоддзя, сэнс і тапаніміка якіх былі для мяне недаступныя, бо я не гісторык і не спецыяліст у гэтай галіне: “Стаханаўская” “Калгасная” “Савецкая”

Але я зразумеў, што на месцы цяперашняга паселішча значна раней няйнакш існаваў яго папярэднік, і назвы вуліц мясцовыя ўлады проста аўтаматычна перанеслі на новы аб’ект.

Як я ведаў з прыкладаў іншых паселішчаў, у Эдэм ссылалі ў асноўным белых, але ўлады рабілі гэта, як заўсёды, з пэўным разлікам, імкнучыся, каб яны не складалі большасці ад колькасці ўсяго насельніцтва, і каб у іх не ўзнікала з той нагоды імпэту да супраціву.

Але раз-пораз, менавіта апынуўшыся ў меншасці, яны, насуперак усяму, адразу наладжвалі не-абходныя для біялагічнага выжывання сувязі (а справа заходзіла нават да такога выжывання), і былая энергія, і воля да ўлады, страчаныя продкамі, якія ўпалі ў маразм лібералізму, часам на-суперак лёсу адраджаліся ў іх зноў, падштурхоўваючы да актыўных дзеянняў. Так, меркаваў я, і няхай мне скажуць, што я памыляюся.

Урэшце, я зноў выйшаў да крамы. Чарга амаль знікла, у слабым святле ліхтара я падлічыў, колькі грошай заставалася на маёй крэдытнай картцы і стаў у канец. Перада мной нервова пераступалі з нагі на нагу некалькі цёмнаскурых, паволі рухаючыся наперад, няйнакш па дозу алкаголю, без якой кожнаму з іх, як я меркаваў, будзе цяжка сустрэць ноч. Збоку прагна пілі з бляшанак дэгенератыўнага выгляду мужчыны сярэдняга веку, адзін з якіх ужо звыкла апусціўся на карачкі, сярод іх белая жанчына, якая бяззуба хіхікала, раз-пораз зацягваючыся цыгарэтай. Ад яе яўна несла пахам мачы. Дарэчы, натуральныя патрэбы тут спраўлялі побач, надта не саромеючыся адзін аднаго. Ужо наблізіўшыся да вузкай шчыліны ў закратаваным акенцы, я раптам адчуў пэўны дыскамфорт і, калі павярнуў голаў у бок, зразумеў, што інтуіцыя зноў не дарэмна перасцерагае мяне, сігналізуючы аб небяспецы. Дэфарманты. Утаропіўшыся ў мяне цяжкім позіркам, двое гарбузагаловых мурынаў па-звярынаму мякка рухаліся да мяне, адсякаючы шлях назад. Як я збольшага ведаў, штучная мадыфікацыя чэрапаў мела старажытныя карані, беручы свой пачатак аж з пятага тысячагоддзя да нашай эры. З пэўнага ўзросту дзецям сціскалі галовы ў патрэбным напрамку з дапамогай адмысловых павязак, дошчачак, каўпакоў і шапак, стымулюючы рост касцей так, каб прыродная форма галавы была парушана ў штучна зададзеную прапорцыю. З Бліжняга Усходу гэты звычай калісьці перакінуўся ў іншыя рэгіёны, дайшоўшы да аланаў, генідаў, сарматаў, якія яшчэ ў чац-вёртым стагоддзі нашай эры накінуліся на саслабелы Рым. Рымскія воіны, сутыкнуўшыся з яйкаі гарбузагаловымі праціўнікамі, здаралася, страчвалі баявы дух, узрушаныя іх злавесным выглядам. Да таго ж, як я ведаў, дэфарманты ў сваёй большасці пакутавалі на так званы сіндром

Марэля — гэта, калі парушаны гарманальны профіль правакаваў агрэсію, даводзячы яе да цалкам паталагічных працэсаў: галюцынацый ці нават эпілепсіі.

Я купіў пітной вады і нават бутэльку штучнага чырвонага віна, якая каштавала мне апошніх грошай. Краем вока я сачыў за гарбузагаловымі. На вайне я навучыўся адхіляцца ад залішніх нервовых нагрузак: у складаных сітуацыях ува мне быццам бы нешта пераключалася і з’яўлялася ўпэўненасць, што ўсё гэта адбываецца не са мной, а сам я гляджу на нейкага падобнага на сябе збоку і зверху.

Я адышоў ад акенца, і яны адразу наблізілся да мяне.

“Дай!”— уладна і з непрыхаванай пагрозай сказаў адзін з іх, крыху вышэйшы і, не марудзячы, паспрабаваў вырваць у мяне з рук пластыкавую сумку, куды я перадусім сунуў набытае ў крамцы.