Юры Станкевіч - П'яўка

Тодара і некуды павезлі. Так я яго і не пабачыў. А ўсіх мужчын скіравалі ў “мавіз”.”

Вось яно што, падумаў я. Значыць Тодар усё-такі выкарыстаў “кактэйль Молатава”, хоць і не па прызначэнні. А тое, як з ім абышліся — дык няма тут нічога дзіўнага. Фрэйліна Арнгейм магла б занатаваць у нашых краях і не такое.

“Паслухай Жан, — спытаў я, — ты ведаеш Гвіда?” “Не пытайце, ён вельмі небяспечны, яго баяцца. Я не скажу.” “А дзе ён жыве? Можа, успомніш?” “Не ўспомню”.

Я выцягнуў з кішэні грашовы жэтон.

“А цяпер?”

Вочы яго сквапна бліснулі.

“Дзе зараз яго лежка — дакладна не ведаю, ён цёмны і непрадказальны, часта начуе ў розных баб, але, куды ён загнаў ваш джып — магу падказаць”.

“І куды?” “У стары танкавы бокс за звалкай”.

Я падрабязна распытаў яго, дзе менавіта знаходзіцца былы танкавы бокс, а ў гэтых месцах калісьці, з паўстагоддзя назад, існаваў вайсковы гарнізон, і аддаў абяцаныя грошы. Жан таропка схапіў іх і адразу зачыніў акно.

Што ж, варта было ставіць, як кажуць, апошнюю кропку. Я сабраў сумкі, куды мы разам з Мой-рай паклалі ўсё неабходнае, пакінуў ёй аўтамат і папрасіў дачакацца мяне, а сам, захапіўшы “берэту” і нож, рушыў з флігеля вонкі. Мойра спрабавала пайсці са мной, але я не захацеў: “Адчуеш небяспеку — страляй”.

32.

Ноч была звычайная, але нешта ў наваколлі змянілася. Не чувалася віску малалетак і крумкаючых галасоў “працаробаў”, крыкаў аб дапамозе, на вуліцы было нязвыкла сцішана, толькі ў небе мільгацела зарава ад далёкіх вогнішчаў. Я вызначыў накірунак, куды мне трэба было ісці, але акрэсленага плана дзеянняў у мяне пакуль не існавала: хіба што дабрацца да танкавых боксаў і паспрабаваць адбіць сілай ці зноў скрасці свой пазадарожнік у тых, хто яго ўгнаў. У Гвіда шмат памагатых, —

думаў я, — ці ён зрабіў угон сам? Проціўгоннае прыстасаванне на маёй машыне было старога ўзору, распрацаванае яшчэ ў пачатку стагоддзя, і абясшкодзіць яго з дапамогай электроннага блока, які выкарыстоўваюць крымінальнікі, так званай “завадзілкі”, не складала асаблівых намаганняў.

Але не паспеў я адысці, як мой надалоннік у кішэні засігналіў.

Андруш, а гэта быў ён, спытаў, дзе я знаходжуся і папрасіў пачакаць яго.

Становішча абцяжарваецца з кожнай гадзінай, расказваў ён мне, сустрэўшыся праз колькі часу. Агенты палкоўніка Скута па спісах вышукваюць усіх падазроных. Па словах Маркуса і атрыма-

ных ім ад свайго інфарматара звестках, шукаюць аўтараў налепак, усіх тых хто, на іх думку, здольны да супраціву, а таксама тых, хто замешаны ў гісторыю з дваццаць першым баракам. Сам барак ужо блакаваны дэфарманткамі з “Гідры”. Скут спадзяецца на павышэнне ў пасадзе і перавод у Мегаполіс, калі ён дакладзе наверх аб ліквідацыі падпольнага цэнтра мясцовай суполкі і прадставіць вынікі сваіх высілкаў. У Маркуса і яго людзей, дадаў

Андруш, ёсць сувязь з аднадумцамі ў іншых паселішчах, і яны таксама зыходзяць. Потым, магчыма, вернуцца, бо хапун як прыйшоў, так і скончыцца.

“Вам з Мойрай трэба з’язджаць неадкладна”, — перадаў словы

Маркуса Андруш.

“Мой джып скралі”.

“Ну калі яго яшчэ не паспелі ўгнаць за межы паселішча, то справу можна паправіць”.

“Гэта гарбузагаловыя. Касіус чакаў, што я выкуплю яго супляменніка, якога мы з табой завалілі на звалцы. А

259 пазадарожнік — за адным з іх: Гвіда. Мне ўжо давялі, што гэта ён угнаў машыну”.

“Ведаю Гвіда. Яму даўно варта абламаць рогі”. Я прыслухаўся да гукаў ночы.

“Знялі тэму. Мне варта ісці”.

“Я з вамі, — рашуча сказаў Андруш. — Мы, Берташ, пачалі тую справу, дык разам яе і скончым”.

“Ствол пры табе?” “Так. Стары “пээм”. Але пакуль надзейны”.

“Чаму ты ходзіш у цемры, Андруш? — ннеспадзеўкі спытаў я. —

Да таго ж, адзін”.

“Мне падабаецца. Пэўна, Дух цемры ставіцца да мяне з прыхільнасцю”.

“Ды ты рамантык, Андруш”.

“Ну, не сыпце цукар у піва”.

“Што ж, — успомніў я выказванне старажытнага святога, — каб распазнаць Духа цемры, трэба самому быць светлым”.

“Вы, я гляджу, таксама з пароды савіных, — праз паўзу сказаў

Андруш. — Пэўна, як казалі ў даўніну, нас з вамі ноч і ахрысціла”.

Я кінуў вокам на таймер і раздумваў нядоўга.

“Джып, як мне давялі, загнаны ў паўночны танкавы бокс. Варта праверыць праўдзівасць гэтай наводкі”.

“А чаму б нам спачатку не паразмаўляць з Гвіда? — прапанаваў

Андруш. — Я, прыкладам, ве-даю, дзе і як яго можна адшукаць.