Юры Станкевіч - П'яўка

“Куды ж мне дзявацца?” “Вырашайце зараз”.

Акадэмік на хвіліну задумаўся.

“Тады я разам з пастарам Себасцьянам,” — урэшце аб’явіў ён.

Маркус згодна кіўнуў.

“Да суседняга кластэра мы вас траіх падвязём, падключым сваіх сяброў, а далей дзейнічайце па абставінах. Але спачатку трэба пахаваць Людвіка. Не варта вазіць яго з сабой”.

“Хацеў бы я ведаць: на гэтай зямлі чалавечае жыццё мела нейкую вартасць?” — ні да каго не звяртаючыся, раптам сказаў пастар Себасцьян.

“Калі яно здольнае на супраціў. І нават тады, калі твая радзіма патапілася ў гноі. Праўда, Бер-таш?” — нявесела ўсміхнуўся

Маркус.

Думкі мае перапыніў сігнал надалонніка. Званілі Маркусу і, як я адразу здагадаўся, зноў яго інфарматар. Сувязь была аднабаковай, непрацяглай і заняла каля трыццаці секунд, пасля чаго перапынілася. Я зразумеў, што адбылося нешта незвычайнае, хутчэй за ўсё — непрыемнае, і — не памыліўся.

Жорсткі твар Маркуса яшчэ больш пацямнеў. З хвіліну ён сядзеў моўчкі, думаў, а потым звярнуўся да нас.

“Сітуацыя змянілася, — сказаў ён. — Як мне толькі што паведаміў наш чалавек, на паўночным баку звалак, пад ачапленнем дэфармантак з“Гідры”, “працаробы”выкапалі траншэі.

Адначасова пачаліся арышты, але Васка Петкавіч, астатнія нашыя сябры былі папярэджаны літаральна за паўгадзіны і паспелі перакінуцца на нелегалку. За кожным з вас, хто сядзіць цяпер побач, і за мной, акрамя пастара, мастака і акадэміка, таксама прыходзілі. Месца магчымай страты, а таксама дваццаць першы барак і паселішча з раніцы ачэплена дэфарманткамі і мясцовай службай бяспекі. Зараз мы павінны тэрмінова вырашыць, што рабіць далей”.

З хвіліну мы маўчалі, ашаломленыя непрадказальнасцю падзей. Урэшце, Маркус сказаў: “Мы можам рассыпацца, як пясок. Кожны будзе дзейнічаць асобна, а Берташу з Мойрай варта з’ехаць, як яны і планавалі. Хто думае інакш?” “А вы самі вернецеся ў Эдэм?” — спытаў я Маркуса. “Ноччу. У мяне ёсць намер дапамагчы нашым сябрам”.

“Я з вамі. Мне, да слова, патрэбны мой “джып”. Без яго я не чалавек”.

“Я — з Берташам”, — сказала Мойра.

Ад яе слоў, хоць я і чакаў іх, мне раптам стала хоць і трывожна, але і цёпла на сэрцы.

“Я з вамі, — рашуча вымавіў і Андруш. — Гэх, пэўна, зусім скончылася наша спакойнае жыццё”.

“А ваш доказ, Берташ? Вы пакінулі стужку ў паселішчы? Там, пэўна, быў шмон, — спытаў мяне Маркус. — Мы так і не пабачым, як вы “мачылі” ўпыра?”

“Флэшку я на ўсялякі выпадак ўшываю ў каўнер, — патлумачыў я, — яна пры мне і зараз. Да цемнаты ў нас ёсць час, а стужку можна прагледзець і праз надалоннік. Але, мяркую, цяпер не да гэтага”.

“Значыць, вы разабраліся з “п’яўкай”, — сказаў Юліус Гармата.

Адно вока ў яго было сіняга колеру і зліплася. — Што ж, віншую.

Ваша мэта спраўдзілася”.

“Мая мэта яшчэ наперадзе”, — адказаў я і зірнуў на Мойру. Тая сядзела, абхапіўшы голаў рукамі. Пэўна, пачаўся адкат, нявесела падумаў я. Не так ужо і проста пазбаўляць жыцця людзей, нават у наш жорсткі час, хоць бы і “людзей-ценяў”.

“Дык ваша ідэя пацвердзілася? — неспадзявана страпянуўся

Публій Рос, — і згодна з ёй, упыр усё-такі існуе?”

“Як, магчыма, і ваша, — рассеяна адказаў я, — бо ў прывідным свеце могуць існаваць любыя ідэі, і ваша ў тым ліку, і нават усе разам”.

Мы вылезлі з пікапа. Месца было пустыннае. Зараснікі, усеяныя валунамі палеткі, пустазелле. Далей на даляглядзе я пабачыў усё тыя ж дымы звалак. Бадай, суседні кластэр быў побач. Па чарзе мы выкапалі магілу, у якой і пахавалі Людвіка.

“Што ж, — урэшце заключыў Маркус, — нашыя планы часткова змяніліся, але ў асноўным вя-домыя кожнаму. Я жадаю ўсім удачы і — давайце развітвацца”.

Мы паціснулі адзін аднаму рукі, і я ўбачыў, як пастар Себасцьян, Юліус Гармата і Публій Рос пайшлі па засмечанай дарозе: спачатку марудна, часта спыняючыся і аб нечым перамаўляючыся паміж сабой, акадэмік нават азірнуўся і памахаў нам забінтаванай рукой, а пасля шпарчэй, і неўзабаве згубіліся ў дымным мроіве. Чамусьці я са смуткам адчуў, што нікога з іх больш не ўбачу.

empty* * *empty

З наступам ночы і мы з Мойрай, а таксама Маркус і Андруш асцярожка вярнуліся ў межы паселішча.

“Увогуле, — сказаў нам з Мойрай напаследак Маркус, — будзьце вельмі абачлівыя на новым месцы, і калі што, вяртайцеся, але пазней, бо ў нас тут зараз наступаюць, як мне здаецца, цяжкія часы, і цалкам верагодна, што і нам з нашымі сябрамі давядзецца адсюль знікаць”.

“Бывайце, Маркус”.