Юры Станкевіч - П'яўка

Яны не спыніліся. Урэшце, што ім была якаясьці параненая белая жанчына на дарозе? Навошта лішнія клопаты? “Лексус” узвыў рухавіком, аб’ехаў па ўзбочыне “псеўдапараненую” і памчаў далей. Я ўздыхнуў з палёгкай, але раслабляцца было яшчэ зарана.

На дарозе ўрэшце ўзнік аўтазак. Дзесьці ў глыбіні яго пузатага чэрава, падумаў я, знемагаюць цяпер нашыя сябры. Усё пакуль складвалася ў масць: у аўтазаку вырашаць, што, магчыма, жанчыну збіў “лексус”. Толькі, ці спыняцца яны? Грузавік па сваіх памерах значна шырэйшы за “лексус”, і аб’ехаць ахвяру здарэння, якая ляжала пасярэдзіне гравійкі, яму было не так і проста, хоць, як я небеспадстаўна здагадваўся, па інструкцыі ім забаранялася спыняцца ў такіх і падобных выпадках.

Ён спыніўся. Рухавік, тым не менш, працаваў і ўзмоцненыя дзверцы кабіны доўга не адчыняліся: знутры ацэньвалі абстаноўку. Вядома, на іх пункт погляду, месца было не вельмі зручнае для прыпынку — агляд заміналі некалькі ялін, за якімі прыгадваўся адхон, а ў ім мог хавацца іх верагодны праціўнік, з бакоў смеццевыя завалы, а далей адразу дарога рабіла імклівы паварот. Але нікога з нас і пікап яны не бачылі, бо інакш рашуча скіравалі б далей. Я глядзеў у ліхаманкавым нецярпенні.

Дзверца кабіны з другога боку ад вадзіцеля адчынілася, і на зямлю, азіраючыся, скочыў узброены аўтаматам мурын у камуфляжнай форме. Трымаючы аўтамат напагатоў, ён падышоў да жанчыны і, зноў падазрона агледзеўшыся, нахіліўся на ёю. Я пачуў, як Мойра нешта сказала яму, але слоў не разабраў. Раптам ён паклаў зброю на зямлю і, апусціўшыся на адно калена, правёў рукой па яе бядру, так што ногі яе яшчэ больш агаліліся, і, памацаўшы далонню чырвоную пляму ад кетчупу, раптам паднёс руку да твару і прынюхаўся. Жэст яго, які спачатку меў яўную сексуальную скіраванасць, і не без садысцкага адцення, скончыўся раптоўным спалохам: пэўна, на ўзроўні падсвядомасці ён здагадаўся, што зведзены ў зман.

Больш чакаць было нельга, і я выскачыў на дарогу, гадаючы ў думках, ці паспее ён падхапіць з зямлі свой аўтамат. Але ў гэты момант у паветры суха хлопнула два разы, і я пабачыў, што страляла Мойра. Першая куля, пэўна, прайшла побач з эсбэшнікам, а вось другая патрапіла яму ў твар, пад вока. Яго адкінула назад, ён схапіўся рукамі за галаву і дзіка крыкнуў, абліваючыся крывёю. Я кінуўся да машыны, але мяне апярэдзіў Людвік. Другі ахоўнік, які сядзеў унутры машыны — дужы азіят, увесь распісаны тату — памкнуўся было захлопнуць дзверы, але не паспеў. З іншага боку да грузавіка падбег Андруш, і эсбэшніка абяззброілі і выцягнулі з кабіны вонкі.

“Дзе ключы?” — спытаў яго Маркус і падштурхнуў у спіну. — Адчыняй!”

Эсбэшнік з гатоўнасцю заківаў, выцягнуў з кішэні ключы і працягнуў іх Людвіку. Яго трэсла. Я заспяшаўся да Мойры. Пэўна, у гэты момант мы ўсе страцілі пільнасць, бо ззаду я пачуў крык Маркуса: “Сцеражыся!”, і адразу грымнула аўтаматная чарга, але яна была прыглушаная, і я зразумеў — стралялі знутры кузава аўтазака. Там знаходзіўся яшчэ адзін ахоўнік, і Людвік, які неабдумана адчыніў кузаў, зрашэчаны кулямі, памёр імгненна.

Якраз у гэты момант на бальшаку, быццам ніадкуль, з’явілася белае аўто і пачало імкліва набліжацца: старая, але даволі хуткасная мадэль “Мерседэса”, чым не прамінуў скарыстацца абяззброены намі перадусім эсбэшнік з аўтазака. Раптам ён скочыў убок і спрытна, нібы стара-жытная жывёла кенгуру, паімчаў праз дарогу і знік бы на звалцы, каб не Маркус, які заваліў яго аўтаматнай чаргой. Усё у нас, тым не менш, пайшло ўжо наперакасяк. Не губляючы з поля зроку “Мерседэс”, які пачаў рэзка тармазіць, я кінуўся ў кабіну аўтазака і выбіў дзяржаннем “берэты” назіральнае шкло ў салон, дзе знаходзіліся вязні і ўзброены ахоўнік. Я моцна рызыкаваў: ён мог, калі б у яго быў час на роздум, стрэліць, асабліва не целячыся, проста мне ў галаву, бо я небяспечна зазірнуў унутр. Але замест гэтага ён выскачыў з кузава, паласнуўшы ад жывата перад сабой аўтаматнай чаргой, што было ягонай памылкай, бо ён больш не кантраляваў сітуацыю. У святле ад расчыненых дзвярэй я пабачыў цьмяныя постаці прыкаваных ланцугамі да жалезнай стойкі людзей у аўтазаку, і таксама скочыў на гравійку. Я вельмі баяўся, што ахоўнік падстрэліць Мойру ці Андруша альбо яшчэ каго з нашых, але ўсё адбылося па-іншаму. Ён, а гэта аказаўся мускулісты і нізкарослы, увесь парослы чорнай шчэццю мацак-дэфармант, паспеў выпусціць дзве-тры кулі, цэлячыся ў Маркуса, але на яго збоку кінуўся Андруш, і яны пакаціліся па зямлі. Белы “Мерседэс” пад пранізлівы віск тармазоў разварочваўся, між тым, на дарозе, каб павярнуць назад — на месцы яго ўладальніка гэта было, бадай, адзінае правільнае рашэнне. Усё гэта я ўспрымаў краем вока, бо заспяшаўся на дапамогу Андрушу, і — своечасова, бо гарбузагаловы выпусціў з рук непатрэбны яму ў рукапашцы аўтамат і выхапіў нож. Яшчэ секунда, і Андрушу прыйшлося б вельмі кепска, калі б я не падскочыў усутыч і з размаху апусціў на галаву ахоўніка пісталет. Дэфармант адкінуўся дагары і страціў прытомнасць. Я крыкнуў Андрушу, каб той яго абяззброіў і звязаў, а сам пабег да аўтазака. Маркус апярэдзіў мяне. Праз паўхвіліны мы ўжо вызвалілі пастара Себасцьяна, мастатка Юліуса Гармату і навукоўцу Публія Роса. Усе былі жывыя, але, як я заўважыў, моцна збітыя і са слядамі катаванняў.