Юры Станкевіч - П'яўка

Маркус выклаў свой план, які, на маю думку, цалкам адпавядаў усім, акрамя аднаго: пункта, які тычыўся Мойры. Я ўвогуле быў супраць таго, каб жанчына брала ўдзел у акцыі, але — дарэмна: яна ўпарта настойвала на сваім, да таго ж, з ёй згадзіўся і Маркус.

Яго намер заключаўся ў на-ступным: на аддаленым участку мы робім засаду. Ёсць некалькі такіх месцаў, якія якраз пады-ходзяць для нечаканага нападу. Галоўнае, чаго мы павінны будзем адразу дасягнуць, — гэта, каб аўтазак спыніўся. Сама машына, хоць і састарэлай канструкцыі, але яе, тым не менш, нам не спыніць з нашымі аўтаматамі і пісталетамі: шкло куленепрабіваемае, а шыны — з гутаперчывага пластыка. Тут, тлумачыў Маркус, патрэбна хітрасць: жанчына, якую яны нечакана ўбачаць на дарозе, папросіць іх спыніцца і неяк ёй дапамагчы. Яна будзе ляжаць адна і ў межах бачнасці, так што яны павінны спыніцца. Тут я паспрабаваў пераканаць Маркуса: лепш я лягу на дарогу замест Мойры, але той і сама Мойра не згадзіліся, бо ахоўнікі маюць адпаведныя інструкцыі і толькі нейкі важкі псіхалагічны фактар можа прымусіць іх перагледзець. Такім фактарам якраз і будзе бездапаможная жанчына на дарозе. Аўтазак спыніцца, хтосьці з іх выйдзе, і тут ужо пачнём дзейнічаць мы. Далей Маркус паставіў асабістую задачу перад кожным, і, урэшце, перайшоў да пытання зброі. Я павінен быў памяняцца з Мойрай: забраць у яе “берэту”, а ёй аддаць сваю, гвалтам набытую раней у стажораэсбэшніка, страляючую трубку, якую можна прымацаваць на далонь, каб зброя не была заўважанай і выкарыстаць пры раптоўнай небяспецы. Пісталетам быў узброены і Андруш, а сам Маркус і Людвік, на якіх ляжала асноўная частка акцыі, будуць мець з сабой аўтаматы — іх яны і мяркуюць выкарыстаць напоўніцу. На мапе мы пазначылі некалькі месцаў, дзе можна было, з-за іх своеасаблівага ландшафту, зрабіць засаду. Яшчэ нейкі час заняло абмеркаванне асобных дэталей, пасля чаго нашыя наведвальнікі сышлі ў ноч, а мы з Мойрай зноў засталіся ўдваіх.

Я хацеў прылашчыць яе, але стрымаўся, бо яна задумалася пра нешта сваё і, што здзівіла, пэўна, прыемнае для яе. Упершыню я ўбачыў, што яна чамусьці рада.

“Што ты, Мойра?” — спытаў я.

“Значыць, я больш не буду хадзіць у цэх і выконваць, як жывёла, атупляючую працу?” “Выходзіць, што так”.

“Ты здолееш пракарміць мяне, я ведаю”.

“І не толькі цябе”, — сказаў я з намёкам.

Твар яе пасвятлеў.

“Заўтра ў нашым жыцці нешта зменіцца. І мы з’едзем адсюль.

Ты ж не маніш, быццам нам можна пажыць ля возера ці якой ракі і бачыць, як плаваюць рыбіны, пад нагамі растуць трава і кветкі, а ў паветры лётаюць птушкі?” “Так. Мы паселімся ў якім доміку ля вады, будзем любавацца прыродай і чытаць кнігі, якія зараз паўсюдна забаронены. У нас народзіцца дзіцё. А пакуль тое, мы завядзём сабаку”.

Дарэмна я сказаў апошняе, бо яна адразу спахмурнела. “Я не хачу іншага сабаку”.

“Такое жыццё, Мойра. Мне вельмі шкада, але мы ў ім будзем увесь час губляць блізкіх людзей і істот, пакуль не сыдзем з яго самі”.

31.

Маркус, як і дамаўляліся, забраў нас з Мойрай у вызначаным месцы. У “пікапу”, які належаў Людвіку, мы рушылі на бальшак, раз-пораз звяраючыся з мапай. Мы амаль не размаўлялі, зрэдку разглядаючы змрочныя краявіды, калі Людвік збаўляў хуткасць.

Кожны думаў пра нешта сваё. Нягледзячы на ранішні час, паветра, што абдавала нас праз расчыненае акно пахам адыходаў і паленага пластыка, было гарачае і задушлівае. Звалкі, якія не пераставалі дыміцца, то знікалі, то аднаўляліся зноў.

Часам мы назіралі сярод смецця постаці чалавекападобных істот, якія капаліся ў адыходах, там-сям грувасціліся іх самаробныя буданы, куды таропка, пабачыўшы машыну, тыя істоты і хаваліся.

Я ўглядаўся ў неба, каб выявіць там птушак, але іх не было, бо, хутчэй за ўсё, іх заманьвалі ў сілкі і адразу з’ядалі. Увогуле ў раёны, далёкія ад паселішча, як я разумеў, ніхто не наведваўся, і пра тое, што тут адбывалася на самай справе, можна было толькі гадаць. Мы праехалі па бальшаку кіламетраў дзесяць, як раптам

Маркус загадаў спыніцца.

“Зірніце, Берташ, — сказаў ён, звяртаючыся да мяне. — Памойму, гэта тое, што нам трэба”.

Мы выйшлі вонкі. Сапраўды, дарога пераходзіла тут на пад’ём, значыць, хуткасць машын павінна непазбежна знізіцца, да таго ж, паварочвала, і самае галоўнае — абапал яе, з таго боку, дзе бачнасць ледзь не гублялася, захаваліся рэшткі яловага лесу з высахлымі вершалінамі. Менавіта за дрэвамі можна было схаваць пікап, што мы, коратка параіўшыся, і зрабілі, замаскіраваўшы яго поліэтыленавымі адыходамі.