Андрэй Левус - Нацыяналізм у сьвеце - Даведнік. Часткі 1-2

Выбары ў мясцовыя ворганы ўлады, якія адбыліся ў 1985 годзе, пацьвердзілі ўзрастаньне палітычнага ўплыву ІСР-НПС. Найбольшых посьпехаў правыя дасягнулі ў паўднёвых раёнах Італіі. У Неапалі ў 1972 г. за ІСР галасавала 26,4% выбаршчыкаў, у Катаніі — 30,6%, Рэджа-дзі-Калабрыі — 36,3%.

У гэты час актывізуюць сваю дзейнасьць “баявыя” арганізацыі “Нацыянальны авангард”, “Новы парадак”, “Нацыянальны Фронт”, “Атрады дзеяньня Мусаліні”, “Рух рэвалюцыйных дзей”. У 1977 г. у Італіі налічвалася 34 падобныя групоўкі.

У сьнежні 1987 г. пайшоў у адстаўку Дж. Альмірантэ. Яго пераемнікам стаў 36-гадовы кіраўнік маладзёвай секцыі ІСР Дж. Фіні. “Пасьляваенны перыяд скончыўся !” — заявіў ён.

У пачатку 1992 г. па сьпісах ІСР у выбарчых бюлетэнях зарэгістравалася 28-гадовая Аляксандра Мусаліні (унучка Бэніта Мусаліні й пляменьніца Сафі Лярэн). “Італію трэба ачысьціць ад злодзеяў і сьмецьця. У нас цяпер брахлівая дэмакратыя”, — сьцьвярджае Аляксандра. Яна лічыць, што ўсе беды Італіі ад таго, што ёй кіруюць людзі, якія зьяўляюцца не бацькамі, а айчымамі для італійцаў. Яны думаюць толькі пра ўласную выгоду, а не пра нацыю й дзяржаву, і давялі вялікую краіну да ўзроўню “трэцяга сьвету”.

А.Мусаліні выступае супраць абортаў, разводаў ды міграцыі, супраць карупцыі, анархіі ды злачыннасьці.

Пад час муніцыпальных выбараў у лістападзе 1993 году нацыяналістам удалося моцна прарвацца, скарыстаўшы адступленьне лібэральных партый, якія былі аслаблены абвінавачваньнямі ў хабарніцтве. У Рыме й Нэапалі яны мабілізавалі грамадзкую думку. У дзяржаўным маштабе ІСР набраў каля 20% галасоў. Цяпер ён выступае як прадстаўнік тых сілаў, якія жадаюць аднавіць парадак. Пад час муніцыпальных выбараў 1993 году кандыдаты ад ІСР, як у Рыме, так і ў Нэапалі, атрымалі больш чым задавальняючыя вынікі (47% галасоў у Фіесце й Рыме, 44% — у Нэапалі). Сёньня ўсе вымушаны лічыцца з нацыяналістамі, ідэі якіх знаходзяць шырокі водгук сярод розных катэгорый насельніцтва. Выбары ў палату дэпутатаў, якія адбыліся ў сакавіку 1994 году, далі магчымасьць ІСР зноў уключыцца ў нацыянальна-палітычную барацьбу. Зьяўляючыся хаўрусьнікам Сільвіё Бэрлюсконі пад назвай “Нацыянальны альянс” у рамках “Форці Італіі”, ІСР скарысталася дынамікай, якая была такім чынам створана. Ягоны лідар Джанкарла Фіні жадае й далей прышчэпліваць нацыянальныя й патрыятычныя каштоўнасьці. Дыскрэдытацыя дэма-лібэральных партый дала магчымасьць нацыяналістам адабраць у іх значны электарат у Цэнтральнай і Паўночнай Італіі.

На выбарах 1994 году мэра ў Нэапалі Аляксандра Мусаліні набрала каля 44% галасоў выбаршчыкаў, што сьведчыць пра ейную папулярнасьць. “Так, мы ідзем у новае стагоддзе, і павярнуць назад нас немагчыма”, — сьцвярджае яна. — Італійскі Сацыяльны Рух — на шляху да Перамогі !”

Віктар Рог.

Баскі — адзін з найбольш таямнічых народаў Эўропы. Іхная мова не падобна ні на адну мову сьвету. Гэты факт выклікае вялікую зацікаўленасьць у лінгвістаў.

Баскі займаюць невялікую горную тэрыторыю на паўночным усходзе Гішпаніі й захадзе Францыі. Гэтыя дзьве краіны й падзялілі паміж сабой Краіну Баскаў. Ня будзем заглыбляцца ва ўсе гістарычныя пэрыпэтыі гэтых складаных і несправядлівых працэсаў, скажам толькі, што адно — баскі ніколі не здаваліся. Яскравым прыкладам ёсьць гераічная дзейнасьць ЕТА — нацыянальна-вызвольнай рэвалюцыйнай арганізацыі баскаў.

Арганізацыя ЕТА (“Эўсадзі ды Аскаталуна”, у перакладзе з баскскай — “Краіна Баскаў і Свабода”) была ўтворана ў 1959 годзе маладымі рэвалюцыянэрамі, якія вырашылі змагацца з акупантамі мэтадамі збройнай барацьбы.

У гэты час у Гішпаніі панаваў франкісцкі рэжым. Нацыяналістычнае партызанскае падпольле, якое дзейнічала ў горнай мясцовасьці, было канчаткова разгормлена Франка яшчэ на пачатку 50-х гадоў. Здавалася, што сытуацыя безвыходная.

Маладыя рэвалюцыянэры пачалі зьвяртаць увагу на горад, у якім рабочая кляса цярпела як нацыянальны, так і сацыяльны прыгнёт. Магчыма, гэтай спэцыфікай і можна патлумачыць пэўную сумесь сацыяльных праграм, рэвалюцыйнага нацыяналізму ды фанатычнага каталіцызму ў ідэйна-сьветапоглядных пазыцыях ЕТА таго часу.

Вывучыўшы сацыяльна-палітычныя рэаліі, разгарнуўшы структуры, маючы пэўныя посьпехі ў прапагандзе, ЕТА у 1968 годзе абвясьціла акупантам вайну да поўнага вызваленьня баскскага народу. У адрозьненьне ад партызанскага руху ў горнай мясцовасьці, гэта была гарадзкая гярылья. Баскі забівалі прадстаўнікоў акупацыйнай улады ды іхных мясцовых агентаў. Аднак, найбольш удалай і эфэктыўнай была дзейнасьць на тэрыторыі акупантаў. У 1973 г. у цэнтры Мадрыду выбухам быў забіты кіраўнік гішпанскага ўраду, другі чалавек пасьля Франка ў Гішпаніі — адмірал К. Бланка. Увесь сьвет даведаўся пра баскаў, ЕТА ды іхныя імкненьні.