Леанід Дранько-Майсюк - Акропаль

Тваёй трывозе падуладны,
Анёл таршэрнай цемнаты
На вуснах ломкіх, лістападных
Знайшоў зялёныя лісты, —

Паспеў адчуць іх шум эладны,
I ты прамовіла: «Пара...»
Мая. Я ведаю дакладна!
Мая... малодшая сястра.

5 ліпеня 1991

Пакуль з рукі спяшаўся на руку
Мой пацалунак легкаважны, —
Ты расказаць паспела пра дачку
I сівізну маю заўважыць.

Пакуль хаваў я галаву сваю
У жоўты куст тваёй сукенкі, —
Ты развязала горла салаўю,
Туман паклала на каленкі.

Ты аддалася школьнай пахвальбе,
Свабодзе калідорна-класнай, —
Што мова беларуская табе
Бліжэйшай робіцца і яснай.

Пра астры гаварыла, што яны
Паводле гараскопнай гліны
Вакол маёй узыдуць сівізны,
Кастрычнік цягнучы ў сцябліны.

Глядзела ў вочы мне і ў іх вадзе
Ты толькі хітрасць заўважала
I ямку ж хітрую на барадзе
Ружовым лісцем закрывала.

«Не верь, не верь...» — пачуў на адыход
Журбу дыпламатычных місій.
Так, гэта Цютчаў свой класічны плот
Паміж табой і мной узвысіў.

11 ліпеня 1991

Калі ўзыходзіў на Акропаль,
Яшчэ не ведаў пра цябе.
Каханне ў ценю ад Еўропы
Чакаць змушала і цярпець.

Я тое прадчуваў каханне,
Ягоны вінаградны воск,
Калі гарынскае змярканне
Святлу афінскаму прынёс.

I, стоячы ў жаданым цені,
Сачыў: над душамі багоў
Вятры паўночныя ляцелі
Да італьянскіх берагоў.

Незразумелы мне арганум
Узбагачаў мой бедны слых:
«Як пакахаеш, то каханым
Ты станеш на адзін уздых...

Каб пасвятлеў твой цёмны вопыт,
Спяшайся да агню свайго!
Каханне ў цені ад Еўропы —
Імгненне, і не больш таго».

12 ліпеня 1991

Мой сон пусты — як ваза, у якой
Даўно няма ні кветак, ні сцяблінак,
Няма вады і сонечных іскрынак,
Тых самых — з аксамітнаю луской...

Прысніся. Ты не снілася ні разу.
Да вазы прыхініся галавой.
Я ведаю любімы колер твой,
I гэты колер хай напоўніць вазу.

Твой колер — жоўты. Сіні колер — мой —
Мяне гняце, са мной не размаўляе,
А жоўты колер — ён найменш стамляе,
Хоць поўны нечаканасці любой.

Я знаю ўсё па матчыным гародзе:
Там раніцаю шольсія ў акно
Шпурляе мне з расою кімано,
I сонца іерогліф узыходзіць.

Настуркі мне захоўваюць эмаль,
Календула мне дорыць залатоўкі,
А ўсе чарнічна-жоўтыя галоўкі
Сямейных братак — неспакой і жаль...

Мой сон пусты, і я прашу: «Прысніся» —
I стаўлю вазу чыстую на стол...
Твой жоўты колер пазалоціць высі,
Мой сіні колер абцяжарыць дол.

16 ліпеня 1991

Твае гранатавыя каралі,
Захоўваючы пяшчоту ўсю,
На зборніку маім ляжалі,
На словах двух — Дранько-Майсюк.

Твае эмалевыя рамонкі,
Балетны ўскідваючы падол,
3 вазы ольштынскай, як з палонкі,
На ледзяны выскоквалі стол...

Табе разгортваючы Верлена,
Заўважыў: у жоўтым тваім агні
Зялёны блакіт успыхваў імгненна,
На страху настоены і чысціні...

Паспеў і болей таго спазнаці,
Верш апусціўшы ў сонечны шоўк:
Дзяўчына, жанчына, жонка і маці —
Таксама гранатавы ланцужок.

19 ліпеня 1991

Ты ведаеш, калі і што сказаць,
І так сказаць, што я раблюся п'яным,
I п'яная царкоўная лаза
Шуміць паміж талмудам і каранам.

Я слухаю і ў кожным любым дні
Хачу заўважыць і не заўважаю
Ні хітрасці ніякай, ні хлусні —
Ніякага сцэнічнага адчаю.

Ты абдымаеш голасам мяне —
Павоем эратычнае навукі,
I голас твой у гэты міг мацней
За мілас — грацыёзны і бязрукі.

У вершах, у былых маіх радках,
Дзе страх вучнёўства горы пераважыць,
Сябе самую, свой вялікі страх
Знаходзіш ты, як даўнюю прапажу.

Я не прашу: на памяць іх вучы!..
Ды каб забыць сямейныя галеры,
Ты шэпчаш іх, на кухню ідучы
Да місак звонкіх і глухіх талерак.

Так, мы — галернікі, так, мы — рабы,
Да вёслаў розных змушаны схіляцца,
Бо ўсё як ёсць, так і павінна быць,
Нязрушаным павінна заставацца.