Леанід Дранько-Майсюк - Акропаль

26 лістапада 1989 — 22 кастрычніка 1990

1.

Магчымасць незвычайная была
Спазнаць неверагоднае каханне —
Каханка не прыйшла, а прыплыла
На хвалі эратычнага жадання.
Яна была апранута ў змярканне,
I ластаўка сядзела на плячы,
На кожным крылцы — залатое ззянне,
Над галавой віліся крумкачы,
I кожны дзюбу, нібы меч, трымаў: “Маўчы!”

2.

I я маўчаў, уражаны да дна
З'яўленнем, назаву яе, акторкі.
У тым з'яўленні—не з дзвярэй, з вакна —
Была імгненнасць казачнай вавёркі!..
У ластаўкі агнём гарэлі пёркі,
У крумкачоў хрыпелі валлякі.
Яна ж марудна расшпіліла зоркі —
Змярканне паплыло з пляча, з рукі...
Шмат цудаў бачыў я, але ці быў такі?

3.

Што за пытанне? Таннаю цаной
Пазначанае — не манетай звонкай...
Яна спынілася перада мной,
I ўсё забылася — і сын, і жонка.
I чулася птушыная гамонка,
I містыкі ніякай не было
Ці жарцікаў на ўзроўні Макаёнка.
Ад месяца святло ў пакой плыло,
I што тут здарыцца паганага магло?

4.

Ад ластаўкі якой чакаць бяды?
Ад крумкачоў? Яны ж амаль анёлы...
У валасах яе цвілі сады,
I пахла мёдам, і звінелі пчолы,
Пялёсткі ўніз плылі па целе голым —
На ўлонні затрымацца не маглі,
Мой позірк там затрымваўся вясёлы.
За хараство б такое каралі
Свае кароны ўсе умомант аддалі.

5.

Не маючы кароны залатой,
Я аддаваў свой позірк захмялела,
Але цвярозасць хітрая: «Пастой, —
Сказала мне, — ты бачыш толькі цела,
А дзе душа? Душы няма! Скалела!
Такі ў распусніц незайздросны лёс.
I госця гэтая цябе «схацела»
Пасля мільёнаў ласак і пагроз
Мужчын і юнакоў, разбэшчаных наскрозь».

6.

I хоць не надта слухаў я, ды ўсё ж
Паходзілі на праўду словы тыя,
Бо ў ластаўкі і ўпоперак і ўздоўж
Пабляклі раптам пёркі залатыя,
У крумкачоў папрыгінала шыі,
А з валасоў каханкі ўсё гушчэй
Пялёсткі не жывыя, а сухія
Завіравалі да маіх вачэй,
I млосна думкам стала, сэрцу — гарачэй.

7.

Я разважаў: Яна душу згубіла,
Аднак жа не згубіла хараства,
Яна мужчын не любячы любіла —
Не жонка нічыя і не ўдава.
Прымятая, аднак усё ж трава
3 тым водарам банальна-незвычайным,
Якога часам прагне галава,
3 якім сысці магчыма ў вір адчайны
I, там застаўшыся, прыняць зыход лятальны.

8.

Ды што з таго — з душой ці без душы,
Калі яна — прыгожая жанчына.
Якія б ні распусныя мужы
3 ёй цешыліся — гэта не прычына
Цябе прагнаць, лірычны адпачынак!
Дык што ж, паэце мой, адпачывай,
Удзячны будзь за мілую магчымасць
Зноў паляцець у палюбоўны рай,
У рай, дзе сонечным здаецца і адчай.

9.

Магчымасць незвычайная была
Спазнаць неверагоднае каханне,
I я спазнаў, я выпаліў датла
Цвярозасці барачнай збудаванне...
Спявала ластаўка, вітала ранне,
Прыладзіўшыся на маім плячы —
Ізноў на крылцах залатое ззянне!
I нада мной віліся крумкачы.
«Ты пакахаў Яе, — прасілі, — дык маўчы!»

10.

I я маўчаў да хвілі да тае,
Пакуль знікалі разам з Ею ў сонцы
I ластаўка — дарадчыца яе,
I крумкачы — дзюбастыя ахоўцы.
А зніклі — я пачаў падшукваць слоўцы.
Да Спенсера пабег я па страфу,
Каб твор быў у класічнай аблямоўцы,
Каб меў геданістычную страху, —
Я Кітса абакраў, не бачачы граху.

14 студэеня 1990

У Вашым голасе квітнеюць астры,
Якіх не бачыў я раней.
Мне зразумела ўсё і ўсё не ясна...
У Вашым голасе квітнеюць астры,
I кожнай кветцы Бог сказаў: квітней.

Мне зразумела ўсё і ўсё не ясна —
Ці варты музыкі такой?!
Ці варты я хвіліны гэтай шчаснай,
Калі гучаць арфічна Вашы астры
Па-над пустой канцэртнай асакой.

Ці варты я хвіліны гэтай шчаснай,
Не ведаю і ведаць не хачу.
Запамінаю голас Ваш прыязны;
Нібыта верш, запамінаю астры —
Па-школьнаму, на памяць іх вучу.

Запамінаю голас Ваш прыязны...
Пакінь, пакінь, глыбокая струна,
Шум глыбіні і неспакой рамансны,
Каб у крыві маёй квітнелі астры...
Кроў — гэта ваза, што не мае дна.