Генрых Далідовіч - На новы парог

Мінулі зялёны выган, хаты Даргевічаў. Блін, махнуўшы ёй рукою, папраставаў у свой пахілены дом, а Антаніна — да бацькоў, да Найдзёнаў.

У прасторнай светлай хаце былі кабеты: маці і братавая. Маці сядзела пры печы на зэдліку і біла масла — махала ўверх-уніз калатушкаю. Пасярод бойкі падымалася шапаткая смятана. Братавая перабірала суніцы — на дварэ, на агеньчыку, ужо стаяў адзін чыгун з варэннем.

Антаніна не віталася: была тут раніцай. Паставіла на столак пры стале сумку, дастала з яе загорнутыя ў белую паперу фарш, кілбасу, булку і бохан чорнага хлеба.

— Вот вам,— сказала, села на столаку, выцягнула стомленыя ногі — у запыленым трыко, у паўкедах.— Можа, што смачненькае засталося з полудня?

Братавая кінула на яе хуткі позірк: канечне, была незадаволеная, што яна ўсё яшчэ не адвыкае ад роднай хаты, часта заходзіць, паводзіць сябе тут як гаспадыня, можа і сама зайсці ў кладоўку, нешта сабе ўзяць. Але нічога не сказала. Адарвала ад папяровага пачка верх і пачала сыпаць у міску, на чырвоныя, як агонь, суніцы, белы цукар.

— Усё з'елі, што варылі. Хіба пакаштуй ужо варэння з хлебам,— адказала маці, змахнула пальцам смятану назад у бойку.— Налі, Маня, у місачку.

Нявестка моўчкі ўзяла з паліцы талерачку, падалася на двор.

— Я яе скора, мусіць, да кіпення давяду?..— усміхнулася Антаніна.— Не наравіцца ёй, што я заходжу. Хочацца ёй самой быць гаспадыняй.

— А табе ў Гаптароў не хочацца? — усміхнулася маці.

— З мяне благая гаспадыня. Я не хачу ўваходзіць у гаспадарку. Хай робіць усё Гаптарыха, як хоча. Памагу ды памаўчу, калі бурчыць за што. Ды грошы паціху збіраю. Сваю і Уладакаву плату на кніжку кладу, а жывём на пенсію ды плату старога. Выберуся куды — дык усё куплю сваё...

— Вот хочацца табе выбірацца! Там ужо не паспіш гэтак, сама будзеш гаспадарку глядзець, мыць, есці варыць, хату прыбіраць...

— Звару, памыю. Хіба не ўмею? — не забаялася Антаніна.— А гаспадаркі ніякай заводзіць не буду.

— Ого, якая мондрая! А дзецям, сабе адкуль млека, сала возьмеш?

— Будзе, абы мы былі. Выпішу, на саўгаснай ферме браць буду.

— Хоць ты і гаворыш вот гэтак, дзеўка, але я табе скажу другое: не паедзеш ты нікуды...— усміхнулася маці,— Гэта ж толькі што свёкар твой з раёна вярнуўся. Сюды заходзіў. Дык казаў: нам электрыку правядуць, дарогу паправяць, аўталаўка будзе прыходзіць...

— Ну і што? Усё роўна гэта не навек, а на год ці на пяць гадоў, усё роўна прыйдзецца рана ці позна перабірацца.

— А вот свёкар твой кажа: будзе тут для вас хату ставіць.

— От! — незалюбіла Антаніна.— Сядзі тут, у глушы! З ласямі ды з ваўкамі!

— Так ужо і з аднымі звярамі! — пакрыўдзілася маці.

— Так жа ўсе пра нас думаюць... «А, з Бабчынага Скону! Ды вы там...» А чым я горшая за другіх? Нічым. Але, калі добра падумаць, нечым і горшая. Маю я вот і крымпленавыя, і яшчэ самыя новыя, модныя сукенкі, касцюмы, маю французскае паліто, аўстрыйскія боты, замшавыя туфлі, залатыя пярсцёнкі! А хіба тут адзенеш, абуеш гэта? Дзеля каго? Куды? А ў Налібаках я адзелася б пані паняю і ў магазін адзін, другі зайшла б, у кантору ці ў клуб. І людзей убачыла б, і сябе паказала б. Была б як і ўсе. Самая модная. Ці вунь пасуды колькі ў нас добрай — сярэбраныя лыжкі, відэльцы, нажы мельхіёравыя, дываны дарагія, а хто іх тут бачыць, дзеля каго гэта дастаеш! Ды і без святла, тэлевізара, праса надакучыла ўжо жыць. Людзі кіно, канцэрты, перадачы ўсякія добрыя глядзяць, усё пра ўвесь свет ведаюць у век атама і космасу, цывілізацыі! А мы? Слухаем, што Блін салжэ! Самая вялікая навіна ў нас, калі прыйдзе пошта, ці ў каго апаросіцца свіння, ацеліцца карова, ці Адась Даргевіч зноў выганіць з хаты жонку, а сам будзе падпальваць хату...— І потым ужо як дала апошні прысуд: — у Налібаках і ў Дзераўной смяюцца ўжо даўно з таго, як мы тут жывём...

Маці ўзрушыла гэтая яе прамова. І вельмі: аж пляміны выступілі на шчоках. Але яна адказала надзіва спакойна:

— Дык едзь хоць на край свету, калі табе гэтак апрацівела ўсё тут...— Угнула галаву і пачала біць масла. Не хацела больш спрачацца.

— Ды на край свету не паехала б, а ў горад які ці хоць бы і ў Налібакі — з радасцю! Але... Што гаварыць! Нервы порціць... Пайду,— уздыхнула. Нібы загладзіла сваё абурэнне.— У вас добра, а дома лепш.

Апошняе — пра дом — сказала ўжо з усмешкай. Маці на гэта не абзыўнулася і словам. Але наўздагон, калі ўжо Антаніна была ля парога, прамовіла:

— Адно я скажу табе, дзеўка: не грашы! Не грашы, такіх бацькоў, а цяпер і такіх свёкраў меўшы! Жывяце на ўсім гатовым, як сыр у масле плаваеце... Свёкры самі і соткі садзяць, выбіраюць і скаціну гадуюць, і вам грошы на машыну памагаюць збіраць, дзіця ваша выгадавалі... А вы як госці ці кватаранты якія. Як маладыя, у Янковічы, у Налібакі на танцы, у кіно ездзіце. Ды вам яшчэ лепш, чым у горадзе... Там трэба ўсё самім рабіць... А вы жывяце ў вёсцы, але адвыклі ад зямлі, ад гаспадарскай работы. Каб некалі, дык табе б сказалі б: ідзі куды хочаш! Але не палучыш ні зямлі, ні пасагу! Дык не пайшла б, пільнавалася б. І бацькоў слухалася б, усё рабіла б, абы не ўгнявіць. А цяпер што — ні зямлі, ні лесу вам не трэба... Нейкія вы цяпер... Не гарадскія, але і не вясковыя ўжо... Адарваліся ад зямлі, але да неба не ўзляцелі. Носіць вас нешта туды-сюды...