Генрых Далідовіч - На новы парог

Увесь светлы дзень пякло сонца, трымалася парнасць. Зацягвалі і зацягвалі блакітнае неба белыя воблакі, тоўпіліся, але не трымаліся падоўгу, гурбамі сплывалі за небакрай. Пад вечар на поўначы пачалі гусціцца цёмныя, змрочныя хмары, пагрозліва сінець.

Пасля, уночы, забліскалі кароткія маланкі-сполахі — далёка і ціха. Выспявала навальніца. Не на раптоўны гром і дождж, а на вялікія грымоты і на зацяглы лівень. Канечне, не ў час. Без патрэбы ў жніво.

Вось ужо і блізка паласнула маланка, асвяціла ўсё ў хаце, хоць ты збірай іголкі, ляснуў гром. Аж зазвінела шкло ў шыбах. Усчаўся вецер, трывожна зашумела голле дрэў — і тут жа па страсе, у сцяну, у вокны з поўначы зацабаніў дождж. Зноў засвяціла бліскавіца — і Гаптар убачыў: дрэвы за акном гнуцца, хіляцца ў адзін бок, так, як хіліцца трава ў рэчцы па цячэнні — ад той сілы, без якой і не было б рэчкі. Зіхаціць, прамяніцца на дрэвах вільготнае лісце.

Гаптар споўз з ложка і падаўся на кухню. Пры святле новай маланкі ўбачыў: падхапілася на суседнім ложку Анця, са страхам зажагналася і нібы са страхам зірнула і на яго, можа, і напраўду страшнага цяпер у белых сподніках. Ды не ўставаў дагэтуль, а тут падхапіўся.

— Ляжы,— супакоіў,— пайду антэну з тэлевізара выцягну.

Пакуль ён крочыў па спальні да дзвярэй і гаварыў, у хаце то высвечвалася, аж да сінізны, нібы загарэліся раптоўна блакітным агнём і ложкі, шафа, і стаяк, сцены, нібы гэтае святло і цябе пранізала наскрозь, то раптоўна ўслед за святлом цяжка падала змрочная цемната, што, здаецца, праглынала ўсё, яго таксама.

— О божа! — уздыхнула Анця, нарэшце спрасоння разабралася, што тут і да чаго.— Ды лажыся, нікуды не ідзі. Я яшчэ звечара тую антэну выцягнула і разетку накрыла.

Не пайшоў. Прысеў тут, на жончынай пасцелі.

— Ой, як смаліць! — жахнулася яна.

Услед за яе словамі аж затрэслася хата ад грому і яго грукату — аж вусцішна было: ці то гіне, ці то нараджаецца новы свет.

— Раз устаў, дык ляж са мною,— як маладая, папрасіла Анця.— А то я адна баюся...

— Дык я яшчэ трэба табе? — усміхнуўся.

— Вот гаворыш абы-што ў такую часіну...— папікнула. Але лагодна.

— Пабушуе ды суціхне,— зноў супакоіў.— Хіба першы раз? Колькі мы з табою навальніц бачылі! Ды якіх!

І задуменна зірнуў у акно насупраць — на вуліцу.

Жыццё вакол Бабчынага Скону і заціхла, і заадно ішло-кацілася далей па сваёй каляіне, па сваім крузе...

...Гаптар доўга сядзеў і пазіраў у акно. Хацеў, каб адпачылі ад лежатні плечы. І яшчэ ён думаў. Пра жыццё, пра сябе. Здзіўляўся: якое жыццё простае і непазнанае.

Вось каторы ўжо раз на ўсё неба засвяціла доўгая і няроўная маланка, як вялізная вогненная вяроўка з палаючымі валаскамі, асляпіла — ад яе і дрэвы, і зямля ў гародчыку здаліся не зялёныя, а цёмныя, зусім нейкія нерэальныя, нібы пазіраў на ўсё гэта нейчымі, не сваімі вачыма.

Калі маланка пачала атухаць, зноў усё вызеленілася, стала такім, якім і было, і ў гэтую хвіліну — гэтаксама на ўжо звычнейшым фоне, пры больш звычнейшым, нібы месячным святле,— кінуўся ў вочы за плотам і за вуліцаю жоўты новы зруб, які ён ставіў тут для сына і нявесткі.

1979-1980

«Дырэктар» — апошні, чацвёрты, твор з цыкла аповесцей пра вясковых настаўнікаў. Першыя тры — у кнігах «Цяпло на першацвет» (1976) і «Міланькі» (1980).

Маюцца на ўвазе вайсковыя зборы.

Паліцэйскі ўчастак.

Некалькі слоў пра характар беларускай вёскі: «...наша вёска з прычыны гістарычных умоў у большасці сваёй застаецца пакуль што дробнай. Цяпер 4,3 мільёна сельскіх жыхароў пражывае ў 26 тысячах населеных пунктаў. Пры гэтым у 17,6 працэнта вёсак ёсць усяго да 10 двароў, а ў 46,7 працэнта — ад 11 да 50. 70 працэнтаў усіх вёсак налічваюць не больш чым па 200 жыхароў. На адзін калгас, саўгас прыпадае ў сярэднім 8 вёсак, а ў асобных выпадках — у 3-4 разы больш...» (З газеты «Звязда», 18 лютага 1979 года).

Будаўніча-мантажнае ўпраўленне.

Маецца па ўвазе карная аперацыя нямецка-фашысцкіх захопнікаў у ліпені-жніўні 1943 года пад умоўнай назвай «Герман» супраць партызан і мірнага насельніцтва Баранавіцкай вобласці. Для наступлення на партызанскую зону ў раёне Івянецка-Налібацкай пушчы акупанты сканцэнтравалі звыш 50 тысяч салдат і афіцэраў войск СС. 35 дзён ішлі папружаныя баі. Страціўшы больш за 3 тысячы забітымі і параненымі, карнікі мусілі пакінуць пушчу і зняць блакаду. У час аперацыі карнікі бязлітасна распраўляліся з мірным пасельніцтвам, спалілі больш за 150 вёсак, спалілі жывымі, павесілі, вывезлі па катаржныя работы ў Германію некалькі тысяч людзей.