Генрых Далідовіч - На новы парог

— Ну, здарова, баця,— павітаўся, моцна паціснуўшы руку.— Ну, як спалі сёння?

— За дзень той выбраў сон, так сказаць, дык уночы і не хацеў спаць...

Высокі сеў каля яго на ложку, адчыніў свой чамаданчык. Спадыспаду вечка была шкала. Дастаў з ніжняй палавінкі чамаданчыка шэра-чорную падушачку, здаецца, з гумовым провадам і жоўтым мячыкам.

Гаптар сам ужо закасаў рукаво белай кашулі. Высокі абгарнуў яго руку гэтай халаднаватай падушачкай, зашчапіў яе канец і пачаў ціснуць у далоні мячык. Падушачка на руцэ надзімалася, сціскала руку. Высокі перастаў ціснуць мячык і пазіраў на шкалу — пасярод бег уніз чырвоны струмень.

Потым Высокі паўтарыў усё гэта некалькі разоў, неадчэпна пазіраючы на шкалу.

— Яшчэ высокі ціск,— сказаў потым.— Дадзім зараз яшчэ ўкольчык, прапішам мацнейшых лякарстваў...— І як падакараў: — Няможна так хвалявацца, баця... Такі волат, а з нервамі не саўладаў... Значыць, забараняю ўставаць. Спакой, толькі спакой! І ніякіх хваляванняў, трывог... Можаце зацягнуць фіранку і зусім адчыніць акно. Свежае паветра трэба вам не меней яды...

А потым дастаў з кішэні белага халата таблеткі і сказаў па колькі і калі іх браць.

Пачуліся на двары, а потым і ў сенцах, у кухні крокі, а ўслед і галасы. Свата, Найдзёна, Лабуневай жонкі, жонак Даргевічаў, старой Блініхі, Гэлькі.

І, здаецца, разам загаманілі, пытаючыся ў Анці:

— Ну, што сказаў Высокі?

— Як Юзя?

Высокі, складаючы сваё начынне і дастаючы трубачку, каб паслухаць сэрца, міргнуў яму, кіўнуў на дзверы: чуеш?

Гаптар гэтаксама ўсміхнуўся: ды чую!

Удзень Гаптар прыснуў. І адразу сасніў сон.

Здаецца, ён стаяў у зале каля акна і пазіраў у гародчык — на маладую яблыньку. Яблынька гэтая была незвычайная. Райская. На ёй раслі чароўныя буйныя чырвоныя яблыкі. Каб сарваць хоць одно і з'есці, дык ніколі не памёр бы. Але ніхто ніколі гэтых яблыкаў яшчэ не чапаў. Адам і Ева некалі сарвалі — з другой яблыні,— дык бог іх прагнаў з раю.

Гаптар адчуваў: няма моцы адчыніць акно і сарваць яблык, што вісіць, лічы, каля самага акна. Відаць, зямному чалавеку гэта не па сіле.

Перавёў позірк на новы, сёлета ўвесну перасыпаны плот — за ім бялеўся сухі і вычышчаны ветрам брук. Анямеў. Па сцежачцы плялася Блініха-нябожчыца. Згорбленая, як дуга, у знаёмай доўгай, да зямлі, шэрай кужэльнай спадніцы і ў цёплай канаплянцы. Абапіралася на руды кіёк. Той, што ён зрабіў з арэхавага камля. Падняла апушчаную галаву, зірнула ў акно: яе твар быў такі знаёмы, як бачыў яго не сем гадоў назад, калі яна памерла, а толькі ўчора. Нос востры, ніжняя губа, як і ва ўсіх Бліноў, нібы вывернутая. І маршчын-маршчын. Каля вачэй, на лбе, на шыі.

Блініха неяк хутка знікла, зайшла ў двор, заляскала клямкай, затупала і ўміг апынулася ўжо тут. Стала побач.

— Ну дык, Юзаф, збірайся. Я па цябе прыйшла...

Ён зірнуў на яе са здзіўленнем, але нічога не адказаў.

— Ну, чаго маўчыш, Юзаф?— зноў запытала шапялявым голасам.

— А што я вам скажу, цётка Аршуля? — усміхнуўся ён.— Дарэмна вы прыйшлі. Я яшчэ здаровы, не думаю паміраць. Ніколі ў бальніцы не ляжаў. Толькі разы са два з дактарамі знаўся. Першы раз у партызанах, калі параніла. Тады наш фельчар Лаўрыновіч асколак мне з пляча дастаў. А другі раз сам хадзіў у Дзераўную, калі яшчэ старшынёю нашага калхоза быў. Зуб забалеў, дык папрасіў, каб вырвалі. Цяпер гэтаксама не вялікая ў мяне хвароба, паляжу крыху ды і стану на ногі. Я яшчэ як асілак, цётка!

— А смерць, Юзаф, асілка бярэ адразу, знянацку. Валіць, як бура дуб. З коранем. Так што збірайся, падменіш мяне. Будзеш ты ўжо да людзей у сны прыходзіць, раіць ім нешта, перасцерагаць, прарочыць. Я ўжо тады спакойная буду... Але чаго ты так пазіраеш на мяне і ўсміхаешся?

— Гаворыце вы вот так, цётка, як і напраўду там, на тым свеце, яшчэ людскія душы жывуць...

— Я табе, Юзаф, скажу адно. Жывуць ці не жывуць, пра гэта тут, на зямлі, вам не ўведаць. Помніш, некалі, за панамі, увесь час гаварылі: жывіце, людзі, гаруйце, трывайце, і калі выпакутуеце на зямлі, дык душы вашай на небе, у раі будзе і падзяка, і спачын лёгкі на векі вечныя. І людзі гаравалі, чакалі збавення на тым свеце. Цяпер на зямлі ніхто надта не верыць, што прыйдзецца жыць яшчэ і пасля смерці цела. Дык і не думаюць, што будзе потым. Абы цяпер усё было. А думаць пра тое «потым» усё роўна трэба. Бо і на зямлі застаецца пасля чалавека яго душа — памяць... А памяць трэба добрую пасля сябе пакінуць. Каб новыя людзі жылі і вучыліся ўсяму добраму... А Бабчын Скон... Цяжка яму будзе без цябе, але ж ты не вечны...