Генрых Далідовіч - На новы парог

— А Стэфусіха? — ціха запытаў ён.— Чаму вы яе не забіраеце? Яна ж на трыццаць гадоў старэйшая за мяне...

— Стэфусіха яшчэ будзе жыць доўга,— адказала Блініха.— Так трэба...

— От выдумляеце вы ўсё, цётка Аршуля! — махнуў рукою.— Казанні ўсё гэта, так сказаць: людскія сны, нябожчыкі-прарокі...

— Дык не хочаш, кажаш, паміраць? — запытала яна, са спачуваннем зірнула на яго.— Не хочаш тут памерці, каб тут і душа твая была? Раз хочаш — дык пажыві. Я пачакаю. А то нават магу даць яблык вунь з той яблыні. Ты яго не сарвеш, а я сарву...

І адступіла. Каб пайсці.

— Пачакайце, цётка,— як спалохаўся ён.— Ды нажыўся я ўжо, так сказаць. А па-другое, ніхто ніколі не быў бессмяротны, усе жылі і паміралі. Дык як буду жыць і ведаць, што ніколі не памру, што застануся адзін з усёй радні, выйду з роду? Хай ужо будзе так, як заведзена...

— Ну, дык бывай,— адказала яна.— Добра ты кажаш, Юзаф...

Гаптар махнуў ёй рукою на развітанне — і адразу прачнуўся.

Нейкую хвіліну ляжаў і не варушыўся. А потым прыпадняўся, абапёрся на локці і зірнуў: можа, праўда дзе стаіць старая Блініха? Не, нідзе няма. А можа, дзе сядзіць жонка і гамоніць з якою кабетаю? Не, не чуваць. Дык хто ж тады нядаўна гаварыў?

Прыслухаўся: сакаталі за акном куры, лапаталі крыллем; свісталі ў садзе шпакі; піснулі раз-другі маладыя пеўнікі. Недзе далекавата выла бензапіла — ляснік Тамаш некаму рэзаў дровы.

— Цьфу! — павярнуўся, плюнуў на падлогу.

«І прысніцца ж такое! І сэрца во не баліць, і галава ясная. Дык якая смерць? Устану заўтра і пайду на пчальнік...»

Але адчуў: нешта ўжо зыначылася ў яго душы. Нібы ўлеглася, нацэлілася на вечнасць. Ён ужо нібы не ён. А нейкі старонні чалавек, які пазірае на Бабчын Скон, на сябе збоку.

«Дзякуй богу, здаецца, лад пайшоў у Тамашовай хаце,— падумаў.— І сам ён спакойны, і жонка з дзецьмі павесялелі. Суніцкі з жонкаю... Што ж, яны будуць і далей гэткімі нелюдзімымі. Самі сябе пакаралі... Антон Даргевіч... І тут, і ў другім месцы будзе добра жыць. Цярплівы, трывушчы. Адась... Гэты будзе век пакутаваць: пакрыўдзіла яго доля... Найдзёны... Яны нідзе не прападуць. Старая Блініха... Шануюць яе ўнукі. Абы-што гаварылі пра іх, а яны добрыя хлопцы. Спачатку Альфонс застаўся з ёю, а цяпер вот сярэдні ўнук вярнуўся. Дагледзіць яе старасць. Гэлька... Пакрыўдзіў спачатку яе бог, а потым і зноў даў ёй шчасце... Па-людску з Альфонсам жыве. Стэфусіха... Што ж, жыве доўга, дык няхай жыве. Хай паказвае людзям: во колькі можна жыць і во як трэба жыць! Людзі не пакінуць яе ў бядзе. Пакуль будзе хадзіць, дык будзе сама па сабе жыць, а як зляжа, дык нехта забярэ да сябе. Можа, і Гэлька. А можа, і Тамашова Бронця. Анця мая... Будзе яшчэ, можа, і доўга жыць. Часта бабы болей за сваіх мужыкоў жывуць. Хоць і абаім усяго на іхнім веку хапае, але мужчына ўсё моўчкі бярэ на душу, гарыць, а баба то пакрычыць, то паплача, другой бабе раскажа — і ёй лягчэй... Анця застанецца пры Уладаку. Будзе памагаць дзяцей гадаваць. А Уладак з Тосяю... Памірацца. Гіполь з сям'ёю... Гэты добра будзе жыць, хлопец талковы. Але да яго Анці ехаць не трэба, завяне яна там, як вырванае з зямлі каліва... Пчолы... Вот, можа, з пчоламі, так сказаць, найбольшы клопат. За імі догляд ды догляд трэба, добрае сэрца. Калі да іх прыставіць абы-каго, хто будзе толькі дзеля палучкі рабіць, дык прападуць. Трэба папрасіць Сцепановіча, каб Альфонса пчаляром паставіў. Заходзіў колькі разоў на пчальнік, дык я паглядзеў і па яго вачах убачыў: палюбіць і ён пчалярскую работу... Добра, што Будзьку аштрафавалі і пасадзілі. Трэба, каб справядлівасць верх брала... Унукі... Дай бог, каб вы, дзеткі, вайны не бачылі і не зналі! Калі будзе спакой, дык і вырасцеце, і ў людзі выйдзеце. І, можа, мяне, дзеда, не забудзеце...»

Ціха і асцярожна выйшла Антаніна спачатку са сваёй кватэры, а пасля і з дому.

На ганку прыпынілася і прыціснулася плячыма да цаглянай халаднаватай сцяны: а раптам Уладак, хоць і п'яны, яшчэ не спіць, ідзе за ёю ўслед? Не. Цішыня. Не чуваць, каб рыпнулі на другім паверсе дзверы, не чуваць крокаў ні па калідоры, ні па лесвіцы. Толькі далекавата вось нехта засмяяўся, загаманіў — відаць, з клуба, адкуль вось пачулася і вясёлая музыка. Нямоцная, нават глухаватая, нібы з-пад вады. Сёння ў клубе танцы. Як і ў кожную суботу. Весяліцца свая, а гэтаксама і прыезджая моладзь — яе прыслалі сюды «на веткі» — абкошваць кустоўе, канавы, дзікія лужкі, секчы галінкі.

Чуйна, прыклаўшы руку да грудзей, супакойваючыся, паслухала наваколле і нырнула ў цемнату — у канец іхняй вулачкі. Спачатку шпарка ішла па сваім двары, а пасля, мінуўшы доўгі дом, пашыбавала па вуліцы. Сэрца не суцішвалася, гулка трапяталася: а раптам перахапілі тую паперку, што яна пісала Жэню і паклала пад камень, што ляжыць за складам? Ды не толькі нехта перахапіў, але аддаў яго бацькам! І яны цяпер не толькі не спускаюць з яго вока, трымаюць у хаце, але і горш: прыйдзеш, а там, на месцы сустрэчы, не Жэня, а грозны Сцепановіч з лазінаю! А можа, Жэня паслухаўся бацькоў, адумаўся і сам адмовіўся ад яе і пайшоў у клуб?!