Генрых Далідовіч - На новы парог

Жэня апусціў яе на ногі — і яны зноў пачалі цалавацца, лашчыць адно аднаго рукамі.

Здаецца, і яна, і Жэня загарэліся ад нейкага агню, што перадаваўся ад аднаго да другога, што змушаў іх знемагаць і разам з тым даваў такія сілы, што не аслаблялі, а давалі столькі пяшчоты, захаплення, асалоды, што, здавалася, яшчэ адно імгненне — і ўсё на свеце згіне, рухне, іх зусім забярэ ў сваю ўжоу нейкі неспатольны голад, загубіць, як вось змусіў іх страціць раўнавагу і рухнуць долу, нібы на ўвесь зямны шар...

Яны маўчалі, толькі цалаваліся і шапталі адно аднаму не звязаныя паміж сабою словы-прызнанні...

...Вось зноў настала цішыня; зноў паўстаў, заявіў пра сябе навакольны зямны свет: чуваць было, як чуйна вісне, плытка шуміць глыбокае неба, ідзе рух па жыце і як зноў далёка гучыць музыка. Зямная. У клубе. Чуваць, як вурчыць матацыкл, свеціць на верхавінне грушы, у небе — там вісіць на адным месцы і махае крылцамі жаваранак. Відаць, яны яго ўстрывожылі.

— Антанінка,— прашаптаў Жэня.— Я люблю цябе. Вельмі-вельмі.

— Кажы, кажы мне ласкавыя словы,— адказала. То заплюшчвала вочы, слухаючы, як аціхае кроў у целе, то пазірала ў асвечанае зеленаватае голле грушы і неба.— Кажы, як найласкавей!

— Нават і не знаходзяцца словы, каб сказаць тое, што адчуваю, — прамовіў, далікатна гладзячы яе валасы, шыю. Галава яго ляжала на яе грудзях.— Ты і самая прыгожая, і добрая, і ласкавая... Ты і моцная духам, і такая бездапаможная, што мне страшна за цябе... Я хачу падхапіць цябе на рукі і пабегчы ў свет, далёка-далёка, каб мы былі толькі ўдваіх з табою... Адны-адны...

— І не асуджаеш мяне? Не думаеш, што я такая-сякая?

— Не, што ты! — пачаў цалаваць яе ў шчокі, у вусны,— Давай з'едзем адгэтуль і будзем жыць разам. Пажэнімся...

— У мяне ж двое дзяцей ужо...— усміхнулася.— Мяне ты будзеш любіць, а іх?

— І іх палюблю. Вось паглядзіш.

— Не ведаю, не ведаю...— заківала яна галавою.— Кінулася я з табою ў вір, выбілася з раўнавагі, разбураю сям'ю... Але і не каюся. Я да Уладака прывыкла, а цябе кахаю...

— А я ні да кога не прывык. Цяпер толькі ты стаіш мне ў вачах.

— Але не ўсе гэта разумеюць,— сказала яна.— Вось прыбяжыць маці, крычыць: ты такая-сякая! Што ты робіш? Маеш кватэру, мужа, дзяцей, добры дастатак у хаце! Чаго ты яшчэ хочаш? Здаецца ж, жыццё яна пражыла, дык няўжо не разумее: не самае ж валенае, каб у гаршку нешта было... Можна і без вялікіх дастаткаў жыць — без машыны, дываноў, золата... Але цяжка жыць, калі муж заўсёды няголены, непрасаваны, век ласкавага слова не скажа, не прытуліцца, п'е з сябрукамі... Лашчыцца тады, калі яму гэта хочацца. П'яны. І не разумее, што душа мая кіпіць, бунтуе супраць гэтага. Я ж чалавек! Я ж жанчына! Я хачу ласкі, пяшчоты, увагі... Паскардзішся, папракнеш, дык ён яшчэ і незадаволены: «Чаго ты яшчэ хочаш? Я ж табе палучку аддаю! І не абы-якую, а вялікую! А выпіваю з хлопцамі за «левыя». Жывеш так, злуешся і марыш. Пра іншае. Пра тое, як яно ўсё можа быць...

Вось і зноў настала часіна жніва. Увесь сённяшні дзень за хатаю на жытнёвым полі гудзелі камбайны, мітусіліся па вуліцы машыны — то імчаліся з Пільніцы на поле, то паважна паўзлі з поля з поўнымі кузавамі жаўтаватага, нібы залатога на сонцы, зерня. І ўсё гэта да болю радавала душу. Хлеб! Новы хлеб!

І як ні ехалі шафёры ціха, як ні былі добра зашпакляваныя барты, але ўсё роўна крыху натрусілася на брук зерня — цэлы дзень з яго не сыходзілі куры з усяго Бабчынага Скону — белыя, чырвоныя, чорныя, рудыя,— збіраліся ў купкі, клявалі згубленае дабро.

Гаптар падклаў некалькі падушак пад галаву, ні то ляжаў, ні то сядзеў, і пазіраў у акно. І радаваўся, што стаіць пагода, што можна зжаць не надта ўрадлівае жыта, хоць цяпер нічога не страціць, і засмучаўся. Усё ж, калі пачалі ўжо жаць, значыць, сыходзіць гарачыня, цяпло, і ўжо ідзе восень. А ён заўсёды сустракаў жніво, адлёт ластавак, жоўтае лісце са смуткам. Нібы неяк і было шкода людской і сваёй працы: пасадзіў, пасеяў, усё расло, гуло — і тут усё пад нож, пустое будзе поле... І яшчэ сёлета быў першы год, калі ён у такую часіну не памагаў людзям, а ляжаў лежма ў хаце. Дык і адчуваў з пакутаю: як гэта цяжка чалавеку без работы!

Быў на полі і Сцепановіч — прымчаўся на «козліку». Гаптар думаў: да яго не заедзе. Крыўдуе, можа, і за той іхні ліст у «Правду», і за тую размову з Саманавым, і за яго, Гаптарова, выступленне ў раёне на бюро, і няёмка яму за сына. Але не. Заехаў. Прынёс і паставіў у куце снопік жыта, пасядзеў, распытаў пра здароўе, нібы між іншым сказаў, што сына перавялі пад Брэст галоўным аграномам, што да яго ездзіла маці, убачыла, што сын пасябраваў там з добраю дзяўчынаю — тамтутэйшаю настаўніцаю. Гаварыў, але ўсё адводзіў вочы, нібы асцерагаўся папрокаў, яго позіркаў. Здаецца, хацеў загаварыць і пра нешта іншае, але не рашыўся... Гаптар і не думаў яго папікаць. Ды за што было папікаць? Усё ж абышлося. Адчуваў толькі няёмкасць. За нявестку. На развітанне толькі папрасіў, каб паставіў Блінавага Альфонса да пчол. Сцепановіч, ужо стоячы, пільна зірнуў, прыплюшчыў са стомленасцю вочы, а пасля сказаў з незадавальненнем: «Не выдумляй. Станавіся на ногі і сам яшчэ пчаляр...» Але развітваўся — праўда, з усмешкаю, з пажаданнем хутчэй стаць на ногі — нібы і з вінаватасцю, нават і за тое, што адклаў нейкую размову туды далей на «лепшы» час...