Генрых Далідовіч - На новы парог

Уладак пакаяўся, што даў нядаўна ў магазіне волю рукам. Што ён гэтым дабіўся? Пераменіць Антаніну, змусіць кахаць ці змусіць баяцца? Але хіба гэтым пераменіш, заваюеш сэрца і душу? Відаць, не. Але што тады рабіць? Як перамагчы свой боль, крыўды, пакуту? Упрасіць яе кінуць гэтую кватэру, работу ў магазіне, вярнуцца ў Бабчын Скон, забыць здраду, схавацца там і жыць, як жылі раней? Не. Такога ўжо не будзе. Ды і ён не здолее пра ўсё забыцца. Развесціся з ёю, пакінуць двое дзяцей? Па-першае, ніхто ніколі ў іхнім родзе не разводзіўся, а, падругое, як ён зможа жыць без сына і дачкі? Без яе, Антаніны? Ён жа яе кахае. Без яе яму жыццё не жыццё. Без яе яму аж страшна жыць. Бо ён не ведае, да каго можна прыгарнуцца ў жыцці, на каго перанесці сваю ўвагу, ласку, ад каго адчуваць пяшчоту. Колькі і дзе ён не быў на свеце, але ёй, жонцы, не здраджваў...

...Антаніна вярнулася позна.

Можа, і наўмысна недзе заседзелася, хочучы, каб ён ці сышоў некуды, ці заснуў. Ён жа сёння нікуды не пайшоў, сядзеў седзьма на канапе, уталопіўшыся ў сцены.

Яна ўключыла святло на кухні, штосьці паклала там на стале (ці не сумку з харчам), пасля ўключыла святло тут, у зале. Убачыўшы яго, па-ранейшаму не разутага і нераспранутага, разгубілася і аж закрылася дачкою, якую трымала адною рукою пад пахаю. Ці, можа, такім рэзкім рухам схавала сіняк, што чарнеўся пад яе левым вокам.

Ён не ўсхапіўся, не кінуўся да яе ні з пагрозамі, бойкай, ні з крыкам. Бачачы гэта, яна бокам-бокам пайшла каля сцяны. Да спальні. Як толькі адчыніла дзверы, яшчэ раз азірнулася, шмыгнула туды і зашчапілася.

Знікла, а ў яго вачах яна бачылася па-ранейшаму — высакаватая, папаўнелая пасля новых родаў і, здаецца, пахарашэлая. І цяпер ужо яму стала балюча, што нехта паквапіўся на яе красу, заваяваў, захапіў яе, абакраўшы яго неміласэрна. Здаецца, шмат можна выцерпець, перамагчы ўсякія непрыемнасці, але вельмі цяжка ад адчування страты самага дарагога і патрэбнага. І з гэтым болем адчуў: сапраўды, трэба змагацца за Антаніну. Калі страціць яе зусім, дык на самай справе страціць сваё самае дарагое і патрэбнае. А, па-другое, што будзе значыць гэтая страта для дзяцей, для бацькі і маці, цесця і цёшчы, для ўсяго Бабчынага Скону? Праўда, невядома, што скажа цяпер, яна, Антаніна, як пачне паводзіцца...

— Анця! — ціха паклікаў Гаптар жонку.— Анця! Яна пачула, хуценька зайшла сюды. Зірнула з ласкаю, з трывогаю. Бурчэла-бурчэла некалі — і ў маладосці, і ўстарасці,— а як вось злёг, дзе і дзелася тое яе бурчанне...

— Адхіні ты фіранкі і адчыні люфцік...

— Сонца ж...

— Хай будзе і сонца. А то ў цемнаце — як і ў цюрме...— сказаў ён.

Анця хуценька падышла да акна. Адчыніла фортку. Пакой заліўся святлом: усе гэтыя дні стаялі сухія, сонечныя. На збажыну. Каб яна спела і тужэла ў камлі.

— Не вярнулася яшчэ Найдзёніха? — запытаў. Ведаў: гэты тыдзень Уладак не паехаў на работу, ходзіць па Налібаках, п'е, усюды ловіць Антаніну, чэпіцца да яе. А яна, кажуць, і не начуе дома, сышла да чужых людзей. І мала гэтага. Кажуць, Уладак ходзіць да адной разводніцы, начуе ў яе. І яна прымае! Сэрца разрываецца: такі добры, быў хлопец — і на табе! І ён да чужых кабет ходзіць!

— Не, яшчэ няма. Як пайшла туды, да іх, дык як прапала!

— Перашалеюць, так сказаць, ды на тым і сядуць,— ціха прамовіў. Каб супакоіць жонку.— Чаго не бывае ў маладыя гады!

— Пакуль перашалеюць, дык цябе першага на той свет загоняць...— усхліпнула.— Гэта ўсё яна вінаватая! На ёй шкура гарэла... увесь сыр-бой толькі з-за яе загарэўся. Тут нас баялася, а там і закруціла хвастом... А хлопец з рымасці піць пачаў ды...— і не дагаварыла ўсяго пра сына.— Толькі яна вінаватая... Бо яна толькі задніцу сваю і глядзела, абы смачней з'есці, абы лепш надзець...

— Бог яго ведае...— прамовіў ён.— Нешта ж было, так сказаць, прычынаю. Без агню дыму не бывае ж...

І замаўчаў. Пачулася: па вуліцы гудзе-коціцца легкавік. Анця пайшла ў залу, дзе раней на канапе спалі сын і нявестка.

— Доктар прыехаў.

Гаптар і без жончыных слоў адчуў: падкаціў «рафік».

«Нядобра неяк выходзіць,— падумаў,— усе людзі ўбачаць, што едзе бальнічная машына, прыйдуць сюды, адарвуцца ад работы. А не такая я важная персона, так сказаць, каб пра мяне ўся вёска думала, перажывала з-за мяне...»

Анця падалася хуценька на кухню — сустракаць.

Неўзабаве пачуўся стук у дзверы, тупат. А яшчэ праз хвіліну зайшоў сюды тэрапеўт Дзераўнянскай бальніцы Высокі. І праўда высокі, галава вунь ледзь не пад столь. Малады яшчэ, але разумны, не аднаго хворага чалавека падняў з пасцелі, паставіў на ногі. У белым халаце. З невялікім чорным чамаданчыкам у руцэ. Дагэтуль былі ўжо добра знаёмыя: Высокі прыязджаў на сваёй машыне да Тамаша ў лазню, на паляванне, а да яго, Гаптара,— на пчальнік.