Генрых Далідовіч - На новы парог

Выйшлі тут усе з Бабчынага Скону: Бліны — Ядзя, Ірына, Альфонс і Здзіслаў — і яна, Антаніна. Гаптарова нявестка.

Аўтобус памчаўся далей — павёз у Янковічы, Налібакі, Церабейную ды ў Пруды гэткіх во, як яны, маладых рабочых з БМУ [ 5 5 Будаўніча-мантажнае ўпраўленне. ]. У БМУ рабілі людзі, лічы, з усяго раёна.

Бліны былі вясёлыя: сёння давалі на рабоце плату.

Дзяўчаты — поўныя, усе ў дзябёлую маці — неслі сумкі з хлебам і булкамі. Бліны-хлопцы — невысокія, шчуплыя, чарнамазыя, усе ў дробнага бацьку — у кішэнях пінжакоў мелі па пляшцы віна. Бліны любяць павесяліцца. Зробяць сёння вечарам у вёсцы танцы. Гуляць будуць яшчэ і заўтра, у суботу, і паслязаўтра, у нядзелю.

Несла пакоўную сумку і Антаніна — узяла тое-сёе з харчоў ў сталоўцы. У загадчыцы-сяброўкі. Сабе, у Гаптарову хату, і сваім бацькам: усё яшчэ — і пасля замужжа — лічыла: у яе дзве родныя хаты. І свёкрава, і бацькава.

Дзяўчаты, а за імі і меншы Блін (з Бліноў яшчэ на рабоце, у сельпо грузчыкам, сярэдні, Міхась) пашыбавалі ў блізкі лес, у Бабчын Скон. Ля Антаніны застаўся адзін Альфонс Блін. Самы старэйшы: яму недзе ўжо гадоў пад сорак. Хоць па росце ды па твары гэтага не дасі — як хлапчук які, падшыванец. Усе Бліны-хлопцы — як падшыванцы. Падобныя адзін па аднаго. Бо лупатыя на вочы і з ніжнімі адтапыранымі, аж відаць ніжні рад зубоў, губамі. Гавораць, гадоў пяць яшчэ таму Альфонс гойсаў па суседніх вёсках, сватаўся і да маладых, і да старэйшых дзяўчат, але ніхто за яго — ды яшчэ ў Бабчын Скон — не пайшоў. А гэтыя гады аціх, як зняверыўся ў сваім шчасці.

— Давай памагу,— сказаў з лагодаю. Як і заўсёды. Колькі робяць разам на будоўлі — ён тынкоўшчыкам, яна мулярам,— век на яе не крыкнуў, не пакрыўдзіў. Нават заступаецца, калі, бывае, да яе прычэпяцца хлопцы. А да яе яны ліпнуць. Толькі ступі каля іх — дык ужо і шчыпаюць за бок, толькі адыдзіся крыху ад усіх — дык ужо нехта з іх тут як тут, лезе абдымацца. Да Блінавых дзяўчат не лезуць, а да яе, замужняй, іх як магнітам якім цягне.

— Памажы,— яна падала яму адну ручку. І яны пайшлі поплеч, панеслі цяжкую сумку.

Наперадзе Бліны заспявалі. Па перадвячэрнім лесе пакацілася яшчэ глухое, прыглушанае дзённымі зыкамі, рэха. Ніжэла мігам сонца. Пакрыху само ружавелася, вычырвоньвала вакол сябе і неба.

— Ну, як настрой? — запытаў Альфонс.

— Ды добры. Круціць жа ў галаве! — адказала з жартам.— Не меней жа за цябе выпіла.

— Можа, яшчэ па кроплі возьмем? Маю...— падняў крысо пінжака, паказаў горлачка пляшкі віна, што выглядала з кішэні.

— Не. Там было з палучкі, за кампанію. А тут ужо другое будзе... Ужо, можна сказаць, і распуста будзе...

— Баішся свайго Уладака?

— Баяцца не баюся, але няхораша будзе: замужняя, а папівае сабе з хлопцам. Ды і Уладак не пойме. Так што падвесялішся яшчэ дома, і я падвесялюся дома...

Альфонс замаўчаў. Можа, нешта балючае і варухнулася ў яго душы: і ён, і яго сярэдні брат сваталіся — яна не пайшла. Выскачыла за Гаптаровага Уладака.

Прайшлі крыху моўчкі. Мінулі цёплы, запылены, зарослы травой маладняк, уступілі ў стары хваёвы лес. Тут ужо — ці то сярод густога чарнічніку, кустоў ядлоўцу, ці то тоўстых камлёў сосен — збіраўся морак. А можа, і ад скупых ценяў: яны клаліся, прыцемніваючы дол, ад высокіх верхавін.

— Пашанцавала твайму Уладаку,— сказаў Альфонс.

— Чым жа гэтак яму пашанцавала ўжо?

Зірнуў з пяшчотаю. Але не вытрымаў яе смелага позірку.

— Толькі дзве вас такіх цяпер і засталося ў Бабчыным Сконе: Гэлька ды ты...

— І якія ж мы? — пацвельвалася. Адчула: прыемна.— З другога цеста якога?

— Самыя харошыя,— адказаў.— Нават самыя красівыя. А гэта... Краса ест краса!

— Самыя красівыя ці некрасівыя — нам ужо, кабетам, усё адно,— усміхнулася,— а ты вот дачакаўся, дахаласцякаваўся, што ніводнай дзяўчыны ў Бабчыным Сконе не засталося. Ні красівай, ні брыдкой. Ці замуж павыходзілі за сваіх, у чужыя вёскі, ці ў горад выехалі. Адны дзеці засталіся.

— Твая праўда,— згадзіўся.— Ніводнай дзяўчыны ў Бабчыным Сконе няма. Толькі нашы Ядзя і Ірына. Каб і хацеў ужо ажаніцца са сваёю, дык няма каго браць. Як і нашым дзяўчатам тут хлопцаў няма: ніводнага ж у Бабчыным Сконе сталага халасцяка... Адны мы, Бліны, халасцякуем...

— Каб ты хацеў ачалавечыцца, дык ажаніўся б ужо даўно,— усміхнулася, гаворачы тое, што ўжо не раз яму гаварыла.— Па-першае, чаго ты так учапіўся за гэты Бабчын Скон? Чапляйся за БМУ ці Налібакі! Там знойдзеш усякіх...— пагарэзнічала.— І маладых, і пажылых, і красівых, і брыдкіх, чапаных і нечапаных... Гэта нашым старым цяжка адарвацца, а нам... Я з радасцю паехала б у БМУ ці ў Налібакі!..