Генрых Далідовіч - На новы парог

— А вы, Іванавіч, хочаце за адзін дзень нас перайначыць,— усміхнуўся Гаптар.— Ды каго? Нас, старых людзей.

— Вось бачыце, Пятровіч,— павярнуўся да Самсонава, зноў узгарачыўся Сцепановіч.— Я ж кажу: трэба рашуча ўсё гэта рваць. Іначай усё расцягнецца надоўга... У маім жа саўгасе пятнаццаць вёсак! А па плану павінны быць, адны Налібакі, дзе цяпер чатырыста двароў...

— А што вы думаеце зрабіць замест Рудні, Прудоў, Бабчынага Скону? — запытаў у яго Гаптар.— Ці паставіце ім хоць помнікі?

— Якія помнікі? — здзівіўся Сцепановіч.

— Ды гэтым чатырнаццаці вескам-небаракам! Жылі вёскі, так сказаць, вякамі — і раптам узялі і згінулі... Мы ж, жывыя, шануем нябожчыкаў. Жалобны стол робім, помнікі ставім. Каб неяк па-чалавечаму ўшанаваць памяць. А чым вы думаеце ўшанаваць памяць пра нашыя вёскі, у якіх мы, небаракі, нарадзіліся, гадаваліся, жаніліся, дзяцей гадавалі, потам зямлю палівалі, песні спявалі, баранілі ад чужынцаў? Ці вы не думаеце пра гэта? Пра нашу душу? Пра нашу памяць?

Сцепановіч замаўчаў.

— Вось, братка, як! — усміхнуўся Самсонаў.— Трэба нам болей з народам гаварыць, раіцца з ім, як усё зрабіць найлепей.

— Канечне, перамена ідзе вялікая...— памякчэў той.— Вёска зменіцца. Назаўсёды. Хоць, можа, таго-сяго будзе і шкода. Але на ўсё гэта трэба зірнуць іншымі вачыма. З будучыні. І, можа, нават весела. Бо чалавецтва развітваецца са сваім учарашнім, з усмешкаю...

— І вы, Іванавіч, не з горада, а з вёскі,— перахапіў ніць гамонкі Гаптар.— Дык як вы пакінулі сваю вёску, бацькоў? З песнямі і скокамі? Смеючыся? Цяпер і не ўспамінаеце нічога таго? Хацелі б бачыць замест таго груды цэглы, пустку? Здзічэлыя яблыні?

— Ну, ёсць і ў мяне настальгія па сваёй вёсцы, па вёсцы маленства...— яшчэ больш памякчэў Сцепановіч,— Але ж...

— І я яшчэ ўсяго не сказаў,— прамовіў Гаптар,— Вось пра свой Бабчын Скон. Як падумаю пра яго, дык не смяяцца ды скакаць, а плакаць хачу. У тры вайны гарэў, колькі разоў то на хутар, то з хутара ехаў... А ўжо ў гэтую, астатнюю вайну!.. Датла згарэў. Але ж не прапаў. Вярнуліся людзі — і зноў сабе хаты паставілі, завядзёнкі, песні свае пакінулі... І ўсё гэта было на маіх вачах, за адно жыце! А вот цяпер пару слоў пра горад. Вы ж ведаеце большага майго хлопца. Добры хлопец, з галавою. І на заводзе хваляць, і жыве добра. Усё ў яго, так сказаць, пад рукамі: вада цёплая і халодная, святло, газ, нават, выбачайце, і месца, каб апраўляцца. Словам, ён ужо не вернецца сюды... «А з кім ты, сын, жывеш па суседству»? — пытаюся ў яго, калі першы раз прыехаў да яго. Усміхаецца: «Дзесяць гадоў разам жывём, але не ведаю... Здаецца, сусед злева — вучоны, справа — у газеце робіць. А яшчэ адзін, трэці,— на заводзе. Але не ведаю — кім...» — «Як так, сын? Хіба ты адгарадзіўся ад усіх?» — «Ды вот так, бацька! — адказвае.— Тут не прынята адзін да аднаго хадзіць...» Далібог, паверце мне, усміхаецца і як бы з гонарам пра гэта гаворыць. Што чалавек чалавеку чужы... «А я, сынок, і цяпер, так сказаць, усё пра свой Бабчын Скон ведаю: хто здаровы, хто хворы, каму трэба памагчы, а хто і сам абыдзецца. Ведаю, хто колькі скаціны, сотак мае, хто як стараецца жыць. Нехта пра мяне ўсё ведае, паўшчувае, калі што не так... Вот трыццаць год пасля вайны прайшло, а ў нас яшчэ ніхто не развёўся, няма забітых, абкрадзеных... А ў вас ці ў нашых Налібаках... Павер, сын, і нашы, з Бабчынага Скону, людзі ў Налібаках абы-што робяць, як ім тут няможна было, а там усё можна... Аднаго нават пасадзілі...» Выйшлі з ім у горад. Бачу: на аўтобуснай астаноўцы ляжыць зімою на зямлі чалавек. Але ўсе ідуць, і ніхто на яго не зважае. «Падымем яго, сын,— кажу,— а то змерзне».— «Ды п'яніца»,— адказвае ён. Нагнуліся ўсё ж, паглядзелі, а чалавек не п'яны. А інфаркт у яго...

І марудны Самсонаў, і аспакайнелы Сцепановіч не перапынялі, слухалі.

— Можа, я і замнога ўжо гавару, тлумлю вам галовы,— усміхнуўся Гаптар,— але калі слухаеце, дык я яшчэ пра тое-сёе скажу. Вот пра зямлю. І не толькі пра зямлю. На маіх жа вачах усё яно было... Як гаспадарамі былі, а потым першыя гады і ў калхозе, дык тады, лічы, толькі з зямлі ўсе мы, вясковыя, жылі. І зямля тады, так сказаць, добра вучыла ды судзіла. Каля сябе трымала. Любіш яе, уходжваеш, паліваеш потам — дасць табе ўсяго: збожжа, картофлі, гуркоў, капусты... Словам, і сябе пракорміш ды адзенеш, і прыкупіш нешта за яе. Словам, некалі я трымаўся за зямлю рукамі і зубамі. А цяпер змяніўся. Вот часта думаю: нашто мне, лічы, гектар сотак? І трыццаць якіх хапіла б. Заморваю сябе толькі работаю... Я ж магу і за пенсію сваю пражыць... Гэта ж дзіва: цяпер колькі людзей у вёсках капусту, гуркі, памідоры не садзяць, а купляюць! Не прадаюць, а купляюць! Цяпер ужо трэба прасіць вясковага чалавека: не зводзь гарод, соткі, гаспадарку, сабе ўсё сваё май, прадай лішняе! Дык вот, Іванавіч, калі думаць, далёка ўперад заглядваць, дык трэба і пра такое падумаць: а ці ўсё зводзіць у вёсцы вясковае, а ці не прыйдзецца некалі зноў вёску рабіць?