Генрых Далідовіч - На новы парог

— Ну, я пайду, цётачка. Печ гарыць жа. Ён пайшоў у лес, дык дзеці адны ў хаце.

— Ідзі, золатца. Дзякую табе за млечка. Больш сёння не прынось. Хваціць.

Бронця падалася з хаты.

«А і праўду кажа кабета,— Стэфусіха зноў села на лаве.— Змянілася Гэлька. Пахарашэла, павесялела...»

З тыдзень ужо стаяла гарачыня. Ні разу ні схмурылася неба, ні папырскаў дождж. Хто пра што думаў у гэтыя дні, а Гаптар — найбольш пра пчол.

Хто не меў пчол ці не ведаў, як іх даглядаць, той, можа, і не разумеў пчалярскай работы. Той, можа, і дзівіўся: ну чаго ты тырчыш тут цэлымі днямі, хіба табе няма работы дома? Ці ты хочаш сысці ад сям'і, ад людзей, пабыць сам-насам? Ці ўсе вы, старыя, такія, нейкія надта дзіўныя ў сваёй празе да работы?! Сядзеў бы на пенсіі, адпачываў бы, дык не, ніяк не адгаворыш, не адгоніш ад працы.

Цяпер вось Гаптар стаяў каля будана на саўгасным пчальніку і пазіраў то на высокае блакітнае неба з чародкамі белых воблакаў, то на мігатлівае паветра. Ён сачыў за пчоламі. За іх палётам. І не толькі за гэтым. Але заадно хацеў ведаць усё, што робіцца цяпер у вуллях. Добры пчаляр павінен лепш ведаць вуллі, чым гаспадар сваю гаспадарку: пчала — ці не самая далікатная жывёлінка на свеце. Трохі не дагледзеў яе — загіне.

На вялікай паляне, дзе, аднак, расло нямала бярэзін і алешын, вуллі стаялі ў чатыры рады. Па восем у кожным радзе. Яшчэ нядаўна яны, лічы, хаваліся ў высокай траве. Але як ён у досвіткі і ў познія вечары выкасіў яе, дык старыя і два новыя, пустыя — запасныя — вуллі былі відаць як на далоні.

Над галавою, у блакітнай смузе, зумкалі пчолы. І па зумканні ўжо ён адчуваў: каторая ляціць з поля, каторая выскачыла з вулля. Тая, што вяртаецца, ляціць нізка, абы дабрацца да вулля. А тая, што ўжо стала лёгкаю і зноў вылецела з вулля для новай сваёй карпатлівай работы, не праміне і цікнуць, ці не крадзецца хто да вулля. Але яго пчолы не чапалі, не зважаючы і на тое, што ён кожны год абірае іх.

Заўважыў: неспакойныя пчолы ў першым вуллі справа, каля бярэзіны. Многія вылецяць з вулля, пакружаць вакол і не ляцяць да кветак, а зноў вяртаюцца ў вулей, гудуць. На днях павінен там быць рой: на сотах ёсць матачнікі, у якіх пчолы выводзяць маладых матак. Дык вось і рыхтуюцца выскачыць з плоднай маткай. Няхай выскокваюць — ён падрыхтаваў ужо для іх новы вулей. Хоць за апошнія гады рэдка калі самі раіліся пчолы, ён паспяваў перанесці новую сям'ю ў другі вулей.

Падышоў бліжэй, прысеў: гудуць, ох як гудуць! Не дзіва: іх тут цяпер безліч. Не адзін дзесятак тысяч.

«Калі гэтак гудуць, дык не трэба марудзіць,— падумаў.— Сёння ж увечар, калі зляцяцца і сцішэюць, дык і перанясу рамку з новай маткай у другі вулей».

Апроч гэтага вулля, неўзабаве можа быць яшчэ адна сям'я ў сярэднім радзе.

Уздоўж высокай загароды — каб не зайшлі ні ласі, ні дзікі — пайшоў у канец пчальніка. Там стаяў стары вулей, што найбольш трывожыў яго.

Гэтыя пчолы ніяк не маглі ачуняць. Яны не галадалі, не застудзіліся, яны, відаць, увесну атруціліся. Таму слаба пладзіліся і былі вялыя, сама меней прынеслі ў вулей мёду. Ён напалохаўся і тэлеграмаю на тым тыдні выклікаў спецыяліста па пчолах з Беларускага навукова-даследчага інстытута. Той прыехаў. Паглядзеў і прызнаў, што ў гэтай сям'і нектарны і пылковы таксікоз, прапісаў лячэнне — змяніць вулей, матку і падкормліваць пчол цукровым сіропам з лекамі.

Каля вулля прысеў, зірнуў на ляток: пчолы выпаўзалі з вулля і, амаль не затрымліваючыся, уздымаліся і ляцелі.

«Ну і дзякуй богу! — парадаваўся.— Можа, і пайшло ўсё на лад».

Паназіраў: ляцяць у вуллі і трутні. Значыць, у іх будуць пазней шлюбныя палёты, яны пазней будуць апладняць матак.

«Ну і добра! — парадавалася сэрца.— Уцалелі!»

Пайшоў па-за вуллямі, да іншага, супрацьлеглага, боку загароды. І каля яе пасунуўся назад, да будана.

Калі прамінуў вуллі, пачуў: у валасы на скроні ткнулася пчала. Хоць і пачула яго, пэўна, па паху, але замітусілася, хацела хутчэй вырвацца з валасоў, што абвівалі і трымалі яе.

— Ну ціха-ціха! — сказаў ён ласкава, як дзіцяці.— Не трапячыся, а то яшчэ болей ублытаешся. Буду даставаць, дык магу і не ўшанаваць, адарваць якую лапку ці крылца. Ты і так, бедная, мала жывеш... Ну ціха-ціха!

Але ніяк не мог агрубелымі пальцамі выблытаць пчалу. І шкадаваў яе загубіць. Грэх, вялікі грэх яе губіць. Потым дастаў расчоску і асцярожна вычасаў. Узяў на далонь. Знясіленая пчала не краталася.

— Ну, адпачні, даражэнькая, і ляці ў свой вулей,— сказаў, прысеў і апусціў пчалу на дзяцельнік.