Генрых Далідовіч - На новы парог

Ужо на схіле дня, калі папалуднаваў і падрамаў крыху ў будане, цішыню парушыла вуркатанне машыны. Яна падкацілася, лічы, да самага будана. З-пад Пільніцы.

Вызірнуў: бела-блакітная «Волга». Аж імжыць каля капота ад гарачыні паветра, гайдаецца антэна. У машыне — двое мужчын. Але надта не пазнаць — лабавое шкло адсвечвае, як люстэрка.

Вылез Сцепановіч. Высокі, худы. У штанах і тэнісцы і, як усе тут мужчыны, у брылёўцы. Потым выйшаў і «шафёр». Самсонаў.

У Гаптара трапятнулася сэрца: не выпадкова заехала сюды тутэйшае і раённае начальства. Пайшоў насустрач. Хваляваўся, але ўсё ж была на душы і радасць: што ні кажы, не чужыя, а добра знаёмыя людзі. Усе разам былі ў адным партызанскім атрадзе. Самсонаў — камандзірам, а яны — радавымі.

— Здароў, пчаляр! — першы падаў руку Самсонаў.— Глядзі ты, які яшчэ дужэц! Чырвоненькі, вочы маладыя! Каб пафарбаваў сівыя скроні, дык і да дзяўчат яшчэ мог бы хадзіць!

Гаптар усміхнуўся, моцна паціснуў руку ў адказ. Бачыў: Самсонаў белы, залішне поўны, стомлены. Тут жа падаў яму руку і Сцепановіч. Моўчкі. Позірк яго вялікіх вачэй быў хмурны. Няйначай, зусім нядаўна яму дасталося за нешта на арэхі ад Самсонава. Ці мала за што можа дастацца дырэктару саўгаса! Такая работа!

— Маладзейшы за цябе, Іосіфавіч, ці не на добрых дзесяць гадоў, во яго,— Самсонаў кіўнуў на Сцепановіча,— аднагодак, але старэй за вас выглядаю! Відаць, ёсць розніца, Іосіфавіч, дзе жыць і працаваць. Ці во ў такім раі, дзе галава кружыцца ад паху кветак, лісця і мёду, ці ў горадзе, дзе галава баліць ад шуму, дыму і мітусні!

— Можа, і ест, Пятровіч...— згадзіўся Гаптар,— Затое...

— Ну што «затое»? — усміхнуўся Самсонаў.— Затое лаяцца во з табою трэба!

— За што, Пятровіч? — зноў усміхнуўся Гаптар,— Хіба я кепска пчаляру? Калі кепска, дык за што тады летась ордэн далі?

— Ох і хітры ж ты! Недарэмна быў у разведцы! — паківаў галавою Самсонаў, скінуў светлы пінжак, паклаў яго долу. І сам сеў на траву. Расслабіў гальштук, адшпіліў верхні гузік белай кашулі, зняў капялюш. На галаве ўжо, лічы, і не было валасоў.— Усё ведае, але і брывом не павядзе...

— Уга, душа ў пятках! — прысаджваючыся крыху насупраць, адказаў ён. А ў цяні ад алешын сеў Сцепановіч.— Але будзе тое, што будзе, а будзе, што суджана!

— Малайцы! — усміхнуўся Самсонаў.— Усе вы тут і былі, і цяпер засталіся вастрасловы! І спаць кладзяцеся, і ўстаяце з гумарам!

— Дай божа жартаваць, абы не калечыць...

— Вакол пальца не абвядзеш! — прамовіў Самсонаў, зірнуў на Сцепановіча, а той угнуў галаву і пачаў перавязваць шнурок у чаравіку.

Самсонаў, як Гаптар адчуваў, павінен быў запытаць: «Ну, як жывеш?» Але цяпер ведаў: так не запытае. Няма як яму так запытаць.

Самсонаў з хвіліну памаўчаў. Можа, і для таго, каб пакінуць жарты і перайсці да сур'ёзнай размовы. Дзеля чаго ён сюды і прыехаў. Але не той ён чалавек, каб пачынаць з самага важнага. Паходзіць, патопчацца яшчэ крыху паблізу, закіне, як кажуць, вудачку, падчэпіць, а тады ўжо скажа тое, што хоча.

— У-у! — уздыхнуў,— Ну і горача! Дыхаць няма чым. І чаму так надвор'е памянялася? Летась усё дождж ліў, згнаіў усё, а сёлета вось каторую пару ўжо сухмень стаіць... Няўжо там,— падняў уверх палец,— раззлавалі некага?

Гаптар наструніўся, уважліва слухаў. Але адказаў спакойна:

— Раззлавалі ці не раззлавалі, але нешта, можа, там і парушылі. Як і зямлю парушылі... Дык і змяніўся водны баланс. І надвор'е...

Аж Сцепановіч падняў галаву, зірнуў на яго: глядзі ты, вучоны!

— Гарыць сёлета жыта,— цмокнуў Самсонаў.— Сёлета столькі не збяром, колькі летась...— Зноў памаўчаў, не чакаючы ні адказу, ні суцяшэння. А потым, думаючы ўжо пра іншае, запытаў: — Ну, а як твае тут выхаванцы?

— Я-то і сёлета меней мёду не дам, як летась,— адказаў Гаптар.— Мае работнікі сваё робяць і болей шануюць дысцыпліну, чым Іванавічавы...

Але Сцепановіч ні абяліў, ні ачарніў. Нават галавы не падняў, абхапіў яе рукамі, пачасаў патыліцу. А потым раптоўна падняў галаву — вялікія зелянкавыя яго вочы бліснулі крыўдаю. Не злосцю, не папрокам, а іменна крыўдаю. Здаецца, гэта ўбачыў і Самсонаў, зірнуў на таго з увагаю і, нібы просячы супакоіцца, прамовіў:

— Курортныя ў вас тут мясціны, хлопцы! Такія вялікія сасновыя і алешнікавыя лясы вакол, рэчка, і ўсё ўдалечыні ад шумных дарог! Я і сам не супраць пасля, на пенсіі, домік тут купіць, прыйсці сюды пчаляром!

«Падступае ўжо, хітрэц...— сам сабе ўсміхнуўся Гаптар.— І Сцепановічу адказаў на яго крыўду, і са мною гутарку заводзіць... Канечне ж, па тым пісьме, што мы ў «Правду» паслалі... Таму і Сцепановіч такі вельмі ж хмурны...»