Генрых Далідовіч - На новы парог

Над ложкам — рамкі са здымкамі. У адной — Стэфусь. Малады, на ўвесь рост. Яшчэ як быў у царскіх салдатах. У другой рамцы ўсе яны: бацькі і дзеці. Дзеці яшчэ малыя, адно пад адно.

«Цяпер во ўжо і яны дзяды да бабулі... Як і я... А я не магу ўбачыць: якія ж яны? Здаецца, што яны і засталіся такія — маладыя, здаровыя, дужыя, як і развіталіся».

Каля глухой сцяны стаяў стары драўляны, абабіты па кантах сям-там паржавелаю ўжо бляхаю куфар — адзін на ўвесь Бабчын Скон, можа, нават адзін і на ўсе тутэйшыя вёскі. Летась прыходзілі з Налібак настаўнікі і дзеці, каб яна аддала яго ў школьны музей.

«Гэта ж мая памяць, мой пасаг...— адказала ім.— Купілі яго, калі яшчэ мая бабка дзяўчынаю была. У Германію яго ў гэтую вайну вазілі, назад прывезлі... Як памру, дык тады ўжо забірайце на памяць».

Стэфусіха акінула позіркам пабеленыя мелам перад вялікаднем сцены, столь і печ. Зірнула на падлогу. Старую, але жоўтую, моцную, з вялікімі — нібы ружы — сукамі. Гэта знадворку здаецца: хата гнілая. Але нутро во здаровае, моцнае.

Перасела да пліты. Пазірала на агонь. На жыццё. Адчула: запахла ўжо пад столлю бярозавае вецце. Значыць, падсохла. Яна любіла прынесці ў хату зеляноту. І не толькі зеляноту.

Таму ў яе ў хаце і шмат усякіх пахаў. Іх не кожны вытрымлівае, многія скардзяцца: ад іх баліць галава. А яна прывыкла. Яны для яе як лякарства. Ад усіх хвароб. Усё ў яе ёсць: зёлкі, кветкі, лісце, карэнне, кара. Усё пасушанае, звязанае ў пучкі ці ў мяшочках вісіць каля печы. Забаліць у каго ў вёсцы сэрца — яна дасць настою ландышу, валяр'янкі, забаляць ныркі, печань — дасць хвашчу, драсёну, бруснічніку; не спіцца каму — дасць хмелю; цяжка каму адкашлівацца — дасць хваёвых пупышак; баляць каму сухія мазалі — дасць дубовай кары; нехта хоча памыць галаву і мець мяккія валасы — дасць явару. Можа, і няма такіх хвароб, каб у яе не было ад іх зёлак.

Праз акно ўбачыла: у двор зайшла кабета. Высокая, тонкая. І такая цыбатая, што на ёй фуфайка — як на жэрдачцы. Леснікова жонка. Надумаліся вот самі так людзі — насіць ёй па калейцы малако. Бронця несла ў руках невялікі рудаваты збанок. Стэфусіха здзівілася — звычайна раніцай прыносяць ёй малако дзеці: самі гаспадыні топчуцца ля печаў.

Вось зайшла ў хату.

— Дзяньдобры вам!

— Дзяньдобры і табе, Бронця!

Госця паставіла збанок, села насупраць, на столаку. Зірнула на пліту, на агонь. Чорныя бровы насуплены, у глыбокіх вачах сум, даўгаваты нос завостраны, а тонкія губы сціснутыя.

— Ці не нейкая бяда ў вас? — запытала Стэфусіха.

— Ды ніякай бяды, цётачка,— адказала тая і нібы ўсміхнулася. Але неяк надта з жальбою — аднымі цёмнымі вачыма ды куточкамі блеклых вуснаў.— Усе, дзякуй богу, здаровыя.

— Дык на сэрцы нешта цяжкае маеш...— адчула Стэфусіха.— Бачу ж: нешта грызе цябе.

Бронця памыляла-памыляла вуснамі, а потым не вытрымала — уткнула твар у далонь, усхліпнула.

— А божа ж,— забедавала Стэфусіха.— Дык што ж там у вас? Скажы ж. Можа ж, што параю.

— Нічога вы тут не параіце, цётка,— рукавом фуфайкі выцерла слёзы Бронця, шморгнула носам. Стала нейкая зусім непрыгожая, змарнелая.— Мой Тамаш да вашай суседкі, да Гэлькі, ходзіць...

— А божа ж,— аж уздыхнула ад палёгкі Стэфусіха.— Я думала — што другое. Ты падлавіла сама, што ходзіць?

— Сама-то не бачыла. Але бачу, як ён памагае ёй. Не сабе першаму, а ёй і дроў прывязе, і сена накосіць...

— Яна ж удава, Бронцечка, з дзецьмі малымі засталася,— як павучала Стэфусіха.— Трэба і ёй памагчы. Адна яна не ўтрымае гаспадарку, не падніме дзяцей на ногі.

— Хай бы памагаў. Чаму няшчаснай кабеце, удаве, не памагчы?!— усхліпнула Бронця.— Але ж ён нейкі чужы да сваёй сям'і стаў, а ўсё туды яго цягне нешта... Не такі, як быў. Вот хочацца яму з дому сысці, а як яна ідзе па вуліцы, дык стане каля акна, угледзіцца на яе і вачэй не зводзіць... Каторую пару мы ўжо не спім з ім разам...— заплакала.— Як я старая якая. А я ж бачу: і я не старая, і ён не стары, нам жа толькі па сорак гадоў. Душою чую: да Гэлькі ходзіць, з ёю лашчыцца. І яна ж, паглядзіце вы, якая! Вочы ад людзей хавае, усмешку распусную тоіць... Надзяваецца як! Як дзяўчына! І ён кожнага дня брыецца, адзікалон купіў, налье на далонь і, як пабрыецца, шчокі трэ, шыю трэ...

— Яна ж яшчэ маладзейшая за вас,— заступілася Стэфусіха за Гэльку,— дык і надзяваецца. Можа, і чалавека якога шукае. А што ты кажаш, бытта Тамаша твайго зманьвае, дык я ў гэта не веру. Гэлька не такая баба. У яе надта добрая душа.

— Душа, можа, і добрая,— згадзілася Бронця.— Але ж калі такі агонь па жылах пайшоў ды даў гэты дур у галаву, дык, без мужыка жывучы, і не паглядзіць, што ён чужы муж, бацька дзяцей... Прыліпне. Яны ўсе, гэтыя Навіцкія, такія былі. Сёстры яе, маці... Да ўсіх іх і замужніх, кажуць, і жанатыя, і хлопцы хадзілі. Можа, і чараваць яны ўмеюць, заманьваюць...