Генрых Далідовіч - На новы парог

— Можа, Сцепановіч так і думае,— згадзіўся Гаптар.— Але Сцепаповіч сам усяго не рашае. Ест яшчэ многа каго і вышэй за яго, хто, канечне, і іначай думае пра гэткіх, як мы...

— А калі добра падумаць, дык не такі ўжо ён і нелітасцівы да нас. Што — зноў тут, для васьмі гаспадарак, школу ставіць? Магазін адчыняць? Ты вот сам падумай: каб ты быў на яго месцы, дык ці рабіў бы ўсё гэта?

— Не ўсё...

— Ды мы ўжо, што ні кажы, як сухая галіна на зялёным дрэве. Не шкодзіць, але і плоду не дае. Ну хто мы? Ні то вёска, ні то хутар! Ні чорту палка, ні бабе качарга!

— Вот цяпер я ведаю, чаму ты новага плота не гародзіш, хаты не шалюеш!

— А можа, і лішняя гэта ўжо работа...

— А я ж, во, пакуль жывы, дык пра жывое думаю: хачу сыну новую хату паставіць...

— Як паставіш, тады і хваліся...— прамовіў Даргевіч, а потым не ўтрываў, усміхнуўся: — Тады і я сваю хату пачну шаляваць...

— Няма страху ўперадзе, калі страх ззаду...— адказаў на гэтую ўсмешку Гаптар.— Горш, калі баішся: і ліха не мінеш, і надрыжышся...

— І я табе так скажу... Але ж і не вымудрыш, каб козы былі сытыя і сена было цэлае. Дзе дубы, там і грыбы...

— Я хоць на дзесятак, але больш за цябе пражыў, дык і больш калі не навучаны, то правучаны,— сказаў Гаптар.— Усяго наглядзеўся. Усякага-ўсялякага. Дык і бачу: загарачы, надта таропкі наш Сцепановіч. Не спяклося, не зварылася — а ён ужо на стол валачэ... Не ўмее далёка наперад глядзець. Хоць і павінен быў ужо навучыцца ў свае гады ды за сваю работу. Колькі ўжо чаго са стала назад браў ды насіў у печ даварваць! Як кінуў нас тут на божую волю, так яшчэ і павернецца сюды тварам... Думаю: наша тое пісьмо, што мы ў «Правду» паслалі, паможа і яго ацвярэзіць... Так што не завіхайся прадаваць тэлевізар. Спатрэбіцца яшчэ, вот паглядзіш.

Антон прамаўчаў, абвёў позіркам статак кароў і авечак. Якраз падганялі сюды сваё быдла Бронця і Суніцкі.

— Цяпер такі век, што найперш клапоцяцца пра жывое,— вёў сваё Гаптар.— Усё, што робіцца, робіцца найперш для чалавека. Каб ён яшчэ лепей жыў. Дык вот адгэтуль і мая вера, што ніхто нас у бядзе не кіне... І будзе думаць, як нам памагчы... А ты...— усміхнуўся,— думаеш зусім не па-генеральску!..

— Ды дзе мне з табою, Адвакатам, зраўняцца! Павыслухоўваў усё ды павыпытваў!

— І табе ж ніхто не замінае. Купі, як мая нявестка, транзістар і слухай. Дык і ты ўсё ведаць будзеш. Ну, не буду замінаць, гані сваё войска на луг, а я найду пакалю дровы, пакуль не горача. Бо скора, як пачнецца сенакос, будзе не да дроў. Калі жывыя, то трэба пра жывое і думаць...

Стэфусіха паднялася з лаўкі: у Бабчыным Сконе пачалі ўжо дыміцца коміны.

«Рупяцца людзі! — падумала з радасцю.— А чаго ж я, старая сава, сяджу? Тыя гады заўсёды я першая запальвала ў печы, па мне глядзелі людзі: пара падпальваць ці не? А цяпер... Зусім ужо я распусцілася...»

І паволі патупала ў хату, абапіраючыся на лёгкі, нягнуткі — выструганы Гаптаром — арэхавы кіёк. Збоку, тручыся аб падол, пацягнуўся кот.

Па зарослым гусінаю лапкаю — а каля платоў і лопухам, дзікаю мятаю — двары хадзілі чорныя і руда-чырвоныя куры — уся яе жывая гаспадарка. Як там пазалетась прапала старая Гуралька, дык болей і не заводзіла каровы, а з пазалеташняга года перастала трымаць і свіней. А курэй, хвалёных у наваколлі нясушак, пакінула. І для сябе, і для людзей. Вось і сёлета ўсе з Бабчынага Скону прасілі, і з Янковіч, Пільніцы, Рудні, з Прудоў, і з Хатавы людзі да яе прыходзілі купіць вялікіх рудых яек. На развод. І нікому не адмовіла. Ніводзін не вярнуўся дадому з пустымі рукамі. Сваім людзям так дала. Ад другіх людзей узяла плату. Але невялікую.

Мільгнуў цень. Падняла галаву: амаль не махаючы крыламі, праляцеў бусел. Апусціўся на вільчык яе хаты, на вялікае, з бараны, галавешак і галінак, гняздо, дзе яшчэ не вылазячы з ямінкі, сядзелі бусляняты.

«Дзіва! — падумала.— Ні ў Налібаках, ні ў Янковічах буслы не водзяцца ўжо гадоў з дзесяць. А ў нас і цяпер водзяцца. Там, як спусцілі балота, няма ні жаб, ні вужоў. Дык нашто ж тады бусел? Бог яго па тое і стварыў, каб ён усякае гадаўё падбіраў...»

Патупала далей.

«Які ўжо нядошлы плот ды якая старая гэтая хата! — паківала сама сабе галавою, тупаючы ўзбоч гародчыка.— Але во ўсё ліпіць. Як і я. І смерці няма. Адна... Як ацалелы колас на полі. Ды не колас, а як асот: ніякай жа ўжо карысці ад мяне. Толькі замінаю людзям. Ужо і малодшыя дзеці забыліся пра мяне, не пішуць пісем. Не вераць, што гэтулькі жыву...»

У вачах ні то затуманілася, ні то яны самі заплюшчыліся — не стала нічога відаць. Але слёз не было. Як і ўжо даўно. Ды якія могуць быць слёзы-сокі ў старога, ссохлага дрэва?