Генрых Далідовіч - На новы парог

— А я — не.

— Бо дурны, яшчэ па-старому жывеш, як і бацька твой. Калі тут мадзееш, дык бяры Гэльку. Мала што з трыма дзецьмі, але баба што трэба! І табе яшчэ траіх народзіць. Гаварылі ж летась, што будзеце сыходзіцца...

— Скажу табе як на споведзі: летась падмелася прыняць мяне, а сёлета нешта заўпарцілася: «Ты, кажа, хлопец, а я баба... Да мяне прывыкнеш, а вот да маіх дзяцей? Ці станеш ты ім бацькам? Можа, і не станеш. Дык ці варта нам сыходзіцца на бяду». Не пайму я яе...

— Калі ты такі нясмелы, дык і сцягаешся халасцяком. Запішашся ў Адвардаву каманду з Янковіч: таму ж халасцяку недзе пад восемдзесят ужо будзе. Без сям'і, без радні. Адзін, як наша Стэфусіха. Ходзіць ад хаты да хаты, з вёскі ў вёску...

— Відаць...— усміхнуўся Альфонс.— Хіба толькі дзе што выпадкам абарву... Дзе які мужык-целяпень не ўгледзіць. Вот і цябе зараз схаплю на рукі і ў лес занясу...

— Нараўлюся? — усміхнулася задаволеная.

— Ды хіба толькі мне аднаму! Усе яе мужчыны з цябе вачэй не зводзяць. Пакліч — дык любы за табою ўслед пойдзе! У агонь, у балота. На край свету.

— І з дзіцём мяне ўзяў бы? — з гарэзнасцю зірнула.

— Узяў бы.

— Ведама пра што гаворыш! Узяць бы, можа, і не ўзяў бы, а вось пагуляць дык пагуляў бы. Але, ведаеш, са сваім гуляць няёмка. Усё роўна ўведаюць у вёсцы. Ці сам пахвалішся, ці нехта падгледзіць.

— А з чужым? Падгуляла б?

Усміхнулася, нічога не адказала.

— Няўжо ты гэтак Уладаку верная? — па-свойму ён зразумеў яе гэтую ўсмешку.— І на красівага-раскрасівага якога не зірнеш?

— Ну, на красівага-раскрасівага, можа, і зірнула б. Адзін раз. Каб паглядзець, а як жа з ім?! — і засмяялася.— Ці гэтак, як са звычайным, ці лепей? Не толькі вы, мужчыны, на файных кабет кідаецеся, і мы, бабы, не проціў на чужога красівага мужчыну паглядзець.

— Вот ты якая! — як здзівіўся Альфонс.— Але, можа, дарэмна з мяне смяешся. Нядаўна мне наша прабабка Аршуля снілася. Прыйшла і бытта дала мне пярсцёнак. А пярсцёнак жа — гэта, як кажуць, на жаніцьбу...

— Казкі ўсё гэта! — усміхнулася Антаніна.— Тая старая баба і ваша прабабка-прарочніца! Нідзе, ні ў адной вёсцы ў сны не вераць, як мы тут. Лічы, самая вялікая ў нас навіна — гэта тое, хто які сон сасніў...

— Ты вот смяешся,— сказаў Альфонс,— а я вот думаю, што сны і праўдзяць. Жывём, ходзім па зямлі, але трэба калі падняцца і ў неба, зірнуць, што і дзе робіцца, хто ты сам такі, што з табою будзе. А як падымешся? Толькі ў сне...

— А я думаю, што ў нас гэта ад нашай цемнаты. Што не тэлевізар глядзім, а сны свае. Ды прыдумалі сабе: калі прысніцца ваша прабабка, нешта скажа, дык тое і будзе! Наслухаешся, дык і пачынаеш верыць. Яна і мне колькі разоў снілася, усё па лесе да грыбоў-баравікоў падводзіла. Гэта, як кажуць, да дзяцей, да багацця, да радасці...

— А ты нешчаслівая? — здзівіўся Блін.

— Адкуль я ведаю...— пацяпнула плечуком Антаніна.

«Сказала б я табе адно, але не скажу...— падумала, сама сабе ўсміхнулася.— Тое, што жыве ў сэрцы, трывожаць душу. Тое, што нібы забылася, але не забылася».

Прайшлі крыху моўчкі, як абдумваючы сваю смеласць у такой вось гамонцы.

«А лічы восем гадоў прайшло ўжо,— падумалася Антаніне.— З таго лета, як я скончыла дзесяцігодку. У Хатаве. Сабралася паступаць вучыцца ў інстытут на доктара. Паступала. Здала экзамены на чацвёркі. Але гэтага было мала. Не прайшла па конкурсе. Плакала, дурная. На людзі саромелася выйсці. Ды і стары Блін, і сыны яго вочы выядалі: доктарка ды доктарка!

І ў тое лета на практыку — у Лабунеў абход — прыехаў студэнт лесатэхнічнага інстытута, Толік Лукашэвіч. Высокі такі, бялявы, вочы блакітныя-блакітныя, як маладое, па вясне, неба. Стаў у Лабуні на кватэры. І кінуўся да вока. І я яму гэтаксама. Пачаў ён вечарамі прыходзіць да нас, сталі мы з ім позна сядзець на лаўцы каля бэзу. Добра расказваў ён: пра сталіцу, пра тэатры, кіно, кнігі, пра сваю практыку ў лесе... Ужо і не помню, як, калі, але цалавацца мы пачалі. І ў тую ж ноч наскочыла маці: адагнала Толіка, наказала, каб болей не прыходзіў, а мяне, хлішчучы ручніком, патурыла з крыкам у хату: «Дурная! Пагуляе ды паедзе. А ты што рабіць будзеш? Табе ж тут жыць. Усе будуць думаць, што гуляшчая...»

І маці крычала, і я ў адказ крычала, плакала: «Ён добры, ён не такі, як вы гаворыце. Яму тут няма раўні». Ды не памагло, не дала маці нам болей сустракацца. Ды і паехаў ён скора, папісаў крыху і заціх. А я ў тую восень магазін ад Ганны з Пільніцы прыняла.

Уладак пад зіму з войска вярнуўся. Высокі, файны такі. Пачаў хадзіць да мяне. А зімою мы пажаніліся ўжо. Лічы, ні разу добра і не пацалаваліся: не так самі сышліся, а бацькі нашы нас звялі.