Генрых Далідовіч - На новы парог

А ці любіла я Уладака, ці цяпер люблю? Бог яго ведае. Прывыкла, вот і ўсё. Ужо і не ведаю, як бы з другім жыла... Жывём у дастатку, абое добра зарабляем, праз год які машыну купім. Уладак, лічы, не п'е. Але якое ў нас жыццё? Паасобку ды паасобку. Возьме сумку — і з'ехаў на тыдзень. А то і на два. А я адна ляжу ўночы на няўтульнай, халоднай пасцелі і думаю-гадаю пра жыццё-быццё. І як надумаешся, дык здаецца: не так мы жывём... Нешта трацім многа, паўз нечага праходзім міма... А вот у астатні час чамусьці стаў успамінацца Толік. Як нейкая няспраўджаная, самая дарагая мара... І чым больш жыву, тым больш твар яго забываецца, а тое маладое пачуццё не, наадварот, мацнее, трывожыць, некуды кліча. Як мацнее і нуда па нечым нязнойдзеным...»

Вось мінулі Янкоўскі хваёвы стары лес. За ім — за старою, лічы, зарослаю ўжо мяжою, старым капцом — пачаўся іхні хвойнік. Казалі, некалі тут нямала пралілося крыві: янкоўцы ездзілі ўночы красці на латы, кроквы і дровы іхнія сосны, а мужчыны з Бабчынага Скону — янкоўскія. Часта лавілі адны адных, біліся.

За старым лесам пачаўся малады. Густы і яшчэ не ўпарадкаваны. За маладняком была лагчына. Увесну і ўвосень тут заўсёды стаяла процьма вады. Як во і цяпер, у сухое лета. Цэлая возера, як акінуць вокам. Нейкая ржавая, жоўтая. Разлілася і па алешніку, затапіла дарогу.

Вось з-за вады стаў бездарожны гэты шлях. Ні на калёсах, ні на матацыкле ці машыне не праедзеш. Калі хочаш сюды трапіць, дык трэба ехаць у Янковічы, потым за чатыры вярсты ў Налібакі, з Налібак — за тры вярсты ў Пруды, з Прудоў — за тры вярсты сюды, у Бабчын Скон. Калі прыязджае на легкавіку Гіполь з Мінска, дык і робіць такі круг.

А работы тут, кажуць, не так ужо і шмат. Пакласці трубы, каб па іх пацякла вада, насыпаць пяску.

Каля вады запыніліся: трэба было пераскокваць з грудка на грудок, з калоды на калоду. Альфонс узяў ад яе сумку і пайшоў першы. Вось захіляўся на камлюку, саслізнуў і плюхнуўся ў ваду. Па калені. Дык пасля гэтага больш не асцерагаўся, пакрочыў па гразі і вадзе.

Яна здолела пераскочыць, не абпырскацца нават.

— Ты як каза! — пахваліў.— Спраўная!

— Я ўсюды спраўная! — пажартавала.

За лагчынаю пачаўся змешаны лес — рэдкія бярэзіны, алешыны, хвойкі. Тут былі цэлыя плантацыі пруцікаў, багуну. А гэтаксама і журавін. Больш нідзе ў акрузе журавін не было. Разпалесіца цягнулася аж да Лабуневай сядзібы. Да ўзгорка.

Мінулі Лабуневу хату. Насустрач ім — ці не з Хатавы — тупаў конь. Лабунеў. Сам Тамаш сядзеў на лежаку калёс, спусціўшы праз драбінкі ногі ў кірзавых ботах. У выпаленай на сонцы леснікоўскай фуражцы, у расшпіленым на ўсе гузікі пінжаку. З-пад фуражкі звісалі павітыя, як у барана, кудзеркі чорных валасоў.

— Удваіх шпацыруеце? — усміхнуўся, выскаліў буйныя здаровыя зубы.— Падкажу Уладаку — укіну ката ў хату...

Альфонс маўчаў. Як яна заўважыла, ён у апошнія часы з хмурнасцю ды са злосцю, спадыбла пазіраў на Лабуню. Можа, і за Гэльку. Пайшлі ж чуткі, што яны з Лабунем спатыкаюцца ўночы, любяцца.

— Ты сам пра таго ката думай...— адказала яму Антаніна.— Бо ў тваю хату скарэй яго ўкінуць. Як таму Мелехаву...

Лагуня мігам зачырванеўся. І так ружовыя шчокі сталі як памідорыны.

Антаніна з перамогаю ўсміхнулася: гэта яна выдумала, што Тамаш падобен на Мелехава з «Ціхага Дона». Яшчэ калі хадзіла ў школу і чытала гэтую кнігу, дык і ўздумала, што іхні Тамаш падобны на Мелехава. І позірк хмурны, як ястрабіны, і нос гарбаты, і валасы кучаравыя, век пасма з-пад брыля выбіваецца! Праўда, ніхто ў вёсцы так і не пачаў называць Тамаша Мелехавым. Называла жартам толькі яна адна. А вось нядаўна адзін на адзін і пакеплівала: «Ну што, Мелехаў, падходжваеш да Аксінні?!» — «Якая табе яшчэ Аксіння! — адмаўляўся ён.— Пляцеш вот абы-што!»

— Пачакай, пачакай! — Тамаш вось цяпер збянтэжыўся ды адразу і спахапіўся (ведаў, чаму яна называе яго Мелехавым).— Раскажу вот калі, што ты рабіла некалі з тым практыкантам! Дагэтуль не расказваў, бо хацеў, каб ты замуж пайшла, каб жыла добра. А вот цяпер усё раскажу...

— Раскажы, раскажы...— пакеплівала Антаніна.— Пра тое, што было, ды травою зарасло. А я тады распавяду ўсім пра Грышку Мелехава ды пра Аксінню...

Тамаш не спыніўся, праехаў. Але азірнуўся і ўсміхнуўся. Мусіць, гадаў: што ж і яна, і Альфонс ведаюць пра яго? Ды як чуе ўсё гэта Альфонс?

«Каб не Альфонс, я табе не гэта сказала б...» — было ў позірку Антаніны.

Альфонс маўчаў. Антаніне не цярпелася сказаць усё ў вочы, паглядзець: а як будзе паводзіць сябе Блін? Яна любіла часам вось так «пашчыкатаць нервы». Але змаўчала. Толькі ўсміхнулася сама сабе.