Генрых Далідовіч - На новы парог

Як Васілец усё гэта зрабіў, Мар'яновіч абгарнуў яго руку вышэй локця халаднаватаю чорнаю падушачкаю, зашпіліў, а пасля пачаў ціснуць на ружовы мячык і пазіраць на шкалу прыбора, што стаяў перад ім.

Праз міг Мар'яновіч са здзіўленнем зірнуў на яго. Пасля яшчэ паціснуў той мячык, уважліва пазіраў на шкалу. Потым змусіў устаць, падняць кашулю і майку, мацаў па яго целе нейкаю, здаецца, круглаю пячаткаю і выслухоўваў. Пазіраў і ў рот, і ў шырока расплюшчаныя вочы.

Калі Васілец прывёў сябе да ладу, зноў сеў на наведвальніцкае крэсла, з хваляваннем чакаў прысуду. Ёсць што? Ці дарэмна прыехаў?

— Як ні сумна, міленькі,— ківаючы ад здзіўлення галавою, ціха прамовіў Мар'яновіч.— У вас павышаны ціск. Праўда, яшчэ не вельмі высокі, але для вашых гадоў усё ж завялікі... У вашым узросце мець такі ціск зарана. Не палохаю, Павел Мікалаевіч, але і не буду таіцца: гэта ўжо ў вас пачатак гіпертаніі...

«Гіпертанія! — і са здзіўленнем, і са сполахам падумаў Васілец.— Чуў: бывае такая хвароба ў іншых. Найчасцей у старых. Але адкуль яна ў мяне? Я ж яшчэ малады...»

Яму было няёмка, але падсвядомы страх большаў. Няўжо і ён пачне хварэць, пакутаваць, а неўзабаве і памрэ? Як памрэ?! Ён жа яшчэ мала жыў, мала што зрабіў. Сама, лічы, на пачатку сталага жыцця, сур'ёзнай работы. Дзе ж ён што недагледзеў? Чым падарваў ужо сабе здароўе? Ці трэба было яму неяк сачыць за сабою, лішне не стамляцца? Але як жыць, калі ўвесь час дбаць толькі пра сваю персону, працаваць напаўсілы?

— Паколькі вы, міленькі, пачынаючы хворы,— перапыніў яго развагі Мар'яновіч,— дык дазвольце вам тое-сёе патлумачыць, каб лішне не бралі абы-чаго да галавы. Праўда, прыйдзецца гаварыць на нашай, медычнай, мове... У аснове гіпертанічнай хваробы ляжыць функцыянальнае парушэнне нервовай сістэмы, што ахоплівае тыя аддзелы мозга галавы, у якіх закладзены цэнтры, што рэгуліруюць сардэчна-сасудзістую дзейнасць...— і далей гаварыў-гаварыў на сваёй прафесійнай мове, што Васілец разумеў яго толькі цераз пятае — дзесятае,— Зразумелі што крыху?

— Ды крыху,— прызнаўся Васілец.

— А прычынай гіпертанічнай хваробы можна лічыць тыя фактары, што траўмуюць нервовую сістэму чалавека,— расказваў далей Мар'яновіч.— Гэта могуць быць вострыя псіхічныя траўмы ці пастаянныя перанапружанні нервовай сістэмы, асабліва з невялікім, нямоцным сном... У апошнія гады стамляліся, кепска спалі ж?

— Ды было...— адказаў.— Будавалі школу, шмат было працы, трывог, хваляванняў... І цяпер нямала ўсякіх перажыванняў, стрэсаў, клопатаў...

— Вось і сабралася нямала адмоўных эмоцый, якія штосьці ўжо крыху і парушылі. На вялікі жаль, цяпер усё часцей назіраецца гіпертанічная хвароба і ў маладых. Відаць, вінаватыя вялікія нервовыя перагрузкі, маларухомы вобраз жыцця, побытавыя неўлодкаванасці, павышаная эмацыянальнасць, крыўдлівасць... Добра, што вы прыйшлі ў час. Будзем лячыцца, міленькі. Бо ўсё яшчэ можна паправіць. Я вас накірую ў раён. Зробіце там электракардыяграму сэрца, рэнтген, здасце кроў на аналізы, праверыце сятчатку вачэй — пасля гэтага назначым вам лячэнне,— гаварыў і заадно запаўняў розныя паперкі,— і завядзём на вас кнігу. Гісторыю вашай хваробы...

«Ну і ну! — слухаў яго і ківаў са згодаю галавою Васілец.— Папаўся, жучка, у панскую ручку! У рукі ўрачоў!»

Праз тыдзень яны зноў сустрэліся.

— Як я і думаў, міленькі, як паказваюць і аналізы,— сказаў Мар'яновіч,— сапраўды маеце пачатак гіпертанічнай хваробы. Гэта ўжо, як і гаварыў, не жарт, але яшчэ і не трагедыя. Вам тэрмінова патрэбны доўгі адпачынак на свежым паветры, гімнастыка, душ. Прыйдзецца менш працаваць, хвалявацца, перажываць, быць болей спакойным.

Васілец усміхнуўся: а як гэтак можна жыць? Працаваць — і не стамляцца, жыць — і не хвалявацца? Што — лайдачыць, быць раўнадушным да ўсяго чалавекам?

— Я разумею вашы ўсмешачкі, міленькі,— прамовіў Мар'яновіч.— Разумею як чалавек чалавека. Сапраўды, вам, дырэктару-с, перадавіку, не да твару ўхіляцца ад работы, ад клопатаў, берагчыся, свае інтарэсы ставіць вышэй за інтарэсы службовыя. Але як урач я вам раю больш спакойнае жыццё, адпачынак, курортнае лячэнне, скажам, у Прыбалтыцы... Не будзеце шанавацца, пачнеце зноў улягаць да работы, стамляцца — хвароба пяройдзе ў другую, а пасля і ў трэцюю стадыю... А тады...— кіўнуў уверх, на белую столь.— Тады можаце трапіць і да бога...

Васілец адвёў ад яго позірк. Едучы сёння сюды, думаў: а можа, мінулы раз Мар'яновіч наўмысна прыпалохваў яго, можа, ён зусім здаровы чалавек. Адпачне крыху летам — і зноў будзе мацак! Аж не! Падарваўся ўжо крыху, узяў нечага звыш сваёй сілы. Дык што — адступаць цяпер? Аддаваць сябе на хітранькі спакой, на суровы суд калег па рабоце, вышэйшых ужо? Працаваць меней, напаўсілы, з ганьбаю і жыць далей ці не зважаць на свае недамаганні, цягнуць шпарчэй свой воз і пражыць няшмат? Бадай, упершыню перад ім такі выбар. І вельмі суровы выбар.