Генрых Далідовіч - На новы парог

У Ларысы аж перахапіла дыханне. Ад разгубленасці, гневу яна не магла вымавіць і слова. Сліж жа задаволена пасміхаўся, што здолеў гэтак выбіць яе з раўнавагі.

— Вон! Вон з кватэры! — нарэшце змагла даць волю пагардзе, злосці,— І каб больш ніколі-ніколі нагі тут тваёй не было!

— Святая, кажаш, чэсненькая? — злараднічаў.— Ведаю я вас такіх! Каб купіў пярсцёнак, футра ці яшчэ што дарагое і моднае, запрасіў у машыну — дык на край свету паехалі б! І пра годнасць сваю, пра вернасць забыліся б!

Рашыла: больш не варта спрачацца. Абмінула, рашуча пакрочыла ў калідор, сама адчыніла дзверы. І моўчкі ды гнеўна паказала рукою: вон! вон! вон!

Пайшоў. Паволі. З яхіднаю ўсмешачкаю. Рады, што давёў да злосці, змусіў паперажываць, папакутаваць. Ля парога прытрымаўся.

— Ладна,— пагладзіў поўны жывот.— Пагарачыліся. Я тое-сёе сказаў лішне, ты звыш меры зневажала мяне. Я дароўваю табе ўсё. Ты супакойся, падумай. Захочаш мець тыя доказы — гавары. Будзе цяжка — кліч. Я прыйду. Адзін раз жывём на свеце...

— Зараз жа...— прашаптала. Ён, не даслухаўшы, паспешна пераступіў цераз парог. Відаць, паасцерагаўся нават і яе позірку.

Ларыса зачыніла за ім дзверы. І не мела сіл адысціся. Прыхілілася спіною, заплюшчыла вочы, сціснула далонню лоб: здаецца, скроні аж набухлі ад напружання, ад магутнага прытоку крыві да галавы.

«Няўжо я сама вінаватая, што Сліж дазваляе сабе так паводзіцца? — падумала.— Здаецца ж, ніколі не падала яму для гэтага ніякай зачэпкі... І нікому іншаму не падала. І не падам. Бо люблю толькі Паўла, сына — і ніколі ім не здраджу. Жыву, лічы, толькі для іх. А Павел... Няўжо праўда, што ён здольны на такое? Калі ён спакусіўся на іншую, дык чаму? Дзе і ў чым мая віна? Што я недагледзела? Няўжо я нецікавая, надакучлівая? Няўжо тая цікавейшая? Калі ўсё гэта праўда, дык як тады жыць? Каму верыць? Бо... Ці гэта яго часовая памылка? Але як мне перажыць такія «памылкі»? Мне ж усё роўна баліць: свядома ён здраджвае ці па памылцы! І што мне цяпер рабіць?»

Адхінулася ад дзвярэй. Пасунулася ў залу, як старая кабета ці знямоглы пасля доўгай хваробы чалавек. Да канапы.

— Хопіць мне маўчаць ці рабіць толькі намёкі...— сказала ўголас.— Трэба змагацца. За яго. За сябе. За сям'ю...

У кабінет імкліва зайшла Мая Сцяпанаўна.

На міг затрымалася каля дзвярэй, хітра і са знаёмым гарэзным чаканнем пазіраючы на яго. У яе вялікіх вачах быў вельмі цёмны ў такія хвіліны бляск, на паўраскрытых вуснах блудзіла лёгкая дзёрзкая ўсмешка.

Ён маўчаў. Яна ж хуценька ўжо замкнула дзверы, шпарка падышла да акна і зацягнула адну штору. У пакоі пацямнела. Пакуль думаў, што яна залішне смелая, неабачлівая, яна ўжо імкліва апынулася каля яго, села на калені і абхапіла за шыю, знайшла вуснамі яго вусны.

Усё сплялося ў яго ў адзін клубок: і асцярога, і нястрымная радасць. Адчуў: нялёгка яму будзе разблытаць той клубок. Як толькі ён знойдзе кончык вяровачкі, пачне разблытваць, дык тут жа Мая Сцяпанаўна зноў зашмаргне тужэй клубок.

— Ці ж можна так? — аддыхаўшыся, папракнуў Васілец,— І камісія толькі што была, і Сліж! Сочыць жа!

— Сліжа няма... Паехаў у вёску...

— Усё роўна...

— Прабач! — затуліла яму рот далонькаю.— Не магу я без цябе... Учора столькі чакала ў Міланьках — не прыйшоў... Сёння ні разу на мяне не зірнуў... Чакала-чакала, калі ўсе пойдуць дадому, і вось нарэшце дачакалася... А ты папракаеш! За тое, што я так люблю цябе!

Прамаўчаў, бо зноў прыпала да яго вуснаў, затуманіла яму розум. Нібы несвядома падняўся, некуды павёў яе, трымаючы ў абдымку.

Нават не заўважыў, як яны апынуліся на канапе. Як і заўсёды ўдзень, цанілі кожную хвіліну. Бо не маглі шмат быць разам. Але кожны міг цяпер, як і раней, аддзячваў ім двайным пачуццём, віхрам, бураю страсці. Можа, усё гэта было і ад таго, што Мая Сцяпанаўна была не асцярожлівая — наадварот, безразважлівая, смелая, апантаная, з вялікай любоўю да жыцця. Кахала не стрымана, напалавіну ці дзеля прыліку, а з усёй сваёй энергіяй і самаадданай захопленасцю. Здаецца, самою прыродаю яна была народжана найперш для кахання.

Пасля, калі яны зноў вярнуліся да зямнога жыцця, яна не хацела ісці дадому, лашчылася.

— Дазволь, я пасяджу з табою...— прасіла.— Мне дома сумна.

Не падспешваў сыходзіць. Паспрабуй адштурхні яе: во за паўгадзіны папрыгажэла яшчэ. У вачах і на вуснах ужо не гарэзная, а лагодная ўсмешка, на твары глыбокае задавальненне і ва ўсёй паставе, здаецца, акрыленая лёгкасць. Дык як будзеш азмрачаць яе шчасце?

— Я вельмі шчаслівая, чуеш? — прашаптала, тулячыся да яго пляча.— А ты? Шчаслівы?