Генрых Далідовіч - На новы парог

Зайшла ва ўтульную залу, села на канапу. Разгарнула кнігу. Было нязвычна ад такога прастору і цішыні.

«Сапраўды я адзінокая...— падумалася пра сваё.— Павел ужо даўно адбіўся ад дому, а цяпер вось усё больш адыходзіць і Віктар. Я цягнуся да іх, жыву іхнімі клопатамі, а яны... Ці яны, мужчыны, эгаісты, ці не разумеюць таго, што магла б зразумець жанчына... Дачка...»

Злавіла сябе на думцы: ужо часта думае пра дачку, якую магла б мець. І сёння адчула: хоча яе. Хоча яшчэ адно дзіця. Здаецца, з ім, з яшчэ адным чалавекам у сям'і, зусім бы змянілася яе жыццё. І муж, і сын змяніліся б, былі б болей дома, з ёю, а не кожны сам па сабе. Відаць, яна сама вінаватая ва ўсім, што здарылася. Павел некалі, як Віктару было толькі два гады, угаворваў: давай купім яшчэ і дзяўчынку! Але яна тады не згадзілася. Трэба пачакаць, падгадаваць Віктара, стаць на ногі, а тады ўжо можна будзе падумаць і пра тое. Але вось падняўся Віктар, яны сталі на ногі, а нешта не ўсё выходзіць, як некалі думалася. Цяпер асцерагаецца дзіцяці Павел. Хоць нішто так не збліжае мужа і жонку як немаўля...

Адгарнула старонку, паспрабавала чытаць, увайсці ў нечы таямнічы, але жыццёвы свет. Але не паспела прачытаць і паўстаронкі, як пачуўся званок у дзверы. Няўжо так рана вярнуўся з работы Павел. Дзіва!

Папраўляючы на сабе халат, пайшла да дзвярэй. Адчыніла. І адразу ж расчаравалася: за парогам стаяў сусед па пад'ездзе, Сліж. У хатнім убранні. У тапачках, у трыко. Валасы на галаве густа змазаныя і залізаныя набок.

— Можна? — усміхнуўся, бліснуўшы залатымі зубамі.

Што ж зробіш, саступіла. Можа, зайшоў чалавек па патрэбе. Хоць чалавек гэты — надакучлівы госць. Прыходзіць, лічы, штодня, падоўгу сядзіць, тлуміць галаву ўсякімі байкамі, паддобрываецца, нібы залізвае нейкую віну. І гэтае яго паддобрыванне вельмі ж непрыемнае.

— Адна? — запытаў, зачыніў за сабою дзверы.— Сумуеш?

— Ды няма часу сумаваць,— адказала, першая ідучы ў залу.— Работы ўсякай шмат.

— А я сумую...— прамовіў, зайшоўшы за ёю.— Ніна мая ў магазіне яшчэ, дзеці гуляюць на сажалцы, а я адзін... Па тэлевізары нічога талковага яшчэ няма, кнігі якой чытаць не хочацца... Як убачыў, што твой Віцька пабег на сажалку, дык падумаў: зайду да цябе.

Яна сумелася, не вытрывала яго позірку: учэпіста акідаў яе паглядам з ног да галавы, нібы нейкі тавар. Пасля зазыркаў на шыю і грудзі пад халатам. Села на канапе, абцягнула халат, закрыла калені.

— Можа, згуляем у карты? — запытаў, гопнуўся таксама на канапу. Дастаў з кішэні трыко калоду новенькіх карт.

Чула: ён вялікі аматар да карт. І спрытны гуляка, ашуканец і махляр.

— Не,— адказала.— Я не гуляю ў карты. Бо лічу: гэта марная трата часу. А, па-другое, настаўніку не да твару такія гульні.

— Дык што, настаўнік не чалавек? Усё чалавечае яму чужое?

— Не чужое. Але ён не мае права на ўсё, на што маюць права іншыя.

— Дык, можа, вып'ем па чарачцы? У мяне ёсць выдатны кан'як.

— Ці не здзекуешся ты з мяне? — здзівілася.— Кампаньёна сабе знайшоў!

— А хіба ты дрэнны кампаньён?

Змаўчала. У непрыняцці яго жартаў ці кепікаў.

— Не сучасная ты,— наступаў, вёў сваё.— Занадта традыцыйная, строгая, аскетычная. Мала ў табе жывасці, жыццялюбнасці. Трэба табе браць прыклад з Маі Сцяпанаўны ды з Таццяны Сяргееўны. Вось гэта жывыя людзі! Вось гэта жанчыны!

— Усе ж не могуць быць аднолькавыя. У кожнага свой характар, свет, погляд на жыццё, сваё апраўданне і непрыняцце сваіх учынкаў. Іначай усе былі б не асобы, а безаблічныя аднатыпы.

— Усё ж ты занадта абачлівая, асцярожная, шчырая, сумленная. Вось Таццяна Сяргееўна... Зусім іначай жыла і жыве! Ні ў чым не стрымлівае, не скоўвае сябе, не абмяжоўвае ўсякімі абавязкамі. Гуляла колькі хацела, усё ўзяла ад жыцця — цяпер выходзіць замуж за маладога!

— Можа, няпраўда гэта...

— Праўда,— настояў Сліж.— Яна і Акаловіч — ужо цяпер муж ды жонка...

— Відаць, выдумкі...

— Якія выдумкі! — зморшчыўся Сліж.— Праўда. Сам бачыў. Выпадкова, але падгледзеў.

— Гэта ж амаральна!

— От выдумала! — перапыніў Сліж.— «Амаральна! Не амаральна!» Яна пра гэта не думае. Думае пра іншае. І малайчына! Бо жыццё ёсць жыццё. Адно. І маладосць адна. І ёй будзе што пасля, у старасці, успомніць! А што ўспомніць Лілія Іосіфаўна, якая была звыш меры маральная, усё сваё жыццё, можа, ні з кім і не пацалавалася нават? Што ўспомніш ты, верная жонка?

— Нехта сваё, а мы сваё ўспомнім! — спакойна адказала.— І хто ведае, хто ўспомніць сваё жыццё з прыемнасцю, а хто з прыкрасцю?!