Генрых Далідовіч - На новы парог

— Няпраўда, даражэнькі! — Дубкоў рэзка паклаў рукі на стол, пастукаў злёгку кулакамі,— Я такога не гаварыў. Нікому. Ні Рыжову, ні Кірыковічу, ні Васільцу, ні вам усім астатнім. І ў копіі ананімкі пяць «абвінаваўчых» пунктаў. Але вы, таварыш Сліж, ці тэлепат, ці... словам, вы маеце рацыю: у ананімцы сапраўды не пяць, а шэсць пунктаў... Мы там у сябе наўмысна рашылі ўсяго тут не паказваць, так сказаць, задумалі хітрую пастачку — а раптам хто, той, што мае да ўсяго гэтага дачыненне, і трапіць у яе!!!

Дубкоў заціх. У пакоі запанавала гнятлівая цішыня. Усе ці то з недаўменнем, ці то са здзіўленнем пазіралі і на Дубкова, і на Сліжа. А потым усе, не змаўляючыся, усміхнуліся. Скіравалі позіркі на аднаго Сліжа. Той раптоўна зачырванеўся — здаецца, толькі дакраніся да яго поўных шчок шпількаю — і з іх пырсне кроў. Апусціў галаву, цёр-цёр далонню лоб, бровы. Відаць, напружваў розум, гадаў, як выблытацца з гэтай недарэчнай сітуацыі.

— Цяпер магу назваць вам, таварышы, і той шосты злашчасны пункт,— нібы не зважаючы на Сліжову разгубленасць, прамовіў Дубкоў.— Маўляў, Васілец «зашыкоўна» абставіў свой кабінет, «звышмеры» дбае пра свой дабрабыт. Адным словам, яго трэба здымаць з работы... Хоць, скажыце, хіба не прыемна самому дырэктару, усім нам сядзець у такім утульным пакоі? Няўжо і цяпер, у наш час, трэба замест канапы, крэслаў мець лавы, зэдлікі? Не, відаць, усё ж не трэба. Век лаў, зэдлікаў, лапцей, латанага-пералатанага адзення, дзякуй богу, мінуўся, адышоў у нябыт, у гісторыю. Ці не так, таварыш Сліж?

Усе ўжо дружна не ўсміхнуліся — зарагаталі. Сліж уміг узняў галаву, акінуў усіх нейкім надта ж бездапаможным позіркам. Толькі адзін Васілец не смяяўся. І не таму, што быў спакойны, радасны ад сваёй перамогі. Не. Яму было прыкра. І ў адчуванні гэтай прыкрасці тухла яго перамога. Ён думаў: а яму ж трэба працаваць і далей. З усімі сваімі добрымі намерамі і з грахамі. Побач з добрымі людзьмі і з ананімшчыкам.

Сліж цяжка падняўся. Апусціў на стол рукі з тоўстымі пальцамі. Пальцы трымцелі.

— Таварышы...— ціха прамовіў, умольна пазіраючы на Дубкова.— Вы, здаецца, думаеце: я напісаў ананімку... Мне здалося, што сам таварыш Дубкоў сказаў: у ананімцы шэсць пунктаў... Я скардзіцца буду... Не дазволю ганьбіць маё імя...

— А хто ж тут, даражэнькі, хоць слоўца кінуў, што вы іменна паклёпнік, зласлівец, крывадушнік, адным словам, ананімшчык? — яшчэ цішэй і спакайней запытаў Дубкоў.— Ніхто гэтага не сказаў. Але мы верым: выявім хутка зламысніка, хоць ён і прыслаў ананімку, надрукаваную на машынцы. У машынцы кепска прыладжана літара «з»...

«Наша машынка...— са шкадаваннем падумаў Васілец.— Значыць, сапраўды наш чалавек карыстаўся ёю...»

— Я браў машынку...— апраўдваўся Сліж,— Але дзеля іншых патрэб... Выпускалі з дзецьмі матэматычную газету... А лішняга не друкаваў... А машынкаю мог пакарыстацца і любы... Так што... Я нават думаю, што...

— Не трэба, таварыш Сліж! — перапыніў яго Дубкоў.— Не спяшайцеся ніколі папракаць чалавека ў тым, у чым ён, можа, і не вінаваты...

— Ты не хочаш пабыць са мною, сынок? — з журбою запытала Ларыса, бачачы, што Віктар, як толькі пад'еў, мітусіцца па пакоях, нібы нешта шукае ці не ведае, за што зачапіцца вокам, рукамі, раз за разам пазірае ў вокны. А за імі, на дварэ, чуваць вясёлыя крыкі, смех. На сажалцы, дзе вясковыя дзеці гулялі ў хакей,— Хочаш туды, да іх?

— Я крышку пагуляю...— вінавата ўсміхнуўся сын, бянтэжачыся, што яна, маці, адгадала яго запаветныя думкі, але не вытрымаў, зноў з зайздрасцю зірнуў у акно, на сяброў.

— Пабудзь са мною, сынок,— папрасіла.— Таты, як і заўсёды, няма дома, ты таксама сыдзеш, а мне зноў быць адной! Мне ж так сумна. Адзінока.

Віктар завагаўся. Ён рос, гадаваўся з маці, пад яе наглядам вучыўся, выхоўваўся, адным словам, прывык да яе больш, чым да бацькі, але ён, канечне, не разумеў цяперашняга стану матчынай душы, яму хацелася волі, бегатні, гуляў. І яна больш яго не стрымлівала.

Як ён апрануўся, пабег на зімовы марозны, але сонечны двор, Ларыса засталася адна ў кватэры. І не ведала: што ж рабіць у гэтых пакоях? Ісці на кухню і кухарыць, стараючыся нешта незвычайнае і смачнае прыгатаваць на вячэру, каб тое спадабалася і мужу, і сыну? Але сёння душа не цягнула на кухню. Прыгатуе свежае, а тым можа і не спадабаецца. Ці тыя могуць і не ацаніць яе старання. Ды і часу шмат забірае пліта. Нешта ўвечар перакусяць, пап'юць чаю — і будзе добра. А яна цяпер прыляжа і пачытае. Вось перапіску Дастаеўскага з жонкаю. Цікава ж, як жылі, кахаліся вялікія людзі. Лілія Іосіфаўна — а тая дала ёй сёння гэтую кнігу — казала, што каханне тое было вельмі высакароднае.