Генрых Далідовіч - На новы парог

У Кірыковіча аж папаўзлі чорныя бровы на лоб: бач ты! Вунь што! І ён ужо зірнуў на Васільца з павагаю.

— Ды не сцяліце, таварыш Дубкоў, саломкі,— усміхнуўся Васілец,— валіце адразу на дол. Калі зможаце, канечне, паваліць!

— Ну што ж,— прыкусіў ніжнюю бяскроўную губу Дубкоў,— трымайся! — пасунуў руку ва ўнутраную кішэню шэрага выцертага пінжака, дастаў складзены ў некалькі столак ліст паперы.— Вось яна, тая загадка! Ананімка! На цябе, дружа! Ад імя калектыву Вішнёўскай сярэдняй школы...

Васілец не збаяўся той ананімкі. Але яму стала вельмі непрыемна.

— Вось яны,— Дубкоў кіўнуў на Рыжова і Кірыковіча,— запхнулі копію гэтага эпісталярнага шэдэўра пад сукно, а я рашыў усё ж праверыць яе. А можа, і праўда ў ёй? Калі праўда, тады пра цябе ў мяне, у нас, у аблана, будзе зусім іншая думка! Супрацьлеглая! Дык прызнавайся: шчыры і сумленны ты чалавек ці ашуканец, хапуга, дэспат?

— Лёгкія задаіцё пытанні! — паківаў галавою Васілец,— Каб на іх адказаць, дык, можа, і ўсяго майго дагэтуляшняга жыцця мала. Трэба яшчэ пажыць ды пажыць.

— Тлумачу,— Дубкоў разгарнуў ліст, уткнуўся ў яго. — «Недысцыплінаванасць. Прыходзіць у школу, калі захоча. Часта прапускае ўрокі, ездзіць без дай прычыны ў раён. Дзеля сваіх асабістых мэт. Дзесятага спазніўся на першы ўрок на тры хвіліны, адзінаццатага на дзве хвіліны раней часу скончыў урок. Падае дрэнны прыклад настаўнікам, дзецям, хоць і патрабуе ад іх дысцыпліны...» Што на гэта скажаш? — зірнуў спадылба,— Га, парушальнік!

— Каля вас, на стале, мой дзённік,— пазіраючы яму ў вочы, прамовіў Васілец,— Там усё запісана. Калі прыйшоў у школу, калі пайшоў з яе, куды, калі і чаго ездзіў. Усё гэта можна зверыць з паказаннямі настаўнікаў, з графікам нарад таварыша Рыжова... А ці напісаў ананімшчык, што я, лічы, кожны дзень сяджу ў школе да апоўначы і працую?

— Пра апоўнач і ноч, дружа, пасля... Другі пункт...— апусціў галаву Дубкоў.— «Узяў сабе самую лепшую кватэру ў настаўніцкім доме...»

— Кватэры дзяліў не я, а мясцком... У старшыні, у Сліжа, павінен быць пратакол паседжання. Я на тым паседжанні не быў. Я толькі пасля пазнаёміўся з рашэннем мясцкома.

— Трэці пункт...— не падняў галавы Дубкоў.— «Растрата школьнай маёмасці. Узяў сабе са школы вядро, дзве мяцёлкі, савок, малаток...»

Васілец усміхнуўся, заківаў галавою: ну і ну! Зладзейства дык зладзейства! На мільён рублёў! Але ж нехта ведае, што ўсё гэта ў яго сапраўды ёсць: на тым тыдні Ларыса была ў горадзе і купіла тыя тавары ў гаспадарчым магазіне.

— Чацвёрты пункт...— не чакаючы яго адказу, прадоўжыў Дубкоў.— «Палюбоўніца. Каханне з настаўніцай Маяй Сцяпанаўнай. Але гэта не сапраўднае каханне, а выкарыстанне свайго службовага становішча. Прымус...»

Васільцу аж заняло дыханне. Шыбнула гарачыня ў твар.

— Пяты пункт. Апошні,— прамовіў Дубкоў.— «Няўважлівы да калег, грубы з усімі, здзекуешся з маладога настаўніка Акаловіча, патуральнік антымаральных учынкаў Вертуна...» Вось так, Павел Мікалаевіч. Што ты на ўсё гэта скажаш?

— Усё ясна,— падняў галаву, распраміў плечы Васілец.— Нехта хоча даказаць, што я не маю права быць дырэктарам. Я не буду апраўдвацца. Правярайце. Але гатовы адказаць на ўсе гэтыя і іншыя вашы пытанні, паказаць усе адпаведныя дакументы. Хоць, прызнаюся, мне прыкра. Ад дробязнасці і нікчэмнасці ананімшчыка.

— Што ж, давай правяраць,— кіўнуў Дубкоў Рыжову.

— Ды гэта ж усё лухта! Выедзенага яйка няварта! — зморшчыўся той.— Сапраўды дробязны і нікчэмны паклёп! Замест таго каб пайсці выпіць і пагаварыць па-людску з Паўлам Мікалаевічам, дык мы павінны правяраць нейкі пасквіль.

— Мне трэба не вашы эмоцыі, а факты...— сказаў Дубкоў.— Мы ўсе ж на семінары чулі, як загадчык аблана сказаў, што час ужо даваць Паўлу Мікалаевічу званне заслужанага настаўніка. Дык вось трэба даказаць: праўда гэта ці лухта, святы гэты Павел Мікалаевіч ці грэшны!

— Ну, давайце правяраць: анёл ён ці д'ябал! — уздыхнуў Рыжоў, падняўся, пацягнуўся.— Давайце ўтвараць нездаровы ажыятаж у школе, у вёсцы...

— Я пайду паклічу нашых завучаў, старшыню мясцкома, гаспадарніка,— падняўся і Васілец.— Падрыхтую ўсе адпаведныя дакументы.

І пайшоў з кабінета.

Чамусьці захацелася пайсці спачатку да Сліжа. Сказаць яму пра гэтую ананімку і зірнуць у вочы. Убачыць: што ж будзе ў яго тых вачах? Спачуванне? Радасць?

Падышоў да дзвярэй класа. Адчыніў дзверы і кіўнуў: хадзі, Уладзімір Пятровіч, сюды.

Сліж хуценька, завельмі порстка падышоў. Пазіраў пільна. Але маленькія вочкі бегалі-бегалі, хацелі нібы ўбачыць усю яго душу.