Генрых Далідовіч - На новы парог

— Дай дзецям самастойнае заданне, а сам вазьмі свае прафсаюзныя паперы і ідзі ў мой кабінет.

— А што такое? — нібы здзівіўся той.

— Там усё ўведаеш.

— Праверка?

— Кажу ж, ідзі туды, там табе ўсё скажуць.

— Значыць, табе непрыемнасці...— здаецца, паспачуваў, але чамусьці ўсміхнуўся Сліж (па твары пайшла нейкая радасная асветленая хваля). Пасля нібы спахапіўся, насупіў бровы.— Але не перажывай! Не дадзім у крыўду. Заступімся. Усе гарою станем.

— А чаму ты думаеш: непрыемнасці будуць для мяне? — Васілец не зводзіў позірку з яго вачэй.— Можа, непрыемнасці чакаюць якраз цябе?

Сліж быццам усміхнуўся. Ні то з разгубленасцю, ні то з бояззю. Хіба што яму пагражае? Няўжо Васілец нешта ведае, але не гаворыць? Які Сліж весялун, іраніст, абыякавы да святога чалавек, такі ж і палахлівец.

Васілец жа нічога больш не сказаў, падаўся да класа, дзе вяла ўрок Лілія Іосіфаўна. Адчуваў: Сліж стаіць усё яшчэ на калідоры, пазірае ўслед. Ён распраміў плечы, вышэй падняў галаву. Наўмысна. Дзеля дэманстрацыі. Азірнуўся: Сліж, прыгорбіўшыся, нібы апамятаўся, шмыгнуў у клас.

«Падазрона ён сябе паводзіць...— падумаў Васілец.— Нібы ўжо ведае, чаго прыехалі высокія госці, і быццам злараднічае...»

Лілія Іосіфаўна, як паклікаў і папрасіў падысці да гасцей, зусім разгубілася.

— Павел Мікалаевіч,— прашаптала, калі апамяталася,— што ад мяне трэба? Можа, што-небудзь узяць на сябе? Толькі вы скажыце...

— Нічога вам не трэба браць на сябе,— супакоіў.— Ідзіце туды. І будзьце спакойныя, дзелавыя. Вось што трэба цяпер ад вас.

Пасля ён пайшоў на першы паверх. Трэба было зайсці да Маі Сцяпанаўны. Вось яе трэба было папярэдзіць. Каб ад нечаканасці ці ад разгубленасці не нагаварыла абы-чаго, не абмовілася.

— Ну што, міленькі? — як толькі зачыніла за сабою дзверы, схапіла яго за рукі.— Ты засумаваў па мне?

Мякчэючы душою, зірнуў з пяшчотаю на яе свежы твар, на прыгожую шыю.

Яна азірнулася: ці ёсць хто на калідоры.

— Мая,— прамовіў ён, стараючыся апярэдзіць, перасцерагчы яе ад залішне смелых учынкаў,— у нас камісія. Прыехалі правяраць ананімку. І адзін з пунктаў ананімкі пра нас з табою...

— І ты спалохаўся? — здзівілася.

— Не спалохаўся, але і не трэба быць залішне смелым...

— І не варта баяцца...— паціснула яго рукі, прыхінула іх да сваіх грудзей.— Ніхто нічога не дакажа. А напісаў, канечне ж, Сліж. Помніш, ён аднойчы высачыў, асвяціў фарамі... Я яму перад усімі аплявуху дам!

— Што ты! — усклікнуў, асцерагаючыся, што яна сапраўды можа зрабіць такое.— Хто ж ведае: Сліж напісаў ці не Сліж?

— Ладна,— усміхнулася.— Будзем глядзець па абставінах. Толькі ты не падай духам, міленькі. Думаю ж, сёння зноў сустрэнемся, абмяркуем тую ананімку...— падцягнулася, пацалавала яго ў вусны.

Ён толькі кіўнуў ад здзіўлення галавою.

— Загубіш ты мяне некалі...— адхіліў, прамовіў:— Ніякай у цябе асцярогі...

— Загубіць не загублю, але з пасады тваёй памагу зняць...— пажартавала.— Баішся? Ці пасада даражэй за мяне? Ці дзеля ўлады можаш адмовіцца ад той, што цябе так кахае?

— Ну, я пайшоў. Далей ад грэху.

І падаўся ў настаўніцкую.

На перапынку ад яго не адыходзілася Ларыса. Як толькі засталіся ўдваіх, запытала:

— Ды скажы мне толкам, што камісія правярае? Выклікае па аднаму то завучаў, то настаўнікаў, то гаспадарніка і тэхнічак... Адчуваю: цябе правяраюць... Але па якой прычыне?

Васілец цяпер стаяў каля акна. Дагэтуль, на перапынку, то жартаваў з калегамі, то выходзіў з настаўніцкай да дзяцей і зноў вяртаўся — стараўся забыцца пра камісію і, па-другое, хацеў, каб на камісію не зважалі і астатнія, не хваляваліся. Але, відаць, дрэнна прыкідваўся. Відаць, бачылі ўсе: хвалюецца.

Каб Ларыса лішне не думала абы-чаго, сказаў, чаму ў школе камісія.

— Сур'ёзная ананімка? — затрывожылася яна.

— Ды дробязі...

— Хто ж мог напісаць? — яна прыклала руку да грудзей, аж пабялела.— Няўжо Сліж? Ці Акаловіч? А можа, Іван Карпавіч?

— Не траць развагі,— схмурыўся ён.— Гэтак можна кінуць крыўдны цень і на самых сумленных людзей...

— Не хочаш са мною падзяліцца непрыемнасцямі...— па-свойму зразумела яго словы,— Раней ты заўсёды са мною раіўся, нічога не ўтойваў...

Ён зірнуў на яе з незадавальненнем. Яна і гэта зразумела па-свойму. Прытулілася.

— Я ж болей думаю пра цябе, чым пра сябе... Можа, і дробязі, а я хвалююся... Бо ты для мяне ўсё. Дрэнна табе — мне ўдвая кепска... Ну, не хмурся. Схадзі на чый урок, пасядзі, адцягні ўвагу на іншае...