Генрых Далідовіч - На новы парог

Мінуў тыдзень.

Лілію Іосіфаўну пабудзілі. Нехта зайшоў у пакой і ўключыў электрычнасць.

Яна з цяжкасцю расплюшчыла вочы: стаіць паблізу жанчына. Адышоўшы ад сну, пазнала: Мая Сцяпанаўна, былая яе сяброўка вось па гэтай кватэры.

Госця ўсміхалася. Была ў чарнаватым ці не норкавым футры, у пакетным чырвоным берэціку, з чырвоным шалікам, канцы якога звісалі ледзь не да кален. Свежая, чырванаватая. Ад здароўя і маладой сілы.

— Ужо спіш? — здзівілася Мая Сцяпанаўна.— Рана ж яшчэ. Дзевяць гадзін вечара.

Лілія Іосіфаўна нехаця вылезла з-пад цёплай коўдры, накінула на сваё худое цела халат. Абмацала на падаконніку акуляры, начапіла іх на твар.

— Так ты ўсё на свеце праспіш...

— Такой бяды,— махнула рукою Лілія Іосіфаўна.— Ды што я магу цяпер, калі мне ўжо за сорак, праспаць? Ужо ўсё само па сабе прайшло...

Мая Сцяпанаўна прыпадняла крысо футра, села паблізу на крэсле, паклала нагу на нагу.

— З усіх жанчын, што я сустракала, ты, бадай, самая самакрытычная,— прамовіла, пагойдваючы верхняю стройнай нагой у элегантным чорным боціку,— І самая самаахвярная...

Лілія Іосіфаўна зноў махнула рукою: ат, ёсць пра што гаварыць. Запытала:

— Што там цяпер на дварэ? Не пайшоў яшчэ снег?

— Не.

— Павінен хутка пайсці. Бо так ужо сцюдзёна, што аж... Ці таму мне холадна, што я ўжо старая? Табе ж, відаць, не холадна? Горача!

— Затое ты спакойная. А я... вось зноў пасварылася са старымі...

— І чаго вы каторы ўжо год спрачаецеся? — здзівілася Лілія Іосіфаўна.— Чаго вам не хапае? Такі дом, гарод, сад! Такія дастаткі! Свёкры-пенсіянеры ўсё робяць пры доме... Жывеш як царэўна!

— Усяго хапае,— адказала Мая Сцяпанаўна.— Але не адным жа рублём жыве чалавек... Я хачу перабрацца ў Вішнёўку, у настаўніцкі дом, а ні Васіль, ні старыя не хочуць...

— Дзівачка! І чаго ты туды рвешся? Хіба там будуць табе такія выгоды? Там ты павінна будзеш быць не толькі настаўніцаю, але і гаспадыняю. А ведаеш, колькі ў гаспадыні клопатаў? Хіба не бачыш гэта па Ірыне Васільеўне?!

— Затое буду сама сабе гаспадыня, а не кватарантка ў багатых гаспадароў...

— Песцішся ты, дарагая, ад выгод...

— Волі, незалежнасці хачу... Птушцы ў клетцы цёпла, уежна, але цесна... А жыццё адно... Жыццёвых радасцей, уцех, што так хочацца, вельмі мала, і яны самі не ідуць у рукі... За іх трэба біцца...

— Гэта ўжо нейкая філасофія...

— А як ты думала! У кожнага ёсць філасофія. І часамі яна, можа, і не супадае з філасофіяй іншага. Але ёсць мірнае суіснаванне, прыцірка адной жыццёвай філасофіі да іншых жыццёвых філасофій. Хоць урэшце само жыццё са сваёй логікай і без ніякай логікі мацней за ўсякую філасофію. А жыццё кліча мяне ў Вішнёўку...

— Ну цябе! — абедзвюма рукамі паціраючы твар, прамовіла Лілія Іосіфаўна.— Не тлумі галавы. Яна і так сёння затлумленая. Гэтакі семінар адбылі! Прынялі загадчыка аблана, райана, столькіх інспектараў, дырэктараў школ, настаўнікаў, майстроў! Урокі, поле, гутаркі, абед! Не ведаю, як Васілец, а я зусім змучылася перад усімі бегаючы, за ўсё хвалюючыся...

— Затое чакай узнагароды: сам жа загадчык аблана сказаў, што задаволены і школаю, і сённяшнім семінарам! Атрымаеш медаль ці званне заслужанай настаўніцы.

— Што — я! Я была толькі выканаўцам, а мазгавым цэнтрам усяго быў Павел Мікалаевіч.

— І ён нешта атрымае. Бачыла ж, як на развітанне начальства ціснула яму рукі, дзякавала. Хоць, можа, найбольш цаніце не сваё ўмельства, а маё старанне. Хіба я дрэнны стол памагла падрыхтаваць, хіба не вясёлая была на застоллі? Чула ж, як слухалі мае песні?!

— Ты сёння была на вышыні... Усіх зачаравала...

— Дзеля вас жа старалася...

— Не веру, што ўсё скончылася і скончылася так няблага...— уздыхнула Лілія Іосіфаўна.— Я за два дні прадавала ўжо дрыжыкі. Сёння, як ні зірну, Васілец спакойны, усміхаецца, а я... Я ніколі не магла б быць дырэктарам...

Мая Сцяпанаўна прамаўчала. Усміхалася. Яна, відаць, думала пра іншае. Пра сваё. Пра тое, якое зрабіла на ўсіх прыемнае ўражанне. На самае высокае начальства ў тым ліку.

— Дык добра я спявала? — запытала тая.

— Як ніколі... Усе не зводзілі з цябе вачэй. І чужыя, і нашы.

— А заўважыла ты, як балюча перажывала мой поспех Ларыса Іванаўна? Яна, здаецца, і раней за ўсіх пайшла дадому!

— Ну...— паціснула плячыма Лілія Іосіфаўна,— Чаму перажывала? Можа, і не перажывала.

— Не абараняй. Я добра бачыла: раўнавала яна. Зайздросціла.

— Чаго ж яна будзе раўнаваць, зайздросціць? — здзівілася Лілія Іосіфаўна.— Яе ж Павел Мікалаевіч не дае ніякіх падстаў да рэўнасці...