Генрых Далідовіч - На новы парог

— А ты не завельмі прыдзіраешся да мяне?

— Не завельмі...

Адчуў: незадаволена ім. Адчуваў: апошнім часам не зусім разумее яе. Надта тады, калі ў яе бываюць часіны раптоўных перамен настрою: калі на змену весялосці нечакана прыходзіць сум, на месца крыўды — злосць. Некалі, у першыя гады пасля вяселля, ён перажываў, дапытваўся, чаму такая перамена, улагоджваў, клянучыся, што кахае, а цяпер, бывае, не ўлагоджвае, не зважае на яе настрой ці крыўдзіцца, сыходзіць з дому. Пасля з дзень ці два яны не размаўляюць, злуюцца. І звычайна мірацца па яе жаданню. Вось, можа, такія яго паводзіны ёй і не падабаюцца.

— Я сама вінаватая, што ты не зважаеш на мяне,— Ларыса гаварыла далей.— Бо сама мала на сябе зважаю. Хто я? Звычайная настаўніца, звычайная жанчына. Не красуня. Што мне трэба? Сукенку адну, адны туфлі, пару панчох у год. Ды пярсцёнак у дзесяць гадоў... Добра, маўляў, і гэтак. Я ж не Мая Сцяпанаўна, красуня, што найперш дбае пра сябе. У яе найбольшыя мары пра новыя ўборы, каб быць самай прыгожай, моднай, каб падабацца... І ўсе аж млеюць за ёю...

«Ведае ці не ведае пра нашы адносіны з Маяй Сцяпанаўнай? — аж разгубіўся.— Можа, сказаў пра тое, што бачыў, Сліж?»

— А хіба я не магу гэтак сачыць за сабою, дбаць пра новыя ўборы? Магу. Абы не шкадавала цябе. Твайго здароўя, тваіх сіл. Магу ж патрабаваць: давай-давай грошы, купляй тое і тое! Няма столькі? А мне якая бяда! Едзь, як Васіль, на БАМ, зарабляй! Ці сам есці вары, бялізну мый, прыбірай у хаце, а не чытай кнігі, павышай свой узровень! Бяры на сябе такі цяжар, а я буду кніжкі чытаць, ездзіць у горад прычоскі рабіць, шыць у атэлье модныя ўборы!

Маўчаў. Даваў, каб выгаварылася. І яна гаварыла, гаварыла. Палохала, што не будзе столькі працаваць дома, будзе такой, як Таццяна Сяргееўна ці Мая Сцяпанаўна.

— Ну, што ты маўчыш? — ледзь не заплакала нарэшце.— Ці табе гэта ўсё роўна? Мой боль, мая крыўда, мае пакуты... Тое ўрэшце, як нам жыць далей...

Адчуў прыкрасць. Усё ж ён нядобры чалавек. Добра ўжо вывучыў Ларысін характар і карыстаецца яе дабрынёю. Ведае: пагамоніць-пагамоніць ці і пазлуецца, а пасля адыдзе, зноў будзе ўпарта цягнуць свой цяжар, шанаваць яго і сына. А ён... Ён вунь што яшчэ робіць! Вунь у чым яшчэ вінаваты перад ёю!

— Цікава...— прамовіў.— Пачалі за здароўе, а канчаем за супакой...

— Што ж тут цікавага! — абурылася.— Гэта ўсе думаюць, што мы шчаслівая сям'я, а на самай справе не такія мы ўжо ўдалыя, шчаслівыя!

— А хто ж шчаслівы? У чым яно, шчасце?

Не адказала. Падалася да пліты: там — з-пад накрыўкі каструлі — зашыпела пара, пацякла вада на агонь. Запахла капустаю. Ларыса паменшыла агонь, зняла накрыўку і памяшала ў каструлі вялікаю драўлянаю лыжкаю. Рабіла гэта памалу, засяроджана: думала, канечне.

— Ты, можа, і шчаслівы...— прамовіла без радасці.— А я не бачу, не ведаю таго шчасця... Хоць, можа, Ірына Васільеўна яшчэ больш нешчаслівейшая. Вось і ўчора ўсе весяліліся, а яна, бедная, праплакала ўвесь вечар, расказваючы мне пра такое сваё жыццё...

— А што ў яе кепскае?

— Ды хіба забыўся? Я ж табе ўчора яшчэ казала...— прамовіла і не пазірала на яго.— Пеця здраджвае ёй...

— А! — толькі прамовіў ён, адчуваючы, як да шчок хлынула цяплынь. І больш нічога не сказаў. Бо што скажаш? І не апраўдаеш, і не папракнеш. Бо не маеш права папікнуць.

— Падарваў ёй змоладу валацуга здароўе...— сказала, па-ранейшаму не пазіраючы на яго. Ён жа з бездапаможнасцю пазіраў і, здаецца, замест былой танклявай Ларысы бачыў нейкую незнаёмую цётку.— Была яна такая здаровая дзяўчына, кроў з малаком, як кажуць, а цяпер зусім хворая... Калі ён і далей будзе такое вытвараць, дык звядзе яе, маладую, са свету без пары...

Ён маўчаў.

— Памажы ёй...— зірнула на міг, прамовіла з хваляваннем.

— Як?

— Пагавары з ім, паўшчувай. Невыносна ж жыць, калі любіш чалавека, маеш ад яго дзяцей, а ён здраджвае... Усё ж рушыцца. Нішто, ні работа, ні дом, ні жыццё, тады не міла...

Уздыхнула. З вялікім хваляваннем. Так яна паводзіцца, калі хоча сказаць нешта вельмі важнае, што надта хвалюе яе.

«Ну! — зайшлося яго сэрца,— Яшчэ некалькі яе слоў — і жыццё наша, сям'я можа рушыць у новы бок!..»

— Цябе Пеця павінен паслухаць...— яна адвяла аднак бяду, прамовіла дрыготкім голасам, відаць, з цяжкасцю наладжваючыхся на такую вось гамонку.— Дык пагавары: няхай кіне сваё валацужніцтва, глядзіць жонку, дзяцей... Не паслухае — можа, выклічце на партком, прыстрашце... Пашкадуй Ірыну Васільеўну, сваю ж падначаленую. Хіба не бачыш, што робіцца цяпер з ёю?!