Генрых Далідовіч - На новы парог

Васілец стаяў і думаў пра НВК — навучальна-вытворчы камбінат,— што павінен даць выпускнікам прафесіі шафёраў, трактарыстаў, прывіць любоў да працы. Спачатку, калі гэты НВК быў яшчэ толькі ў ідэі, ён мала верыў, што ад усяго гэтага будзе нейкая карысць. Нават не толькі мала верыў — засмучаўся: сёй-той з райана раіў «перагледзець» школьныя праграмы, «выкінуць пабочнае» і вызваленыя ўрокі аддаць для НВК. Сёй-той лічыў: «пабочнымі» з'яўляюцца ўрокі мовы і літаратуры. І пайшло, і пакацілася: скараціць урокі мовы! Нібы ўжо і без яе можна абысціся!

Ён нямала спрачаўся ў райана, ездзіў у аблана, пісаў у міністэрства, даказваючы, што ўрокаў мовы і літаратуры няможна скарачаць, трэба для НВК шукаць нейкі іншы, дадатковы час. Напачатку незалюбілі за яго такую настойлівасць ды самастойную думку, спрабавалі нават папікаць у сякіх-такіх грахах — найперш у неразуменні і непадтрымцы таго, што можа і павінен даць НВК,— але пасля тыя папрокі адпалі самі па сабе. НВК усталяваўся, быў ужо каторы год, і Васілец, як і астатнія настаўнікі, убачылі: НВК — добрая задума. Дзеці любяць тэхніку, любяць працаваць, у іх з'яўляецца і мацуецца гонар за працу, за зямлю, мацнее характар, жаданне лепш вучыцца. Адным словам, яны нават хутчэй сталеюць. Хоць яму як дырэктару па-ранейшаму шмат клопатаў з гэтым НВК. Як, відаць, і ўсім, хто іх мае. Пра гэтыя клопаты, канечне, будзе шмат гаварыцца на хуткім семінары...

Трактар усё гудзеў; мяняліся «трактарысты», астатнія ішлі ўслед гуртам, нецярпліва чакаючы сваёй чаргі сесці за руль.

«Усё ж замнога ва ўсім гэтым нібы гульні... — падумаў.— Дырэктар саўгаса баіцца даць нам новы трактар, добрае поле, сур'ёзную работу. Самае вялікае з ахвотаю дае ўзараць поле пад зябліва... Канечне ж, было б нашмат лепш, каб дзеці самі не толькі аралі, сеялі, але каб і жалі, звозілі дабро з поля, каб палучалі за сваю працу плату! Пры гэтым была б і большая адказнасць, вучоба, быў бы і большы гонар за сваю працу і заробленую капейку! Але Іван Карпавіч не давярае. Нехаця адвёў невялікае поле — бярыце, гуляйце...»

Бачыў: трактар спыніўся. З яго вылез механік. Значыць, усё, канец працы. Усе пададуцца ў Вішнёўку. У школу. На разбор, як кажуць.

Сюды, да яго, накіравалася Ірына Васільеўна. Як і пазаўчора, ўчора, збянтэжаная. Усё не можа забыцца пра той смешны выпадак. Вось і цяпер не магла зірнуць у вочы.

— Папрацавалі? — усміхнуўся ён, першы заводзячы гутарку. Зірнуў на яе — у гумовіках і балоневай зялёнай куртцы.

— Крыху,— адказала.— Хоць маглі б папрацаваць і добра. Каб трактар спраўнейшы быў.

— Што ж, тут ужо мая віна. Пастараюся абавязкова дастаць новы трактар. І, можа, не толькі адзін трактар. А і яшчэ тое-сёе з тэхнікі.

Бачыў: яна і слухае, і не слухае.

— Вы яшчэ хацелі мне нешта сказаць, Ірына Васільеўна?

— Хацела...— падняла вочы, усміхнулася. Але неяк сумна, маркотна.— Пра асабістае... Я хацела... Ну, папрасіць вас...

— Калі ласка.

Не вытрывала, адвяла вочы.

— Не! Пасля неяк... І, можа, я спачатку скажу ўсё Ларысе Іванаўне. А яна няхай вам скажа. Добра?

Ён паціснуў плячыма: калі ласка!

— Прабачце,— прамовіла і шпарка-шпарка пайшла да дзяцей, якія ўжо ўслед за трактарам рушылі да школы.

Васілец адчуў: хацела сказаць нешта важнае, сваё. Набалелае. Але не сказала. Чаму? Пасаромелася? Не даверыла? Але што ён гадае? Ён жа павінен усё ведаць пра сваіх падначаленых! Першы мусіць памагчы, калі каму цяжка! Але і ён часамі больш думае пра школу, сталоўку, майстэрню, пра вось гэтыя поле ды трактары, чым пра калег па рабоце, пра людзей. Ходзяць на работу — ну і добра! Але ж, канечне, гэтага мала. Усе ж яны жывыя людзі, са сваімі радасцямі і смуткамі, шчасцем і трывогамі, клопатамі і бедамі...

Недалюбліваючы сябе за неглыбокае ўменне разумець людскія душы, пайшоў уздоўж ворыва. Да пагонкі-сыпанкі. «Кіраўнік! — папікаў сябе.— Умееш толькі патрабаваць ад падначаленых, бачыць у іх найперш цяглавую сілу. Думаеш пра кожнага па яго ўроках, выступленнях на педсаветах, а пра асабістае жыццё калег знаеш зусім мала... Але, па-другое, ці можна лезці некаму ў душу? Ці этычна? Ці не пакрыўдзіш гэтым чалавека?»

Ідучы па пагонцы, адчуў: даганяе легкавік. Саступіў убок. Светла-блакітная «Волга» таксама збочыла, запынілася наперадзе. Адчыніліся дзверцы. Не выйшаў, а толькі высунуў сюды, на дарогу, кірзавікі Іван Карпавіч. Зірнуў спадылба, з-пад бухматай рыжай брылёўкі. Здаецца, падпіты. Значыць, будзе гутарлівы.

— Ну, што тут выцікоўваеш? — запытаў з іроніяй.