Генрых Далідовіч - На новы парог

І ўсё гэта ён зрабіў так хутка, што ўсе, назіраючы, не маглі ўцяміць: што ён вытварае? Жартуе? Пацвельваецца? Ці робіць сур'ёзна?

Ніхто і не дакрануўся да Сліжвых дароў. Усе зыркалі адно на аднаго, чакаючы, хто ж першы абзавецца і як абзавецца? Першы не вытрымаў, падхапіўся запальчывы Акаловіч.

— Дзякую! — працадзіў ён здзекліва.— Размеркаванне вашае, Уладзімір Пятровіч, больш чым мудрае і педагагічнае! Вы свайго роду вялікі талент! Такі карысны выкапень, якія, можа, і рэдка бываюць! — выпаліў залпам і шуснуў з настаўніцкай на калідор.

Сліж з недаўменнем паціснуў плячыма, намагаючыся абразіць маладога калегу.

— Ну і характар! — паківаў галавою.— Я такіх нервовых яшчэ не бачыў! Ніякай ні падзякі, ні павагі...

Не змаўляючыся, усе дружна выбухнулі рогатам. Сліж паазіраўся: а з каго ж смяюцца?

— Вельмі ж непачцівы! — прамовіў, каб пакінуць за сабою апошняе слова, зашпіліў сумку, што стала тонкая, пустая, адышоўся, гопнуўся каля Вертуна на канапу.— Частуйцеся, калегі. Са свайго саду. Натуральнае. Смачнае.

— Жартаўнік ты, Уладзімір Пятровіч! — прамовіў Васілец, адсунуў ад сябе грушы на сярэдзіну стала.— Даў нам задачку, выпрабаванне. Але нас босых на лёд не ўзгоніш. Мы — за калектыўнасць.

Усміхаючыся ды ківаючы галовамі, паклалі пасярэдзіне стала свае грушы і астатнія. Атрымалася ладная горка Сліжавых дароў.

— Я ж...— замармытаў Сліж, але даказаць не паспеў: адчыніліся дзверы настаўніцкай, і спехам сюды ўвайшла Ірына Васільеўна. У ссунутай на патыліцу пуховай хустцы, у расшпіленым па верхні гузік зімовым паліто, з гаспадарчаю сумкаю. Расчырванелая. Відаць, ад хуткай хады. На правай шчацэ чарнелася пляміна ад сажы.

— Добры дзень...— перавяла дыханне, усміхнулася з няёмкасцю. — Крыху запазнілася... Выбачайце... Так ужо бегла, так ужо бегла...

Усе дабрадушна заўсміхаліся. Цікавае было відовішча:

Ірына Васільеўна — можа, і пад дзевяноста кілаграмаў вагою — «так ужо бегла!»

— Прабачце, Павел Мікалаевіч...— мітусліва гаварыла Ірына Васільеўна.— Я ведала, што вы будзеце чакаць мяне, але... Выйшла так...— Адчыніла гаспадарчую сумку, пакорпалася там сярод розных рэчаў і дастала тоўсты сіні сшытак.— Вось мае планы. Паглядзіце, калі ласка, а я за гэты час распрануся.

— Калі ласка,— адказаў Васілец і, не трацячы часу, пачаў гартаць сшытак, шукаючы канспект сённяшняга ўрока батанікі.

У настаўніцкай сцішэла. Відаць, усе замаўчалі, каб ён мог засяродзіцца. Але не. Неспадзявана пачулася нечае нібы стоенае хіхіканне. За ім пырснулі смехам і яшчэ некалькі чалавек.

Васілец падняў галаву: што там? Зноў новая прыгода? Убачыў: вельмі весела Сліжу і Вертуну. Перавёў позірк на Ірыну Васільеўну. І сумеўся. Шмат ужо за сваю настаўніцкую працу пабачыў у школе цудаў і дзівосаў, але такога яшчэ не было. Ірына Васільеўна стаяла ў ботах, у спадніцы, але без... блузы. Вешала паліто і не заўважала, у якім яна цяпер уборы. Пасля з разгубленасцю зазірнула кожнаму ў вочы, гадаючы, чаго заявіўся смех. Здаецца, здагадалася: яна — прычына ўзнікшай весялосці.

Апусціла галаву. Віскнула. Закрыла шыю, шлейкі ад станіка рукамі. Пазней крыху, апамятаўшыся, хуценька нацягнула па сябе паліто, спрабавала зашпіліць гузікі, але не магла. Поўныя шчокі яе, вушы заліла чырвань.

— Прабачце...— ціха прамовіла,— Спяшалася... не заўважыла...

— Вось гэта дык...— спрабаваў пажартаваць Сліж, адвесці ўвагу ад сябе, перакінуць яе на няўдачлівую Ірыну Васільеўну.

— Усяк у жыцці бывае...— не даў яму разгаварыцца, перапыніў Васілец.— І проза, і паэзія, і гумар... Аднак я не думаю, што трэба запыняць на такіх выпадковых здарэннях шмат увагі...

— Канечне,— падтрымала яго Таццяна Сяргееўна.— Гэта — ад спеху, заклапочанасці ды няўважлівасці... Так што, калі ласка, Уладзімір Пятровіч, будзьце і інтэлігентам, і мужчынам...

Зазвінеў званок. Усе падаліся да паліц з класнымі журналамі.

Праз хвіліну ў пакоі засталіся толькі Ірына Васільеўна ды Васілец.

— Прабачце, Павел Мікалаевіч,— прыклаўшы руку да грудзей, папрасіла разгубленая настаўніца.— Я ведаю: гэта смешна... недарэчна... Я кідаю цень на школу... Не так, як трэба, працую... Але разумееце...— міжволі на яе вочы наплылі слёзы.— Нават сама не ведаю, чаму ў мяне так выходзіць. Ва ўсіх усё так як трэба, а ў мяне...

— Супакойцеся, калі ласка,— сказаў Васілец.— Я веру: хутка ў вас усё зменіцца на лепшае. Вы ж здольная, працавітая. З вопытам прыйдзе і сталасць... Цяпер падыдзіце да гаража і папрасіце шафёра, каб ён вас хуценька падкінуў дадому...