Генрых Далідовіч - На новы парог

— Спіць.

— Іменна: спіць?

— Можа, і не спіць яшчэ...— здаецца, абыякава адказала Мая Сцяпанаўна.— Можа, яшчэ і варочаецца з боку на бок. Ён у цябе дзівак. Усе хутка засынаюць, а ён можа доўга ляжаць і пазіраць у столь. Ды задумліва, як стары які. Ці заплюшчыць вочы і стоіцца, што спіць...

— Пакліч яго, калі ласка...

Мая Сцяпанаўна са здзіўленнем зірнула на яе і, нічога не прамовіўшы, пайшла ў пакой, дзе спалі Юравы равеснікі.

«Табе не ясна, а мне ясна, чаму ён такі...— падумала Таццяна Сяргееўна, адчуваючы пэўную сваю даўнюю віну,— Бязбацькавіч... З годзіка — у яслях, у садзіку... Цяпер у школе, у інтэрнаце... Век у строгасці, у дысцыпліне... Раней часта дапытваўся: дзе тата? Спачатку маніла яму, што загінуў, а потым прызналася: не будзе, сынок, у цябе бацькі. Ён не хацеў і не хоча цябе. У яго свая сям'я...»

Адчула: шчыміць за сына сэрца. З кожным годам усё больш і больш, з адчуваннем вялікай віны за грахі сваёй маладосці. За іх, выходзіць, сыну цяжэй, чым ёй. Але не. Калі сыну цяжка, дык ёй удвая.

Не вытрывала, закурыла. Каб пазбавіцца ад хвалявання.

Вось са спальнага пакоя выйшаў у паўзмрачнаваты калідор сын. У трыко і ў тапачках. Высокенькі, лічы, ёй па вочы ўжо. Толькі тонкі і худзенькі. Падобны на яе, а не на бацьку. Можа, і сама прырода паклапацілася, каб яны, маці з сынам, змаглі хутчэй забыць таго, выпадковага ў іх жыцці, мужчыну.

Юрка падыходзіў да яе, здаецца, з асцярогаю і з запытаннем: чаго выклікае поначы маці? Няўжо будзе за нешта лаяць? Яна ж, адчуваючы яго гэтую трывогу, патушыла цыгарэту, каўтнула нейкі горкі камяк. Ёй захацелася прытуліць сына, пагладзіць яго па галаве, але яна ніколі не дазваляла сабе гэткай слабасці, лічачы, што дзіця трэба выхоўваць у строгасці. Дык стрымалася ад пяшчоты і цяпер.

— Збірайся, сын. Пераначуеш сёння дома.

Ён неяк надта ж па-сталаму зазірнуў ёй у вочы, быццам зазіраючы ёй у душу, пасля ўсміхнуўся, хуценька шмыгнуў назад, у спальны пакой.

Пабег, знік, а ёй заслалі вочы слёзы. І зашчымела-зашчымела сэрца. Хуценька адвярнулася, нібы шукаючы, куды можна выкінуць цыгарэту, а на самай справе хавала ад Маі Сцяпанаўны твар. Каб нічога не гаварыць, падалася да вешалак — па сынаву куртку і будзёнаўскую вушанку. І, як толькі Юрка выйшаў у штанах, у світарчыку, падала яму верхняе адзенне, стрымліваючыся, каб не прыгарнуць яго да сябе.

— Ці не боязна адной? — загарэзавала ўжо не яна, а Мая Сцяпанаўна.

— А хіба сын — мне не падтрымка? — адказала Таццяна Сяргееўна, развіталася і пайшла са школьнага інтэрната.

— Чаму ты яшчэ, сынок, не спаў? — запытала ў Юркі, калі ўжо ішлі па дварэ.

— Я думаў...

— Пра што? Пра школу? Пра палёты ў космас?

— Пра цябе, мама...

— Пра мяне? — здзівілася, адчула, што сэрца зноў балюча заштурхалася.— Што ж ты пра мяне думаў?

— Можа, ты і сёння плачаш...

— А хіба я калі плачу? — нібы здзівілася, неўпрыкмет выціраючы пальцамі слёзы пад вачыма.— Выдумаў жа ты нешта...

— Не выдумаў... Плачаш...

— Я не буду больш плакаць...— абняла яго за плечы, прытуліла.— Ты ж мужчына, будзеш мяне аберагаць, падтрымліваць?

— Ага...— прамовіў і, расчулены, пачаў ласкава шчабятаць, як верабейка, відаць, даўно ўжо засумаваўшы вось па такой даверлівай гутарцы з ёю, з маці.

Васілец ужо хвілін з дзесяць сядзеў у настаўніцкай. Чакаў Ірыну Васільеўну.

Тая пакуль што яшчэ не прыходзіла. Спазнялася. Як і заўсёды. Хоць добра ведала: сёння ёй трэба прыйсці раней. Бо сёння ён як дырэктар меўся паглядзець яе рабочыя планы, а пасля схадзіць да яе на ўрок батанікі. Яе праца даўнавата ўжо яго трывожыць. Можа, яна і не зусім слабая, бо яшчэ горш, да слова, працуе Сліж, але і не зусім удалая, моцная.

Вось зайшоў Сліж.

— Вітанне калегам! — усміхнуўся. Вясёлы гарэзны.

Скінуў чорнае скураное паліто, паважна накінуў на вешалку і павесіў у шафу. З сумкаю падаўся сюды, да стала. Сумка была пакоўная. Дык, мусіць, кожны здзівіўся: няўжо Сліж нарэшце пачаў насіць з сабою памногу кніг, сшыткаў? Дагэтуль жа паходжваў з тоненькаю папачкаю.

— Па позірках бачу: зацікавіліся маёю сумкаю...— ставячы сумку на стол, заўсміхаўся Сліж.— І недарэмна. Тут сапраўды нешта ёсць. Дары з майго саду.

Адшпіліўшы сумку, дастаў з яе тры вялікія жаўтаватыя грушы, паклаў іх перад ім, Васільцом. Па дзве крыху меншыя грушы паклаў перад завучамі — каля Ліліі Іосіфаўны і Апанаса Апанасавіча. Ларысе, Таццяне Сяргееўне, Маі Сцяпанаўне, Вертуну даў па грушы, а перад Акаловічам і новай маладой піянерважатай насыпаў па жмені дробных, але паляжалых ужо ў сене, паспелых дзічак.