Генрых Далідовіч - На новы парог

— Дык хадзем. Абавязкова хадзем! — Таццяна Сяргееўна адарвала яе ад дрэва, павяла ў ноч.— Трэба не пакідаць без кары такія выбрыкі.

Бухгалтарка Тамара жыла адна: яе адзіная дачка — ад першага мужа — была ў дзеда і бабы. Дачка, што ўсе чулі, і не называла яе мамаю, а называла так сваю бабулю.

У Тамарынай хаце сапраўды не было святла. Высіўся гмах, цьмяна шарэліся шыбы ў вокнах.

У дзверцы сенцаў загрукала яна, Таццяна Сяргееўна. Часта і моцна. Доўга ніякага адказу на гэты грук не было. Тады яна падышла і забарабаніла ў шыбіну бліжэйшага акна. Зноў цішыня і маўчанне былі ў адказ.

— Давай паб'ём шыбы! — загарэлася яна.— Не будзем зважаць, што мы настаўніцы...

— Не! Што ты, Танька! — спалохалася Ірына Васільеўна.— Нам і няможна, а, па-другое, яго тут, можа, і няма...

Нарэшце на далейшы грук з сянец пачуўся Тамарын незадаволены і нібы сонны голас:

— Ну, хто там поначы?

— Адчыняй, адчыняй, мілая! — нібы ласкава, а на самай справе з'ездліва прамовіла Таццяна Сяргееўна.— Пагамонім крыху. Пра жыццё-быццё. Пра каханне. Пра чужых мужоў.

Маўчанне. Потым, здаецца, у сенцах пачуўся шэпт. Паміж жанчынай і мужчынам. Неўзабаве хтосьці патупацеў у хату. Яшчэ праз хвіліну расчынілася акно ў гародчык.

Яны абедзве, не змаўляючыся, кінуліся да блізкага гародчыку: з акна вылазіў мужчына. Здаецца, у адным споднім, трымаючы верхняе адзенне пад пахаю. Таццяна Сяргееўна хуценька выхапіла запалкі, адчыніла карабок і, запаліўшы запалку, ткнула яе да галовак астатніх запалак. Тыя зашыпелі і праз міг успыхнулі яркім полымем.

Пры святле было відаць: бяжыць па пажухлых кветках Пеця. Да плота. Сапраўды трымае пад пахаю верхняе адзенне. Учапіўся, сігануў цераз частакол. Але штосьці белае — мусіць, майка — зачапілася за частаколіну. Вярнуўся, нервова схапіў майку.

— Кот ты, кот-валацуга! — паздзекавалася з яго Таццяна Сяргееўна.— Подлае ты стварэнне!

Пеця, не адказаўшы, нырнуў у цемень.

Таццяна Сяргееўна кінула долу карабок, і ён паволі дагараў. Святло знікала, яго рашуча зноў захоплівала густая, цяпер усёмагутная цемра.

— Адчыняй, адчыняй, мілая! — Таццяна Сяргееўна загрукала ў шыбіну.— Прымі ад нас плату! Чаго маўчыш? Баішся? Бойся, мілая. Калі ты яшчэ хоць раз пусціш яго ў сваю хату, дык мы табе не толькі вокны выб'ем, але і з дымам пусцім цябе да неба! Чуеш ты, вешалка?! — гаварыла знарочыста злосна.— Гэта маё слова. А ты ведаеш: я рашучая! Я не дазволю, каб вы гэтак здзекаваліся з Ірыны Васільеўны!

Тамара не адказвала. Нібы яе і не было ў хаце.

— А давай правучым! — загарэлася Таццяна Сяргееўна.— Паб'ём на першы раз вокны.

— Ці трэба смяшыць вёску? — ледзь прытомна азвалася Ірына Васільеўна.— А, па-другое, ці ўстрашыш ты яе такою караю? Калі яна ўрадзілася крывою, дык крывою і памрэ...

Потым Таццяна Сяргееўна завяла сяброўку дадому. Пасядзела яшчэ з ёю. Хацела і супакоіць крыху, і дачакацца Пецевага вяртання. Але той дадому не заявіўся. Яна павучыла, што ёй рабіць, і пайшла на сваю кватэру.

Не дайшоўшы крокаў трыста да сваёй кватэры, убачыла: каля варот Дзямідавай хаты нехта стаіць, курыць. Канечне ж, ён. Кватарант. Акаловіч.

Падышла. Стала насупраць. Калі зацягнуўся і ўспыхнула цыгарэта, дык аж здзівілася: і ўночы відаць, што рыжы. І валасы, і твар, і рукі.

— Ну што, даражэнькі? — пагарэзавала.— Любуецеся ноччу? Марыце пра подзвігі ў жыцці?

— Якія тут подзвігі?! Найбольшыя ў мяне, мусіць, подзвігі — навучыць, каб Пеця Савіч з пятага ці Ганна Карпека з шостага пісалі сачыненне на тройку, ці во не завыць воўкам ад суму і не пабегчы куды вочы глядзяць?!

Яна разумела стан душы маладога хлопца. Але яна была не з тых, хто непасрэдна спачувае, угаворвае трымацца з усіх сіл. У яе была іншая жыццёвая тактыка — іронія і самаіронія. Нават і цяпер, калі столькі папакутавала за Ірыну Васільеўну, яшчэ мела сілы жартаваць, кпіць.

— Дык вы, даражэнькі, на краі адчаю?

— А вам што — весела? Вы ж таксама адна.

— Не, даражэнькі. Я не адна. У мяне ёсць сын, сябры.

— Ну, а ў мяне няма ні сына, ні сяброў...

— Кепска, канечне. Вы — як той Чабурашка сінтэтычны. Ні бацькі, ні маці, ні клопатаў, ні сэнсу жыцця...

— Насміхаецеся! — пакрыўдзіўся.

— Насміхаюся. Бо не разумею, чаго ныць. Трапіў у такую добрую школу, адразу атрымаў кватэру. Мы, старэйшыя, ледзь не пятнаццаць гадоў чакалі гэтага...

— Ды вы — пакутнікі! — паіранізаваў і Акаловіч.— Бо вы, як і ўсё ваша пакаленне, што заявілася адразу пасля вайны, нарадзілася ў халодных зямлянках, таксама пакаленне выключнае. Вы недаядалі, зведалі шмат перамен, пераацэнак вартасцей, але... нішто вас не разгубіла, і вы цяпер пачынаеце несці галоўную службу ў жыцці.