Генрых Далідовіч - На новы парог

— Нервы, мая мілая...— цмокнула Таццяна Сяргееўна, тушачы цыгарэту і тут жа дастаючы новую.— Пакуль не позна, паедзь у санаторый і палячыся. Папрасі: Васілец паможа дастаць пуцёўку.

— Як я куды, Танечка, паеду? — горка ўсміхнулася Ірына Васільеўна.— На каго ж я пакіну дзяцей, гаспадарку? Ды на некалькі тыдняў! Увесь час бываю дома, як ты кажаш, калупаюся і калупаюся пры хаце — здаецца, усё добра, а выберуся на які дзень у горад, вярнуся, дык не пазнаць: мая гэта хата ці не?! І дзеці, і бацька нічога не глядзяць...

— А ты рызыкні. Не будзь такая абыякавая да свайго здароўя. Хай і Пеця больш думае пра сям'ю. А то надта ж ты яго распесціла. Гоп на матацыкл — і ходу з дому. Катаецца па свежым паветры, з жанчынамі жартуе, гарэлачку п'е — адным словам, жыве як кароль. А вось як папаскача каля печы з гаршкамі, папаходзіць каля хлява, папанаглядае за дзецьмі, дык, можа, тады больш спачуваць табе будзе. І памагаць. Дабіся: няхай ён цябе болей шкадуе, а не ты яго! Ты ж настаўніца, жанчына з вышэйшай адукацыяй, гонар яму зрабіла, што за яго такога замуж пайшла.

— Хіба маю я час ганарыцца, эксперыменты ўсякія праводзіць?!

— Май! Я змяніла б яго! Змусіла б наважаць!

— То ты. А я не змяню. Бо я не ўмею ні ганарыцца, ні перакладаць цяжар на нечыя плечы. Люблю ўсё сама рабіць. Думала: мне майго здароўя на ўсе сто гадоў хопіць...

— Прабач, недальнабачная ты...

— Якая ёсць, такая і ёсць...

— Некалі твой Пятрусь быў вельмі ж сціплы, сарамлівы хлопчык,— зноў закурваючы, прамовіла Таццяна Сяргееўна.— Ніколі не падумала б некалі, што ён можа гэтак змяніцца. Як былі з табою дзяўчатамі, жылі на адной кватэры, прыйдзе ён да цябе, дык аж гарыць ад чырвані, прамаўчыць увесь вечар. А калі я, бывала, зірну на яго з усмешкай, дык ён зусім траціць дар мовы. А цяпер! Дзе і дзелася тая нясмеласць, сціпласць!

Таццяна Сяргееўна ўсяго не дагаварыла. За апошнія гады Пеця панахабнеў. Ужо колькі разоў і сёлета, як праводзіў яе з хаты, дык спрабаваў у сенцах, у цемнаце, і прытуліць, і шаптаць абы-што.

«Жаласлівая я стала...— курачы, падумала Таццяна Сяргееўна.— Раней спакойна, нават раўнадушна на чужое жыццё глядзела, больш пра сябе думала, а цяпер усім спачуваю, перажываю за іншых...»

— Хоць і ўсе мы змяніліся...— сказала ўголас.— Помніш, якія мы некалі, гадоў трынаццаць-чатырнаццаць таму назад, былі? Як толькі сюды, у Міланькі, настаўнічаць прыехалі? Усе маладзенькія, юныя, свежыя, апантаныя, сціплыя. Роўныя, як малады лес. Лічы, усе на адзін твар. Толькі, можа, я з усіх вас адметная была. Як ядловец сярод хвайняку. Дык усе, і старыя і маладыя, ніяк не хацелі, не маглі прыняць мяне за сваю. А цяпер?! Цяпер мы, аднагодкі, зусім розныя. Адны за гэты час выцягнуліся, сталі высокія, стройныя, прыгожыя, іншыя растуць павольней, некаторыя ўкамліліся, найшлі ўшыркі. А той-сёй чамусьці і нейкі беспрытульны...— задумалася на міг, усміхнулася сама сабе. Але, зірнуўшы на гаспадыню, зноў ажывілася.— Што? Наводжу сваімі ўспамінамі на маркоту? Нa сум па маладых гадах? Прабач. Ёсць, ёсць такі грэх: паўспамінаць, паўздыхаць... Гады, відаць, ва ўсім вінаватыя... А маркоціцца, сумаваць не варта. Трэба, як кажуць людзі, жыць з ахвотаю, з радасцю. Вясёлае сэрца весяліць, малодзіць твар, душу, а пры сардэчных журбе, скрусе ды смутку дух нудзее. Чалавек без пары старэе... Праўда, гэтак лёгка, без ніякіх клопатаў, можа, і не трэба жыць, як жыве наша Мая Сцяпанаўна...

— Я яе не разумею...— шчыра прызналася Ірына Васільеўна.— Жыве як хоча...

— Што так, то так. Жыве і не ведае ніякіх абавязкаў. Усё, што трэба, бярэ ад жыцця. Но хапала сваіх грошай на адзенне, абутак, усякія паездкі — патрабавала ў свёкраў. Не далі свёкры — змусіла мужа пакінуць працу ў школе і паехаць на Поўнач у заробкі. Засталася без мужа — не тужыць. Наадварот. Завяла сабе палюбоўніка... І цяпер, як бачыш, цвіце...

Ірына Васільеўна аж разгубілася: што ты кажаш? Няўжо Мая Сцяпанаўна пайшла і на такі ўчынак?

— Ну, што ты на мяне так пазіраеш? — усміхнулася Таццяна Сяргееўна.— Не верыш? Ці думаеш, што выдумляю? Не, нічога не выдумляю. Адна ты, можа, гэтага і не ведаеш...

— З кім жа яна гуляе? — прыклаўшы руку да сэрца, запытала Ірына Васільеўна.

Таццяна Сяргееўна і не думала выдаваць тайны: навошта лішнія размовы?! І не паспела нічога сказаць — ні аджартавацца, ні перавесці гутарку на іншае: пачуўся нечаканы стук у шыбіну. Ірына Васільеўна, ужо страціўшы цікавасць, першая з нейкай бояззю, з дрэнным прадчуваннем падхапілася з канапы і кінулася да акна.