Генрых Далідовіч - На новы парог

— Ты жанчына...

— Я чалавек, найперш. І нішто чалавечае мне не чужое. Як і табе, думаю. Як і кожнаму.

— Ты думаеш: мы лёгка можам яшчэ змяніць свой лад жыцця? Хіба не бачыш: некалі Таццяна Сяргееўна хацела жыць толькі так, як ты хочаш, а нічога з гэтага не выйшла?! Пазбірала-пазбірала ўсе ўцехі ад жыцця і ўрэшце стамілася. Цяпер усё больш і больш зазямляецца, жыве, як і ўсе мы, грэшныя. Самае галоўнае сваё бачыць у сваёй рабоце.

— Таццяна Сяргееўна Таццянаю Сяргееўнаю. Я не хачу так жыць, як жыла яна. Я маю на ўвазе зусім іншае. Яна хацела мець усе ўцехі, а я думаю толькі пра «маленькія» радасці... Бо я адчуваю: жыццё не бывае з адных уцех. Уцехі ўрэшце стамляюць, расчароўваюць, спусташаюць...

«Жывём колькі ўжо разам, а я добра і не ведаў, што ў яе на душы...— падумаў Павел.— Маўчала ці не гаварыла пра ўсё гэта дасюль, дык я лічыў: усім задаволеная. Радая. Шчаслівая. Аж не... А я? І я хачу не заземленага, а нейкага незвычайнага жыцця. Але, як кажуць, вышэй сябе не скочыш. Бо такая доля, што хочаш ці не хочаш, а вымушаны быць прывязаны да Вішнёўкі, школы, сям'і, да работы. Колькі ні рабі, няма ёй ні канца ні краю. А душа бунтуе... Думаў: вось каханне з Маяю Сцяпанаўнаю павінна ўсё змяніць у маім жыцці. Ажывіць, падняць, узвысіць, напоўніць іншым святлом. Але ці толькі акрыляе? Здаецца, наадварот, яшчэ больш стамляе, заблытвае. Вось і сёння. Сустрэліся, зведалі шчаслівыя хвіліны — я думаў: што мне яшчэ трэба?! Я шчаслівы чалавек. А цяпер не ведаю: ці шчасце ўсё тое? Бо шчаслівы я, нешчаслівая Ларыса...»

— Ну, пра што ты думаеш? — перапыніла яго думкі.

— Ды развярэдзіла душу.

— Здаецца, не зусім так жывём. Не так, як я марыла раней. Хоць і не зусім ведаю, як трэба жыць іначай. Я адно толькі знаю: я люблю цябе, а ты мяне ўжо не. Ну, прызнайся: разлюбіў?

— Не.

— Што — не? Кахаеш? Разлюбіў?

— Ну, кажу ж, не.

— Ну цябе! — прамовіла з крыўдаю, адвярнулася.— Ці і ніколі не кахаў, ці сапраўды разлюбіў. Сапраўднае каханне, можа, яшчэ дрэмле ў табе. Можа, будзе для нейкай іншай...

— Ой, дзеці! — зморшчылася, пацерла нібы набухлыя скроні пальцамі Таццяна Сяргееўна.— Ну ў цябе і дзеткі!

Спачатку яна старалася не зважаць на смех, крыкі, енк дзяцей Ірыны Васільеўны, расказвала навіны, але неўзабаве не вытрывала гармідару, стамілася. Гаспадыня заўважала яе незадавальненне, стому, колькі разоў усчувала і старэйшага, гадоў дзевяці, і сярэдняга, гадоў шасці, і самага малога, гадоў трох, сыноў, але тыя, захапіўшыся гулямі, бегатнёй па хаце, не слухаліся, чынілі сваё.

— Маці настаўніца, выхавацелька, а дзеці такія непаслухмяныя...— паківала галавою Таццяна Сяргееўна,— Як ты толькі і вытрымліваеш жыць у такой гамане? У школе шум, дома шум... Я, вярнуўшыся са школы, люблю цішыню, адзіноту. У цішыні і адзіноце я адпачываю, супакойваюся, думаю ці нават і нешта раблю.

— У цябе адно, у мяне зусім іншае...— уздыхнула Ірына Васільеўна, седзячы побач на канапе.— Я не магу дазволіць сабе тое, што ты дазваляеш... Па-першае, у цябе адзін, а ў мяне трое. Па-другое, няма калі іх выхоўваць. Хто выхоўвае чужых дзяцей, той не мае часу на сваіх. А, па-трэцяе, яны ж малыя. Калі ім пагарэзаваць, павесяліцца, як не цяпер!..

— І я свайго мала выхоўвала. Ён, лічы, заўсёды сам па сабе. Але мой зусім іншы.

— Твой — спартанец... А мае — ап'янелыя ад волі...

Таццяна Сяргееўна ўздыхнула, узяла з чорнай скураной сумачкі, якую трымала на каленях, цыгарэты. Закурыла. Пусціла ўверх, закідаючы галаву, дым.

— Можа, я і кепская маці...— прамовіла, пазіраючы ў белую, мазаную мелам столь.— Відаць, шмат чаго не разумею, калі не так паводжуся. Але я лічыла і цяпер лічу: дзяцей трэба выхоўваць у строгасці. Гулі гулямі, а прывучаць да няпростага жыцця трэба змалку. Няхай вучацца сур'ёзнасці, вынослівасці, учэпістасці. А, па-другое, бязбацькавічы, бадай, і самі сталейшыя, больш разважлівыя, чым іхнія аднагодкі, што маюць і маці і бацьку...

— І я пра гэта хацела сказаць... Твой Юрка змалку спартанец. Мае старэйшыя гадаваліся пры бабе і дзеду, мелі вольніцу вольную, а твой з годзіка пайшоў у людзі. Яслі, сад, пасля школьны інтэрнат...— сказала Ірына Васільеўна, цяжка паднялася з канапы, пазбірала параскіданыя дзецьмі на падлозе газеты, кнігі, цацкі. Паклала на канапу. Паправіла пакрывалы на ложках. Зноў села побач.— Ён прывык да чужых людзей, да адзіноты, да нейкага занятку. Маіх часамі трэба прасіць ці змусіць, каб памаглі мне, а твой сам шукае сабе работу. Ці чытае, ці майструе нешта, ці ходзіць па двары і размаўляе сам з сабою. І сам за сабою сочыць. Заўсёды чысценькі, акуратны, не дзярэ гэтак адзення ці абутку, як мае. Мае не сочаць за сабою. Ім абы нагуляцца. У гулях сваіх яны безразважлівыя... Са свёкрамі мне было лягчэй. Я толькі жыла дзеля школы. Гаспадарку пынілі яны самі. А цяпер усё — і гаспадарка, і дзеці — на маіх плячах. Кожны дзень на світанку падхопліваюся, даю каровы, палю ў печы, ухаджаюся, кармлю яго, дзяцей, меншых вяду ў сад. З сада — бягом у школу. Са школы вяртаюся — забіраю меншых з сада, прыбягаю дадому — і зноў да печы, да хлява, у гарод... Да ўрокаў рыхтуюся позна ўжо, калі ўсе спяць... І так кожны божы дзень.