Генрых Далідовіч - На новы парог

— Сапраўды, вы зрабілі некалі памылку, што сталі педагогам...— паківала галавою Ларыса.— З вашымі здольнасцямі... трэба не ў школе быць...

— Я ж і сам кажу...— ухмыльнуўся Сліж.— У іншым месцы я разгарнуўся б! Каб я мог быць там, дзе хачу, дык вы паглядзелі б, як Сліж жыў бы! — Уздыхнуў.— Ды, на жаль, я задаволены сабою, але не задаволены сваім становішчам!

Збянтэжыўшыся, Ларыса зірнула на яго раз-другі: усё ж жартуе ці не? Ён заўсёды такі. Здаецца, ніколі не гаворыць праўды, таго, пра што думае. Век хаваецца за жарты, кепікі. Сліж, глыбока затаіўшы ўсмешку, таксама пільна пазіраў, нібы гадаючы, якое зрабіў уражанне, пра што яна цяпер думае.

«Усё ж загадкавая істота чалавек! — падумала. — Прывыкнеш да яго, маеш уражанне, думку, а яны, як убачыш аднойчы, не зусім глыбокія... Бо чалавек зусім іншы, не такі, як ты пра яго думаеш... Вось і Сліжа я недаацэньвала. Думала: ён прасцячок. А ён не прасцячок. Ён... Ды што пра каго казаць! Тут цяжка самую сябе зразумець! Лічыш: ты і прыгожая, і стройная, і разумная, і самая добрая на свеце. Доўга-доўга, бывае, жывеш з такім адчуваннем. Пакуль у адзін — ды хіба ў адзін! — момант ні выявіш: ты іншая. Бо ў цябе ёсць, аказваецца, і злосць, і крыўда, і зайздрасць, і незычлівасць... Можна, праўда, гэтага нібы не заўважаць, па-ранейшаму лічыць сябе анёлам, але ўсё роўна ад збянтэжання і пакут у душы нідзе не дзенешся...»

— Дык як, Ларыса Іванаўна? — вывеў яе з одуму Сліж.— Паможаце? Для агульнага ж дабрабыту!

— Я і не ведаю, што вам сказаць,— паціснула плячыма.— Бо сказаць шчыра, не знаю: дзе, на якім месцы вы будзеце менш ці больш карысны...

«На першым паверсе дастанецца кватэра дык на першым...— думала пасля, калі спускалася па лесвіцы ўніз.— На другім дык на другім... Няхай будзе ўсё так, як вырашыць мясцком. Са Сліжам, праўду гаварыў Павел, не трэба мець ніякага хаўрусу. Бо і заўважыць не паспееш, як уцягне, ублытае ў нейкую сваю павуціну. Бо ніколі чалавек не думае пра работу, пра людзей, пра штосьці высакароднае, а заўсёды нешта пляце і пляце сваё, што не разумееш, не прымаеш душою...»

У хваёвым лесе было зацішна. Скупа, але даволі ясна і цёпла свяціла сонца, азалочвала рэдкае жоўтае лісце на адзінокіх бярозах, зеляноту, рыжае шыгалле — вакол панаваў развітальны смутак з летам, з цяплом і з яснасцю, з павялай красою. Душа поўнілася ад высокага напружання гэтага адчування і, здаецца, не хацела набываць новы стан, разумець, што неўзабаве будзе холадна, мокра, можа, нават і снежна — лес гэты стане ўжо не зацішны, лагодны, а пануры і глухі.

Ларыса тупала, пільна пазірала на шыгалле, шэры пясок — зноў, пасля пацяплення, выплылі зеляніцы, таўстухі, і яна зноў прыйшла па грыбы. Вось застракацела ад зелені ў вачах. Сядзіць вялікая сям'я зеляніц. Нагнулася, пачала далікатна зразаць і класці ў пакоўную карзіну. Зеляніцы былі крамяныя, нават аж цвёрдыя, і здаровыя. Зірнула ўбок: сядзіць, чыкае нажом паўзялёнкі і сын.

«Ну і Сліж! — вірыліся ўсё пра адно ў галаве думкі.— Што ён надумаў?! І як толькі ён трапіў у школу? Няўжо памыліўся? Няўжо тады думаў: у школе, бадай, сама лягчэй працаваць. Фізічнай працы, лічы, ніякай, і грошы неблагія... Але не верыцца, каб ён мог памыліцца... Ён жа загадзя ўсё абдумае-перадумае, узважыць-пераважыць, а тады ўжо на нешта асмеліцца... І чаму ён да мяне першай падышоў, загаварыў? Няўжо думае, што не Павел, а я кірую школаю? Ці, можа, і іншае што меў на ўвазе? Бо каторы ўжо час, здаецца, нібы фліртуе са мною. То кампліменты гаворыць, то ў вочы з усмешкаю зазірае, то на ўсякія інтымныя размовы падбівае... Павел не зважае на гэта, а вось Таццяна Сяргееўна ўжо колькі разоў жартавала: «Штосьці ў вас са Сліжам ёсць!» І ён, здаецца, стараецца гэта нібы пацвердзіць перад усімі... Дык трэба мне далей трымацца ад гэтага Сліжа, а то яшчэ... Толькі гэтага мне і не хапала!..»

Думаючы пра Сліжа, і назбірала поўную карзіну грыбоў.

Вярнуліся з сынам дадому.

І сёння Павел прыйшоў дадому позна. Тады, калі яна з сынам перабрала ўжо грыбы, вымыла іх, палову зварыла. А ў каструлях — на керагазе ў сенцах — варыліся ўжо астатнія.

Павел, нібы не спадзяючыся ўбачыць яе тут, у сенцах, застыў. На яго твары, здаецца, была і лёгкасць, на вуснах блукала шчаслівая ўсмешка, а разам з тым у вачах была стомленасць, а пад вачыма глыбіліся цемнаватыя ўпадзіны.

— Ты ўжо і начаваў бы ў школе,— папікнула, седзячы на столачку і памешваючы апалонікам грыбы ў вялікай зялёнай каструлі.— На што табе дом, сям'я? Пад'еў у школьнай сталоўцы, паспаў на капане ў сваім кабінеце — і зноў за школьную работу! Даў урокі ці схадзіў на нечыя — зноў у свой кабінет. Да стала і капаны.