Генрых Далідовіч - На новы парог

Хоць і спяшалася дадому, дзе яшчэ было для яе шмат работы, не вытрывала, забегла ў настаўніцкі дом. Учора тут былі закончаны самыя апошнія, малярскія, работы. Паслязаўтра — мясцком, на якім будуць дзяліць кватэры.

Зайшла ў першы пад'езд. Як і ў гарадскіх дамах, вісяць во новенькія паштовыя жалезныя скрынкі, пахне бетонам, мелам, фарбаю. З хваляваннем падышла да першых справа дзвярэй — да трохпакаёвай кватэры. Дзверы яе, як і ўсіх астатніх кватэр, былі яшчэ не абабітыя, толькі злёгку пафарбаваныя ў ліловы колер. Крэйдаю прыгожа выведзена лічба «І».

«Наша! — соладка таўханулася сэрца.— Неўзабаве мы будзем самастойныя людзі, самі сабе гаспадары! Будзем жыць у прасторнай, светлай сучаснай кватэры!»

Піхнула незамкнёныя дзверы, нагнулася, памацала пальцам падлогу. Фарба, здаецца, ужо зацвярдзела. Заўтра, бадай, ужо можна будзе памыць падлогу і хадзіць па ёй. Любуючыся, аднак, агледзела: падлога тут, у калідоры, не зусім шчыльная. Відаць, рассохлася, бо між асобнымі дошкамі ёсць даволі прыкметныя шчыліны. Перавяла позірк на сцены, пафарбаваныя ў блакітны колер, на белую столь. Здаецца, столь не зусім роўная. Надта кідаецца ў вочы след ад схаванай пад штукатурку электрычнай праводкі. Цікава: а якая ж кватэра на другім паверсе?

Жаночая цікаўнасць павяла яе вышэй, да яшчэ адной трохпакаёвай кватэры ў гэтым пад'ездзе.

Паднялася. Па шырокай, многаступенчатай лесвіцы. Піхнула дзверы пад нумарам «5». Тут падлога, таксама светла-рудаватага колеру, была шчыльная. І слядоў ад схаванай праводкі на сцяне і на столі не было. Можа, гэтыя агрэхі — шчыліны ў падлозе, сляды ад праводкі — былі і дробяззю, можа, не варта было на гэта зважаць, але Ларысе ўсё роўна падумалася, што гэтая кватэра лепшая. Пазірала ўсярэдзіну — і ёй болей ды болей усё тут падабалася: і колеры ва ўсіх пакоях, і добрая асветленасць, і столь, і падлога. Нічога не скажаш, цудоўная кватэра. Не толькі прасторная ды светлая, але і добраўпарадкаваная — з халоднаю і цёплаю вадою, з газам, з ваннаю. Усё як і ў горадзе. Нават яшчэ і лепш, чым там. Бо гэты дом не на шумнай вуліцы ці паблізу дымнага завода, а ў полі, каля самага лесу. Ды яшчэ цячэ паблізу рэчка. Здаецца, няма лепшага нідзе месца, як тут. Гэтыя мясціны — бадай, курортны куток.

Пачула: нехта ляпнуў дзвярыма, зайшоў у пад'езд. Тупае па лесвіцы. Зірнула ўніз: падымаецца сюды Сліж. Не хацела, каб бачыў яе тут, не хацела гэтай сустрэчы. Дала сваёй цікаўнасцю спрыяльную зачэпку для Сліжа пакепліваць, распускаць усякія нядобрыя чуткі. Але што зробіш. Спакусіла цікаўнасць — цікаўнасць і пакарае.

— Любуецеся?— усміхнуўся Сліж. Падышоў, аддыхваючыся, стаў побач.

— Не,— збянтэжылася.— Проста так...

— Проста так нічога не бывае...— глыбакадумна прамовіў Сліж, пільна маленькімі, заплытымі ад лішняй паўнаты, вочкамі пасвідраваў яе.— Гэтая кватэра больш спадабалася, чым тая, што на першым паверсе?

Яна, саромеючыся, са здзіўленнем зірнула на яго: адкуль ён ведае?

— Ды бачу. Па вас, Ларыса Іванаўна, бачу,— прамовіў, уздыхнуў. Цяжка. Як па нейкай страце.— Шкода мне ўступаць другі паверх, гэтую кватэрку, якую даўно ўжо я сабе аблюбаваў, але дзе дзенешся! Хочаце вы — няхай будзе ваша. Бярыце. На першым паверсе гэтаксама неблагая. Я адчуваў: Павел Мікалаевіч не будзе надта ні ўва што ўваходзіць, што мы выдзелім, тое і возьме, але вы... Вы жанчына. А жанчына ёсць жанчына... Адным словам, уступаю. Але паслуга за паслугу. За такую сваю ўступку я маю да вас, Ларыса Іванаўна, просьбу. Прашу мне памагчы.

— Які з мяне памагатар! — усміхнулася.— Я радавы, як і вы, настаўнік, радавы член мясцкома.

— Вы ж яшчэ дырэктарава жонка! — прыплюшчыў вочкі, абапёрся аб вушак.— Гэта не пасада, але вялікая ўлада. Вось і пагаварыце далікатна з Паўлам Мікалаевічам, каб ён звольніў Семяновіча і іншага чалавека ўзяў на яго месца...

— Нашто? — здзівілася яна.— Хіба Семяновіч кепска працуе?

— Я не пра тое...— Сліж закусіў губу.— Але пагаворым шчыра. Вы даўно ўжо ведаеце: дрэнны я настаўнік. Ва ўсім. І не ведаю таго, што трэба ведаць настаўніку, і не паводжуся так, як трэба паводзіцца. Я не дурны, я мог бы быць іншы, нават такі адданы школе, як Павел Мікалаевіч ці Лілія Іосіфаўна. Але я не быў такі і не буду. Я не маю ніякай ахвоты да сваёй працы. Я нават пакутую, што я настаўнік. Мне здаецца, што сёння настаўніцкая прафесія адна з самых цяжкіх, пачэсных, але і не прэстыжных. І тут, у вёсцы, таксама. Я ўжо не раз гаварыў, зноў паўтару: цяпер больш паважаюць магазіншчыцу, лесніка, шафёра і трактарыста, брыгадзіра, чым настаўніка. Бо тыя людзі дзелавыя, ад іх можна нешта ўзяць. А што возьмеш ад настаўніка? Вучыць нашых дзяцей — ну, няхай і вучыць! Некалі ён быў самы адукаваны на вёсцы, маяк, светач, дык тады і ішлі да яго. То каб ліст напісаў, то каб пра навіны ў свеце расказаў. Зараз адукаваных хапае... Дык хто цяпер ідзе ў настаўнікі? Лічы, адны жанчыны. Настаўніцкая прафесія стала нібы жаночаю. А таму, кажу, і не зусім прэстыжнаю. Трапіў я па недаразуменню ў школу — дык цяпер і саромлюся, пакутую... Нібы і не мужчына я...