Генрых Далідовіч - На новы парог

— А я скажу табе: ты сама вінаватая, што ўсё ўзяла толькі на свае плечы,— пыхкаючы дымам, прамовіла Таццяна Сяргееўна.— Абое з Пецем працуеце, дык трэба і абаім, пароўну, дзяліць гаспадарскую работу...

— Ён рана ідзе з дому і позна вяртаецца... Яшчэ раней, калі быў шафёрам, дык памагаў. А як стаў брыгадзірам, дык адбіўся ад дому...

— А, па-другое, мая мілая, я табе зноў скажу: на што табе гэтакая вялікая гаспадарка? Ну, карова, цялушка, ну, авечкі, куры, гусі, двое свіней няхай будуць. Але ж у цябе не двое свіней, а пяцёра, не адна карова, а дзве. І яшчэ плойма трусоў, нутрый... Ты ж божага свету з-за іх не бачыш. Зірні ты на сябе, на свае рукі... Ты ж падарвалася ад работы, састарэлася без пары. На настаўніцу не падобная...

— Трэба ж неяк жыць...— апраўдвалася Ірына Васільеўна, скрыжавала рукі на высокіх грудзях.— Сям'я, як бачыш, не маленькая. Многа ўсяго трэба. Дык вот і маем вялікую гаспадарку. Тое — сабе, тое — на продаж. Ды і новую хату трэба ж ставіць. Якая гэтая хата? Яе яшчэ задоўга да вайны ставіў свёкраў бацька! Адна парахня! А каб пабудавацца, сама ведаеш, вялікія трэба расходы!

— Дзівакі! — паківала галавою Таццяна Сяргееўна. Адкінулася плячыма на спінку канапы, закінула нагу на нагу.— Нашто вам свой асабняк? Нашто вялікія клопаты, расходы? Пакуль яшчэ не позна, мілая, прасі кватэру ў настаўніцкім доме. Перабярэшся туды, будзеш жыць з усімі гарадскімі выгодамі, звядзеш вялікую гаспадарку — дык хоць крыху акрыяеш, душою і целам ажывеш. Свет божы ўбачыш.

— Асабняк, як ты кажаш, ёсць асабняк! — з іроніяю ўсміхнулася з яе парады Ірына Васільеўна.— Ён і сам прастарнейшы будзе, і з дрэва, а не з цэглы, і каля яго можна будзе добры хлеў, добрае гумно паставіць, і склеп свой зрабіць. І соткі, і гарод будуць паблізу. Усё сваё будзе. А гарадскія выгоды ў вашым доме змусяць і жыць па-гарадскому. За сетачку — і ў магазін. Зарплату атрымаў — зарплату аддаў. Задаволены ці незадаволены — сядзі ў шпаковеньцы!

— Ох і ўкаранелая ж ты сялянка! — усміхнулася Таццяна Сяргееўна. — Самая традыцыйная з традыцыйных. Такіх настаўнікаў цяпер ужо ў вёсках мала. Лічаныя, можа, чалавекі... А як жа я, Лілія Іосіфаўна ды Васільцы без ніякай гаспадаркі жывём? Шмат не маем, але ж і апранутыя, і абутыя. Малако, мяса, садавіну ды гародніну ў саўгасе выпісваем. І не па вялікай цане. А табе, думаеш, усё — малако, мяса, гародніна — дарэмна даецца? Не, недарэмна. Бо ты шмат працуеш, шмат трацішся. Колькі сена здабываеш, бульбы садзіш, мукі купляеш! Мы ўсё лета вольныя, адпачываем, я, да слова, за апошнія гады ўвесь наш Поўдзень аб'ездзіла, а ты ўсё лета ці ў гародзе сядзіш, ці на лузе з граблямі пацееш...

— Што ж зробіш, калі я такая нарадзілася...— уздыхнула Ірына Васільеўна.— Вы можаце, а я не магу сябе перайначыць... Я хачу, каб усё сваё было, каб запасік сякі-такі быў. І пра дзяцей думаю... Такой бяды, што старэю. Не век жа быць маладой! Як ні хітруй, а ад старасці не ўцячэш.

Сказала так, але адчула: супярэчыць сама сабо. Бо ў апошні час задумвалася часта: ёй жa яшчэ толькі трыццаць гадоў, а яна ўжо нібы зусім пажылая. Здаецца, нашмат старэйшая за Маю Сцяпанаўну, хоць з тою яны і аднагодкі. Ведала: пайшла на спад яна іменна ў апошні год. І, бадай, не з-за цяжкай працы, як лічылі ўсе. Можа, найбольш з-за перажыванняў, пра якія ніхто не ведаў. А перажыванні тыя прычапіліся да яе з-за мужа, з-за Пеці. Ён не ўдаўся ў працавітага, сціплага, уважлівага да жонкі, добрага бацьку, а стаў гультаяваты, хітры, ласы да чужых жонак. Ёй і раней ужо гаварылі, што ён здраджвае, але яна спачатку не верыла. А пасля сама ўсё ўбачыла. Папракала, плакала, пагражала забраць дзяцей і сысці з дому — адным словам, некалькі тыдняў у хаце быў гармідар з гармідараў,— але нічога ад гэтага не змянілася, Пеця выпрасіў дараванне, пакляўся, што будзе верны ёй, але неўзабаве парушыў сваё слова. Сышоўся з паштальёнкай Верай, а цяпер ходзіць да разводніцы бухгалтаркі Тамары. Яна зноў плакала, папракала — ён цяпер ужо злаваўся, лаяўся, абражаў, а то нават, бывала, пускаў у ход і рукі. І да дзяцей зчужэў. Як звар'яцеў. Каб мець у хаце спакой, не смяшыць вёску — як-ніяк яна ўсё ж не простая жанчына, а настаўніца! — у апошнія часы маўчала, нібы не зважала на яго гульбішчы. Гуляй сабе на злом галавы, калі цябе на гэта пацягнула. Страціла да яго, здаецца, ўсякае каханне, павагу. Хоць гэтае змірэнне і дорага каштавала ёй.

— Дзеткі,— папрасіла Ірына Васільеўна ціхім голасам,— ды цішэй вы трошкі! Сядзьце, кніжку пачытайце. Не бегайце гэтак, не крычыце.— Паднялася, падышла да старой шафы і ўзяла таблеткі. Дастала адразу дзве і ўкінула ў рот. Паскардзілася госці: — Замучыць мяне, Танечка, мая галава. Яшчэ ў школе так-сяк трываю, хоць і стамляюся дазвання за ўрокі, а дома не магу вытрываць болю. Глытаю таблетку за таблеткаю — не памагае...