Генрых Далідовіч - На новы парог

— Бывайце, даражэнькі. Не маркоцьцеся. Вы яшчэ зусім юны, і ўсё-ўсё ў вас яшчэ наперадзе. Больш, чым у нас... А жыццё вывучайце. Рана ці позна гэта трэба ўмець рабіць. Калі будзе надта цяжка, заходзьце да мяне. Я люблю пагаманіць пра жыццё-быццё. Толькі не бойцеся, што я ужо старая. Я магу яшчэ быць і цікавай...

Таццяна Сяргееўна падалася не дадому, а да школьнага інтэрната.

Інтэрнацкія вокны былі ўжо цёмныя; дзеці спалі; святло гарэла толькі ў пакоі для выхавацеляў.

Ціха ўзышоўшы на ганак, Таццяна Сяргееўна наблізілася да акна, каб зірнуць: хто ж у пакоі? Дрэннага, непрыстойнага намеру яна не мела. Калі тут будуць Іван Сямёнавіч, Вольга Піліпаўна — а яны калі-нікалі прыходзяць падмяніць нявестку,— дык яна не будзе іх турбаваць, завернецца і пойдзе назад. Як і тады, калі сама Мая Сцяпанаўна будзе тут не адна. Дзякуй богу, цяпер у пакоі, накінуўшы на плечы паліто, сядзела і чытала толькі Мая Сцяпанаўна.

Таццяна Сяргееўна гарэзна пабарабаніла ў шыбіну. Мая Сцяпанаўна, падхапіўшыся, падбегла сюды. Зірнула здзіўленымі вачыма, пазнала — і, здаецца, уздыхнула, прыклаўшы руку да грудзей. Паківала пальцам. З пагрозаю. Пасля пайшла з пакоя — адчыняць ёй дзверы.

— Не спіцца адной? — усміхнулася, калі адамкнула.

— Не спіцца...— пажартавала і Таццяна Сяргееўна, зайшла ў паўасветлены калідор інтэрната.— І на цябе, бачу, няма сну. Ці чакаеш каго?

— Зноў ты за сваё! — нібы пакрыўдзілася Мая Сцяпанаўна.— Скажы ты ўжо, нарэшце, ясна: з кім, па-твойму, я тут сустракаюся? З тутэйшым маладым аграномам? Са Сліжом? З Акаловічам? З Васільцом? Ну, з кім?

— Не ведаю...— паціснула плячыма.— Але, па-мойму, з некім спатыкаешся. Бо прыгожая. Вясёлая. Свежая. Жывучы з нялюбым, нельга ж быць такой...

Гэты камплімент Маі Сцяпанаўне вельмі спадабаўся. Папраўляючы на плячах паліто, яна ўсміхнулася з задавальненнем:

— Значыць, можна...

— Навучы, як гэта рабіць...

— Ого! Гэта сакрэт! Кожная жанчына хоча хоць нечым, але выдзеліцца...

— Дык не скажаш сакрэту?

— Не.

— Эгаістка! — прытворна пакрыўдзілася Таццяна Сяргееўна. Але здзівілася: жартуе, пакеплівае, але чамусьці зайздросціць гэтай какетцы.

У свой час яна, Таццяна Сяргееўна, спрабавала схіліць на свой бок Васільца. Але ён не паддаўся. Ні халасцяком, ні сямейным чалавекам. А вось гэтая маленькая прынцэса здолела таго прывабіць. І чым! Ні розумам, ні паставаю, ні выключнаю красою! Чымсьці невядомым, здаецца. Спачатку яна не магла зразумець як Мая Сцяпанаўна запаланіла Васільца. Пасля, здаецца, адчула. Жаночым чуццём.

Кожная жанчына можа шмат дабіцца — прыгожа апрануцца, абуцца, мець добрую прычоску, хаду, стан, манеры,— але не кожная ўмее яшчэ змяніць тое, што прырода дала нібы навек.

Мая Сцяпанаўна, здаецца, і тут здолела многага дамагчыся. Нават унушэннем.

Любы чалавек нешта сабе ўнушае. Жанчына — бадай, найбольш. Вось Лілія Іосіфаўна ўнушае сабе, што яна высозная, тонкая, худая, непрыгожая, яна саромеецца свайго цела, аблічча, сціскаецца, як вожык, пад нечым позіркам, баіцца глянуць кожнаму ў вочы, сціскае калені, калі сядзіць, сударгава хавае далоньмі свае маленькія грудзі — усё з-за страху выклікаць у некага непрыязнь. Гэта дарэшты адбівае ад яе прывабнасць. Ды ёй і лепш быць незаўважанай, чым быць на вачах; яна адмовілася ад свайго шчасця, страціўшы ў яго веру. Стараюцца здацца больш мініяцюрнымі, слабейшымі, чым ёсць на самай справе Ірына Васільеўна і Ларыса Іванаўна, яны таксама не поўнасцю даюць магчымасць свайму целу распусціцца, расцвісці, зважаючы больш за чысціню сваёй душы, чым на росквіт свайго цела. Гэта ў нейкай меры можна сказаць і пра яе, Таццяну Сяргееўну, хоць, трэба паўтарыць, толькі ў нейкай меры. А вось Мая Сцяпанаўна цалкам дала сабе волю, унушае сабе, што яна самая разумная, стройная, прыгожая, вабная, не саромеецца паказаць усіх сваіх жаночых вабнасцей (яна, да слова, адна з усіх жанчын-настаўніц носіць глыбока дэкальтаваныя сукенкі) — і гэта добра пасуе ёй, прыцягальным святлом зыходзіць ад яе, як магнітам вабіць мужчын. Яна ўпіваецца сваім росквітам, не адчуваючы, што ў росквіце — першая прыкмета і блізкага ўгасання. Будучы старэйшай, яна, Таццяна Сяргееўна, гэта добра ўжо ведае, адчувае. Перайсці цераз гэтую мяжу для кожнай жанчыны — вялікае выпрабаванне.

— Ну, як тут мой Юра? — раптоўна перавяла гамонку пра іншае Таццяна Сяргееўна. Здаецца, ёй вельмі было патрэбна цяпер на фоне маладой, пышнай Маі Сцяпанаўны праявіць свой мацярынскі клопат.