Генрых Далідовіч - На новы парог

— Дзякую, Павел Мікалаевіч,— усміхнулася Ірына Васільеўна.— Вы цярплівы... вы добры чалавек...— і хутка падалася з настаўніцкай.

На калідоры Васільца чакаў Сліж.

— Сорам! — прамовіў, але Васілец зноў перапыніў яго.

— Прабач,— сказаў,— Не трэба... Раз не выпадае схадзіць на ўрок Ірыны Васільеўны, то схаджу на твой. Будзь ласкаў, пакажы план па матэматыцы. Хоць на хаду зірну.

Сліж закруціўся, усміхнуўся з віною. Пасля падаўся да канапы, да сваёй сумкі. Доўга корпаўся ў ёй, хоць там, здаецца, нічога і не было.

— Ды без планаў я сёння...— як толькі ўсе выйшлі з настаўніцкай, прызнаўся.— Разумееш, учора трэба было падскочыць у раён. Была дзелавая сустрэча. Затрымаўся...

— А сёння прынёс грушы, каб усыпіць нашу пільнасць, паддобрыцца?

— Ну, кінь ты! Шчыра... А табе больш даў, бо ты большага, чым астатнія, і варты. Ты...

— Перастань, калі ласка! — зморшчыўся Васілец,— Я пра адно, а ты... Цябе вось нельга дапускаць да ўрокаў. Ты ж не падрыхтаваўся.

— Ды хіба я маладзёнак, першы год у школе працую? Ты ж дазволіў многім не пісаць планаў. Мог бы ўжо і мне дазволіць не займацца гэтай фармальнасцю...

— Я табе ў соты раз яшчэ паўтару,— строга прамовіў Васілец.— Я нікому не дазваляў не рыхтавацца да ўрокаў, працаваць напаўсілы ці зусім фармальна. Вопытным сумленным настаўнікам я дазволіў пісаць планы не па нашай схеме, а так, як яны хочуць самі. Але ў той жа час я ведаю, як і праверыць іх: рыхтуюцца яны да ўрокаў ці не. А табе я не рабіў ніякай скідкі, бо ведаю, што ты за работнік...

— Бярэш ты мяне на змор...— нібы паскардзіўся Сліж.— Каторы ўжо год запар. Я да цябе і так і гэтак з душою, а ты... Як канцылярыст... А хіба мы не можам сябраваць? Можам. Я ж заўсёды запрашаю цябе і на паляванне, і на рыбалку, каб ты адпачыў, збярог здароўе — не ідзеш... Ніна хоча вам памагчы дастаць нешта дэфіцытнае — адмаўляецеся...

— Не, дарагі. Гэта ты мяне каторы ўжо год зморваеш...— уздыхнуў Васілец.— Ты адзін утрая больш сапсаваў мне здароўя, чым усе астатнія...

— Я ж гаварыў: вызваль ты мяне, богам цябе прашу, ад гэтай няўдзячнай, знясільваючай настаўніцкай работы, пастаў гаспадарнікам. Любіце вы сваю працу — працуйце на здароўе. Рвіце сабе нервы, старэйце без пары, сейце разумнае, добрае, вечнае. А я не хачу. Я хачу сеяць і збіраць сваё. Канкрэтнае.

— Ідзі! З заўтрашняга ж дня! — нечакана для сябе і для Сліжа згадзіўся Васілец.— Напраўду і школе, і настаўнікам, і табе будзе лепш. Тут я асуджаны на доўгую і цярплівую тузаніну з табою. А на новай рабоце я змагу спрытней цябе падлавіць і прыціснуць за гнюсныя ўчынкі. Адну, дзве, тры вымовы — і далоў з работы! А то і пад суд аддам! Бо на настаўніцкай рабоце ты як шчупак у вадзе...

Сліж упіўся позіркам, аж вытрашчыў вочы.

— Эйш, які хітры! — цмокнуў.— Сапраўды, жызня мая, там лягчэй падпільнуеш. Я неяк пра гэта да канца і не падумаў. Тады нікуды я не пайду, буду і далей настаўнікам... Тут можна надта і не намагацца, але добра пускаць пыл у вочы... Веды не ўзважыш, а нешта канкрэтнае можна ўзважыць...

— Я і пра гэта думаў ужо, дарагі ты мой і любімы,— сказаў Васілец.— Будзеш і далей гультаяваць, хітраваць, ганьбіць маральнае аблічча педагога — даб'юся ў райана, у аблана ці нават і ў міністэрстве, каб склікалі аўтарытэтную камісію і паэкзаменавалі цябе, паглядзелі: прыдатны ты да нашай работы ці не? Не спадзявайся, адным словам, што ўсё жыццё сваё лёгенька пражывеш...

Сліж яшчэ больш вырачыў на яго вочы, сцяў губы. Маўчаў. Здаецца, ненавідзеў цяпер яго, як ніколі дагэтуль.

— А некалі мы сябры былі...— нібы зноў пакрыўдзіўся.— На пачатку...

— Можа, і былі. А можа, і не былі...— прамовіў Васілец.— Бо сапраўдная дружба, здаецца, трымаецца не на мане, няшчырасці, нядбальстве, хітрыках ды каверзах, а на нечым большым... А вось таго большага між намі даўно ўжо няма. І сам ведаеш: хто таму віною...

Сліж заплямкаў тоўстымі губамі і болей ні абяліў, ні ачарніў. Толькі прыкусіў ніжнюю губу. Нібы ў нейкай пагрозе.

«З сённяшняга дня яшчэ больш з ім непрыяцелі...— падумаў Васілец.— Значыць, яшчэ больш і помсціць будзе...»

Дзень выдаўся імглісты, сыры: нізка над зямлёю вісела цяжкае ад вільгаці ці ўжо і ад снегу сіва-шэрае неба. Сонца не было відаць, толькі сям-там сярод хмар высветліваліся невялікія палосы.

І поле было сырое, змрачнаватае, цяжкае. Але не маўклівае: гудзеў трактар, чуліся дзяціныя галасы.

Васілец стаяў тут, на краі былога бураковага поля, і пазіраў, як поўз, цягнучы плугі, старэнькі, падрыхтаваны ўжо да спісання ў тутэйшым саўгасе «Беларус», як за ім цугам шыбавалі вучні. У кабіне трактара, побач з саўгасным механікам, сядзеў адзін з вучняў. Даедзе трактар да краю — шчаслівы «трактарыст» вылезе, а на яго месца сядзе іншы шчаслівец. Хоць усе гатовыя катацца, трымаючыся за руль, і цэлы дзень.