Аляксей Карпюк - Карані

— Хто яго ведае...

— Шчэ не-е?

— Чаго цягнеш?

— Усё неяк так...

— Ага, не адважваешся! Усё трусіш! Усё хаваешся! А яшчэ франтавік!

Адно цяпер Лаўрэн успомніў пра школьніц.

— А ў вас, Аляксей Аляксандравіч, вучаніцы былі таксама нядаўна? — ён не без прыемнасці раптам адзначыў, што вайна з гэтым, хоць і былым маёрам ды штабістам, як бы звязала яго назаўсёды адной вяровачкай.— Чаго яны ўздумалі нас перапісваць?

— Каго-о?

— Тых, хто на вайне быў.

— А-а!

Былы маёр паўзіраўся ўдаль ды скрывіўся.

— Сам падумай!

— Хто яго ведае...

— Не здагадваешся?

— Аніяк.

— Ха, ён і не датумкае!

— То скажыце!

— Адстрэл ветэранаў будзе!

Лаўрэн жахнуўся:

— Адстрэ-эл?

— Але!

— Які-і?

— Такі самы!

— Што вы гаво-орыце, Аляксей Алякса-андравіч, ці ж такое можа бы-ыць?!

— А ведаеш, чаму? Бо ветэранаў жыве яшчэ надта многа, сяму-таму яны вельмі перашкаджаюць, і маладыя не ведаюць, што рабіць з імі!

— Ты не заўважаеш нават гэтага? Святая наіўнасць і сіні чулок. — куды ж ты глядзіш?! Ці — вачэй не маеш?! Бо я гэта бачу на кожным кроку! Калі на якую гадавіну апрану кіцель з рэгаліямі, мае адразу: «Зноў за свае ты бразгалкі? З-за гераізацыі мінулага цяпер нават добрага фільма па целіку не ўбачыш — усё пра вашыя падзеі і паходы круцяць, як ім не абрыдне! Да касаў на чыгунцы, у аэрапорце, на аўтобусных станцыях не падступіцца з-за ветэранаў! Месца ў гасцініцы зараз людскага не атрымаеш з-за вас — так і лезеце, бы тая саранча, са сваімі зялёнымі кніжачкамі!» Во як яны!

— Ну, суседзе, надумаешся да мяне — калі ласка, прыму з вялікай радасцю і адразу цябе запушчу ў дзела! Нават падабраў табе пару блокаў. Тут, недалёка.

З агідай кіўнуў на вёдры:

— Сотню эмаліраваных бачкоў заказаў замест гэтага барахла. Будзем з табой іх ставіць пад кожныя дзверы, і розныя фіфы перастануць круціць носам, што смярдзіць ім пад дзвярыма, што мух у пад'ездах разводжу ім — бачкі мыць зусім лёгка! Прыходзь, чакаю!

Увесь сабраны, як сціснутая спружына, невялічкі і хударлявы былы маёр з кароткім сівым бобрыкам на загарэлай галаве энергічна пакрочыў да сваёй драўлянай будкі, якая тырчала сярод падворка,— дзеці заўсёды то барабанілі, то з'язджалі з яе спічастага бляшанага даху.

Азлобленасць адстаўніка на дзяцей перадалася ўжо і Лаўрэну. «А і на самай справе, хібо і я сваім не перашкаджаю? Шчэ як! Перашкаджаю сынам, перашкаджаю нявесткам, а мо і шчэ каму і толькі з-за таго, што жыву на свеце!»

Ён са злым і горкім абурзннем паківаў галавой, цяжка ўздыхнуў ды поўны адчаю павалокся ў пад'езд на свой гэтак абрыдлы трэці паверх.

Адкуль чакаць хоць якіх-небудзь перамен? Няўжо будзе цягнуцца так дзень у дзень і цяпер?

6

Дома Кіра падала пісьмо:

— Я падумала, што нам з Уладзікам пакет адрасаваны, і распя-чатала, бо вы ж ніколі іх не атрымлівалі, як у нас жывяце. Прабачце, Лаўрэн Яфімавіч, так ужо атрымалася!

Ён, здзіўлены, узяў паперу.

— Нічого-нічого...

У каляровым канверце з малюнкам салдата ў касцы ды з лічбай «З5» ляжаў стандартны лісток глянцаванай паперы, дзе было старанна надрукавана залатымі літарамі: «Паважанаму ветэрану Вялікай Айчыннай вайны тав. Маркевічу Л. Я. Сардэчна просім Вас, шаноўны Лаўрэн Яфімавіч, прыбыць у школу нумар 22 для спаткання з нашымі выхаванцамі з выпадку трыццаціпяцігоддзя з дня Перамогі над нямецка-фашысцкімі захопнікамі.

Старшыня клуба «Пошук» — Зіна Грыцук».

Яшчэ там стаяла дата сустрэчы са школьнікамі, гадзіна ды нават мінуты. Адным словам, паперу такую ён атрымліваў першы раз у сваім жыцці.

Прачытаўшы ўсё некалькі разоў, перапалоханы Лаўрэн бездапаможна ўзглянуў на нявестку.

Укладваючы не абы-якую надзею ў яго паход у школу, Кіра параіла:

— Трэ ісці.

— Мне-е?

— А каму ж?!

— Такому старо-ому?

— Ветэранаў маладых цяпер не бывае. Чакаюць вас праз пяць дзён. А заўтра — якраз дарэчы — вам, Лаўрэн Яфімавіч, уставяць новыя пратэзы з каронкамі, і выгляд будзеце мець цалкам нават прызваіты, каб людзям паказацца.

— Што ты, дзіця, такое гаво-орыш?! Нашто мне той вы-ыгляд?!

— Няпраўда!

— А-ай, выду-умваеце!..

— Выходзіць, трэба ісці абавязкова. Інакш і не мяркуйце, а — схадзіце! I Уладзік тое самае сказаў бы, каб дома быў. Пра што гаварыць, вам надта карысна схадзіць! Крыху развеецеся, чаго вы яшчэ ўпіраецеся?! Ідзіце, не сумнявайцеся!

А ён нават не сумняваўся. Было ўсё куды прасцей. Яго ахапіў самы звычайны страх. Гэтак зрабілася страшна, што аж па целе разлілася мляўкасць, ногі перасталі слухацца, ад чаго вымушаны быў гупнуць на крэсла.